dinsdag 4 juli 2017

Onderwijsmuseum



Afgelopen donderdag kwam ik er niet, maar vandaag in de herkansing lukte het gelukkig wel.
Het was even schrikken toen de dag alweer met treinvertragingen begon.
Gelukkig reed ie weer op tijd toen ik op het station arriveerde.

Het Onderwijsmuseum is sinds vorig jaar gevestigd in een prachtig gerestaureerd pand in Dordrecht op een kleine tien minuten lopen van het station.
Toen ik naar binnen liep stond ik letterlijk even ademloos aan de grond genageld.
Het gebouw is misschien wel het mooiste dat ik ooit gezien heb.

Op de begane grond is een permanente tentoonstelling van schoolmaterialen.
Veel oude schoolplaten, fotos, boeken en allemogelijke lesmaterialen.
Af en toe een feest van herkenning.


Dit rekenmachientje was een wereldwondertje in mijn jeugd.
Althans voor mij.
Met een pennetje schoof je iets naar beneden en dan kreeg je de juiste uitkomst van je som.
Ik snapte er toen weinig van, maar het werkte wel.
Op school mocht ik het trouwens niet gebruiken.


"Waar mensen wonen" en "de Geo geordend" werden bij mij op school gebruikt.
Toen nieuwe moderne lesmethodes, zonder topografie en jaartallen.
Maar op de middelbare school bleek dat het totaal niet aansloot op de lesmethodes in het voortgezet onderwijs.
En daar heb ik behoorlijk last van gehad.

Via een imposante ronde lift zonder plafond ging ik naar de voormalige directiekamer.
Wist je dat je ook omgekeerd hoogtevrees kunt hebben?
Die lift ging in een grote koker omhoog en ik scheet bagger.


Ook hier weer die prachtige architectuur.

Daarna daalde ik af naar de kelder voor de tentoonstelling:
"Het naadje van de kous".
Daar kwam ik eigenlijk voor.
Zo leuk om te zien hoe het handwerkonderwijs in de loop der tijd veranderde.
Zo triest dat er niets meer van over is.


Zoveel vrijwel vergeten technieken.
Zoveel kennis en vaardigheid die verloren dreigt te gaan.


In het midden staat een enorme tafel, met laatjes waar garens en naalden in liggen.
Wie wil kan er gaan zitten breien, haken of borduren.
Ik raak hier aan de praat met een vrijwilligster en kan het natuurlijk niet laten om een stukje mee te breien.
Als ik hier om de hoek woonde had ik er vast heel wat uurtjes komen handwerken.
Mensen komen kijken wat je doet en er ontstaan leuke gesprekken.


Na mijn museumbezoek loop ik nog een stukje door naar de plaatselijke supermarkt om te fourageren voor een late lunch.
Ik zoek een plekje om dit te nuttigen en kom op vermoedelijk het lelijkste plekje van Dordrecht terecht.


Maar zelfs op lelijke plekjes kun je op verrassingen stuiten.


Op de terugweg kan ik nog een fraaier stukje Dordrecht kieken.


En ik eindig mijn dagje uit in een gezellige quiltwinkel: Quilt - Bee
Waar ik niets kocht en toch met een lief lapje naar huis ging.

Hier vind je alle fotos
(Met toestemming van het Onderwijsmuseum)





19 opmerkingen:

  1. Leuk uitje - en goed dat je er geraakt bent!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja een wonder.
      In de afgelopen week bij ons dorp 3 aanrijdingen met een persoon, 2 seinstoringen, spoorbomen die niet werkten en een defecte trein.
      En nu was het geloof ik in het midden des lands weer raak.

      Verwijderen
  2. Een bijzonder uitje, en inderdaad een feest van herkenning. Jammer dst er veel verloren is gegaan, maar handwerken wordt hier op de scholen tovh nog gegeven , al zijn het geen stoplappen. Iedere tijd heeft zijn eigen bekoring, al kijk ik ook vaak met weemoed terug!
    En ja die treinen,vaak heel irritant ,al hadden wij er weinig last van de afgelopen weken .

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het vak handwerken is op school allang opgeheven.
      Er is zelfs geen lerarenopleiding meer voor.

      Verwijderen
  3. Gelijk heb je, maar hier breien en haken ze nog wel , ook weven. Dank voor je berichtje , een aanrader, om ook eens naar dit museum te gaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een prachtig museum! Het brengt een hoop herinneringen naar boven; dat rekenmachientje kan ik me ook nog herinneren :-)
    En hihi je omgekeerde hoogtevrees; ik denk dat ik dat ook zou hebben.
    Groetjes weer

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Voordeel van omgekeerde hoogtevrees is dat je niet naar boven hoeft te kijken.
      In die glazen liften op stations kun je het uitzicht niet ontwijken.

      Verwijderen
  5. Hee, wat leuk...! Ik was in het onderwijsmuseum voor het laatst op de oude locatie. Wist niet eens dat ze daar weg waren. Grappig, die tentoonstelling en ja, helemaal waar wat je schrijft: echt handwerken wordt niet meer gegeven. Zonde, want je hebt er ook veel aan. Ik kreeg op mijn lagere school nog tot de vierde handwerken, daarna werd het wegbezuinigd. Ik kan dus ook van alles maar een beetje: een beetje breien, borduren en stoppen. Haken en kleding maken heb ik niet meer meegekregen en dat vind ik zonde. In de zesde klas maakten meisjes destijds een nachthemd voor zichzelf, heel praktisch... maar dat ging dus aan me voorbij.

    Maarre... echt een leuk verslag, van volgens mij een heel leuk uitje!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik wist tot voor kort niet eens dat er een Onderwijsmuseum bestond.
      En ik heb nog wel in het onderwijs gewerkt.
      Stoppen en kleding maken heb ik op school nooit gehad.
      Wel heb ik in klas 5 en 6 een tas met kraaltjes en zigzagband geborduurd.

      Verwijderen
  6. Ooo, had ik dat geweten, je was vlakbij!! Ik ben hier nog niet naar het onderwijsmuseum geweest. We gingen bijna ieder jaar toen hij nog in Rotterdam zat. Erg leuk om te zien. Nu ga ik er zeker ook nog hier naartoe, ik ben erg benieuwd.
    Wij hadden vroeger nog een handwerkjuf. Weken aan het zwoegen op je lapje breien, vol trots naar de juf om te laten zien, maar als er een fout in zat knipte ze het zonder pardon door midden!! Niks geen gekrenkte kinderzieltjes in die tijd!

    Groetjes Marlies

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Och ja, dat kon ik natuurlijk niet weten, dat je zo dichtbij was.
      Sinds we een directe verbinding hebben is het sowieso nog maar 37 min.
      Als de trein tenminste rijdt.

      En mijn handwerklust werd op school al vroeg verpest.
      Ik was 6 toen ik leerde breien en was de eerste in de klas die het kon.
      Maar in de derde klas kregen we handwerkles van een juf van wie ik niet links mocht breien.
      En alle meisjes mochten een leuke beer breien en ik moest als enige een stomme bal breien.
      Op de laatste schooldag liet ze me zelfs nog nablijven omdat ie nog niet af was.

      Verwijderen
    2. Ach, dat kun je je nu toch haast niet meer voorstellen he, dat gedoe met linkshandig mag niet. Pfff. Ons gelukkie, je hebt de lol in handwerk ergens wel weer gevonden ;o)

      Verwijderen
    3. Jawel ook al ben ik het op het moment wel een beetje kwijt.

      Verwijderen
  7. In de tentoonstelling kun je ook zien dat linkshandig zijn niet gewaardeerd werd. Een meisje dat prachtig werk had gemaakt moest alles aan het einde van het jaar overdoen omdat de nonnen erachter kwamen dat ze het linkshandig had gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Volgens mij heb ik hier en daar stukjes gemist.
      Links werd vroeger gezien als onhandig, terwijl linkshandige mensen vaak juist erg creatief zijn.

      Verwijderen
  8. Ik wil ooit nog naar het Theo Thijssen Museum in Amsterdam, maar dat staat ergens onderaan mijn todo lijstje...

    BeantwoordenVerwijderen