maandag 28 augustus 2017

Het is een schande dat jij zo langzaam loopt

Lang geleden werd de vrouw ziek.
Erg ziek.
Een aantal jaren kon ze niet veel meer dan op bed liggen.
Als ze tien meter gelopen had was ze helemaal kapot.
Er werd haar verteld dat ze maar moest accepteren dat het niet meer goed kwam.
Maar ze vocht zich een weg terug.
Milimeter voor milimeter.
Het werd een gevecht dat jaren duurde.
Stapje voor stapje, werd haar wereld ruimer, en haar conditie beter.
Ze kon op heel laag niveau weer sporten.
En breidde ook dat weer stapje voor stapje uit.
Lang kon ze maar een kwartiertje mee doen.
Maar na een paar jaar hield ze het de hele aquafitnessles vol.

Dus ging ze ook gymmen bij een groepje voor ouderen.
Die waren veel fitter dan zij.
Zelfs de 90ers presteerden beter.
Opnieuw moest ze bij nul beginnen en zat na tien minuten al op de bank.
Maar ze hield vol en heel langzaam ging het steeds beter.
En toen ze na een paar jaar ook hier het tempo bij kon benen zocht ze naar een derde sportmoment.

Dat werd een sportgroepje met mensen van haar eigen leeftijd.
Welliswaar ook mensen met een gezondheidsbeperking, maar het niveau was een stuk hoger.
Na die lessen kon ze maandenlang 's avonds de trap nauwelijks meer opkomen.
En ze blesseerde vanalles, maar bleef volhouden en was blij met elke milimeter vooruit gang.

Het enige nadeel was dat alles in de vakanties stil viel en ze daardoor, vooral in de zomer, weer een heel stuk achteruit ging.
Ze was dus erg blij toen in een van haar sportgroepjes besloten werd om die periodes te overbruggen met wandelen.
Vooral omdat verzekerd werd dat er rekening gehouden zou worden met het tempo van de traagste, zodat iedereen mee kon doen.
De vrouw loopt niet hard, ze is geboren met moeilijke voeten en heeft een ademhalingsstoornis, daardoor kan ze bij de meeste wandelclubs niet terecht.


Bij de eerste wandeling loopt ze, met nog iemand die niet zo snel is, achter de groep aan, die regelmatig uit het oog verdwijnt.
Maar daar trekken ze zich niets van aan.

Ook de tweede wandeling loopt de groep ver vooruit, maar dapper stappen ze in eigen tempo voort.
Tot, bijna aan het eind van de wandeling, degene die de leiding heeft terug komt rennen.
Met een verontwaardigd gezicht en wapperende armen stormt ze op de vrouw af en gilt:
"Nou, nou, nou!!!
Nou heb ik expres mevrouw X voorop laten lopen om te zorgen dat we niet te hard lopen en nou kan JIJ het nog niet bijbenen.
Het is een SCHANDE dat jij zo langzaam loopt!!!!!"

En vervolgens krijgt de verbijsterde vrouw op kleuterjuftoon een lawine van oppervlakkige adviezen over zich heen zonder dat ze er maar een woord tussen kan krijgen.
Alles wat ze met jaren van  keihard en koppig doorworstelen heeft  bereikt werd in één klap neergemaaid.

Er brak iets in de vrouw.
En deze keer lukte het haar niet om het weer te lijmen.

11 opmerkingen:

  1. Nouja zeg... Geen woorden voor zoveel onbegrip!
    Nee, dit is niet te lijmen, maar ook niet te rijmen met sportiviteit.
    Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad zijn hier geen woorden voor...
    Weg bij die club vol onbegrip, en in eigen tempo verder misschien?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Inmiddels heeft de vrouw al een paar maanden een wandelmaatje, waar ze 1 à 2 keer per week mee wandelt.
    En voor die ene bedweter verlaat ze haar gezellige gymclub niet.
    Maar wandelen doet ze daarmee niet.
    En dat ene zinnetje raakt ze maar niet kwijt.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Die ene vrouw - dat ben jij neem ik aan, op je nieuwe wandelschoenen? Is er nou niemand - behalve zijzelf - verantwoordelijk voor haar gedrag, want dit KAN toch echt niet? Hiermee jaag je mensen weg, en bevorder je bepaald het welbevinden van je deelnemers niet!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. bah wat naar zeg pfffft ik vind dit een zware oefening in verdragen en vergeven

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vind het zo knap dat je het opbrengt (inclusief kwalen) om wel te sporten en bewegen. Ik vind het zelf moeilijk op te brengen. Juist de types zoals degene die je beschrijft in je verhaal, maken dat de drempel voor mensen steeds hoger wordt. En als die mensen zelf eens een kleinigheid hebben, dan moet iedereen het horen en er rekening mee houden. Brrrrrrr. Het is fijn dat je iemand hebt gevonden om mee te wandelen. In combinatie met je eigen uitstapjes lever je vast deze zomer minder conditie in dan eerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ongelooflijk, wat kunnen mensen toch vreselijk dom en lomp zijn!
    Ik geef de vrouw een dikke pluim en hoop dat ze toch gewoon door wandelt op haar eigen tempo!


    BeantwoordenVerwijderen
  8. allemachtig....wat een onbegrip...sterkte, ik weet wat het betekent iets naar je hoofd geslingerd te krijgen, waar je niks aan kunt doen

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat verschrikkelijk! Na zoveel vechten doet zo'n opmerking extra pijn...ik hoop dat die troela (ik wil geen grove woorden gebruiken :-) er op wordt aangesproken, want zij zit duidelijk nog in een leerproces;ze is vast een langzame leerling....
    Ik hoop dat je deze nare ervaring achter je kunt laten en kunt genieten van de positieve mensen en momenten.
    En uh...hier in blogland wachten we wél hoor....
    Groetjes weer

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Soms zou je mensen wel eens toewensen om het zelf te ervaren, zodat ze beseffen wat ze doen. Probeer het los te laten en geniet met je wandelmaatje.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Het rotte is dat ik hier al jaren keer op keer mee geconfronteerd word.

    BeantwoordenVerwijderen