woensdag 30 augustus 2017

Op kamers

Ik was 21 toen ik het huis uit ging.
Het grote avontuur tegemoet.
Mijn vader vond het helemaal niets en weigerde in "dat krot" op visite te komen.
Maar ik zag geen krot.
Ik zag rust, van de ruzies thuis, ik zag vrijheid.


Onlangs kreeg ik viavia deze foto onder ogen.
En nu snap ik mijn vader wel een beetje.
Mijn kamertje zat tussen het schuurtje links en de serre in het midden.Het was 2.30 breed, 3.90 lang en wel 4 meter hoog.
De muren waren bekleed met kromgetrokken platen triplex.
En de verwarming ging 'smiddags pas om 5 uur aan.
Als ik ziek was, dan lag ik met vele lagen kleding en alle dekens die ik had in bed te klappertanden.
En ik was er veel ziek.

Ooit was dit een pension voor gegoede oude dames.
Later een kantoor van de NZH.
Maar toen er jaren gesteggeld ging worden over de bestemming van dit pand, het enige van een bekend architekt in Haarlem, werd het verpacht en kwam er een kamerverhuurder in.
En langzaam brokkelde het steeds verder af.

In het middelste pand was een douche nodig.
Dus werd de trap naar boven afgezaagd, op de bovenste drie treden na.
Die bleven gewoon boven de douche hangen.
Paar plaatjes triplex ervoor en klaar was kees.

De bedrading was versleten, en wat ik, pas toen ik er al bijna weg was, bij toeval hoorde, was dat het gas levensgevaarlijk was.
Een monteur van het gasbedrijf vertelde me  dat we alleen nog leefden omdat het huis zo tochtig was..
We konden er geen telefoonaansluiting of kabel krijgen, dus 3,5 jaar luisterde ik naar een tv zonder beeld.
Geen inboedelverzekering.
De ziektecontroleur van het GAK kwam elke vrijdag langs.
Hij belde eerst aan, en ging dan pas op zijn lijstje kijken wie hij die week moest hebben, want er waren altijd mensen ziek.
Toch werd het pand niet afgekeurd, want dan moest de gemeente Haarlem 26 mensen herhuisvesten en er was enorme woningnood in die tijd.

Maar wij, we waren jong en we wisten niet beter.

Ik kende alle treinroutes uit mijn hoofd, want die werden bij elke vertraging omgeroepen.
En die waren er toen ook al veel.

Vooral de trein naar Heemstede/Aerdenhout - Leiden - Den Haag Hollands Spoor - Rotterdam - Roosendaal - Antwerpen - Brussel.

Er ging een nieuwe wereld voor me open.
Ik kwam vanuit mijn calvinistische nest, waar in die tijd nog veel taboes waren, midden in het homobolwerk van Haarlem terecht.
Op zaterdag verzamelde de jongens zich hier, om gezamelijk naar Zandvoort te vertrekken, waar aan de boulevard een gaybar was.
Ik mocht niet mee, want ik was niet gay.
Maar met mijn buurjongens had ik een breikransje en ging ik mooie jongens op het strand kijken, waarbij onze smaak enorm verschilde.


Ik woonde hier 3,5 jaar,  toen had ik genoeg van de kou en het lawaai  van 25 buren en alle bussen en treinen en vrachtwagens van het PTT distributiestation aan de overkant.
En ik  vertrok naar een schone frisse warme modernere kamer aan de andere kant van de stad, op loopafstand van mijn nieuwe baan.
Daar gaf mijn tv wel beeld en kon ik wel een telefoonaansluiting krijgen.


Jaren later moesten de laatste bewoners vertrekken en werd het pand dan eindelijk gerenoveerd.
Ik geloof dat er nu een verzekeringsmaatschappij in zit.
Mijn kamer is geheel verdwenen, daar zit nu de entree.
Ook de mooie grote kastanjebomen  rondom het huis moesten het veld ruimen.

Vorig jaar stond ik voor het eerst in jaren op Perron 8 en keek naar het pand waar mijn volwassen leven begon.

Foto 2 zit in mijn foto album.
Ik maakte hem op de dag van mijn vertrek.
Van foto 1 en 3 ken ik de herkomst niet.
Natuurlijk zal ik die verwijderen als de eigenaar daarom vraagt, maar ik hoop dat ze mogen blijven staan, als herinnering aan.

10 opmerkingen:

  1. Wat een leuk kijkje in het leven van de jonge Marlien.
    Ook ik heb op kamers gezeten, maar zo gevaarlijk en oud als het bij jou was, heb ik (gelukkig) niet meegemaakt. Ik zat bij een oud echtpaar op de boerderij en kreeg 's morgens lauwe havermoutpap....het heeft heel wat praten en dagen geduurd vóór ze wilden begrijpen dat ik dat echt niet lustte....(nog los van het feit dat ik zélf voor mijn eten wilde zorgen nu ik eindelijk onder moeders vleugels vandaan was :-)
    Dank voor het omhoog brengen van de herinnering!
    Groetjes weer

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Er is iets met blogger ik krijg de tekstgrote niet goed.
    Ik blijf het proberen tot het weer normaal staat.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Geeft niet hoor, ik heb de schermweergave vergroot en kon het goed lezen *Ü*.
    Zelf heb ik ook wel eens dat de lay-out niet wil worden zoals ik het wil; voor mij is dan de eenvoudigste oplossing een nieuw bericht te maken...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dan ben ik jullie reacties kwijt.

      Ik heb dit nog nooit gehad.
      Ik zet de tekst op normaal en als ik dan opsla staat er ook normaal, maar krijg ik kleinst.

      Verwijderen
  4. Wat je vroeger niet allemaal moest accepteren. Maar je had wel je vrijheid! Toch goed dat het is gerenoveerd. Het zijn nu statige panden!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja gelukkig wel.
      Ik zou er best nog eens binnen willen kijken.
      Alle grote kamers hadden prachtige marmeren schouwen en zelfs mijn kleine kamertje had een rozet aan het plafond.

      Verwijderen
  5. Wat een leuk bericht - ik krijg zin in een sentimental journey (hoe schrijf je dat?) langs alle kamers waar ik in deze stad heb gewoond - 5 of 6 in totaal... Van inderdaad kamers zonder kachel, kamer méwt hospiten die zich verregaand met mijn leven bemoeiden, etc.
    Bestond er al kabel-tv toen jij 20 was? Volgens mij nog niet?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Doen!

      Kabel was er al in de jaren 70
      Ik ging eind 83 op kamers.

      Verwijderen
  6. Mooi verhaal, wat een avontuur zonder dat je het zelf wist. Het is wel prachtig gerestaureerd. Kan me voorstellen dat je schrikt als je de eerste foto ziet. Was het naast de rust en vrijheid, wel gezellig met de andere medebewoners ?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die eerste foto is van iets later datum, toen het al een tijd leeg stond.
      Toen ik er woonde was er een tuin achter, grasveldje, struiken en bomen en ik had er zelf, van bakstenen en tegels die nog in een hoek lagen een terrasje gemaakt.
      Zo armoedig als op de foto was het dus nog (net) niet.

      Het was een tijdje gezellig, later niet meer.

      Verwijderen