AF!!!

Hij is zo groot dat ie niet op de foto past.
Ik heb er toch maar geen (grijze) rand om gehaakt.
Hij is zo mooi zo.

Breien en haken

De latvian-sampler week 13 is een schattig randje kabeltjes.

Ik heb er een paar dagen over nagedacht, maar ik vind hem niet bij mijn sjaal passen, dus heb ik uitendlijk besloten weer een effen randje te maken net als ik al eerder deed ipv de knopen.

De sprei is bijna klaar.
Ik ben nog steeds tevreden dat ik er voor gekozen heb om alleen de eerste vijf patronen te blijven herhalen.

Nu nog beslissen of ik er een brede effen rand om maak of dat ik hem zo laat.

Ik vond nog een aantal bollen grijs op zolder.

Te dun voor de sjaal, maar evt genoeg voor een rand.

Een leven lang dik

Na  een half leven van artsen, dietisten en therapeuten bezoeken die mij wel even zouden redden, maar nooit verder kwamen dan symptoombestrijding kwam ik lang geleden al tot de conclusie dat het tijd werd om mijn lijf te accepteren zoals het was.
Na meer dan 400 kilo jojo-en en een strijd van meer dan 25 jaar was het genoeg.

Maar jezelf accepteren mag niet in deze maatschappij.
De vooroordelen tegen dikke mensen zijn legio.
We zijn de enigen waar de waar de antidiscriminatiewet niet op van toepassing is.


Ik ben nu een jaar of 12 stabiel dik en het is een zegen.
Niet meer constant in gevecht met je lijf.
Niet meer 5 garderobes tussen dikker en dunner in de kast.
Niet meer doorslaan van BED naar Orthorexia en weer terug.
Je geld en energie in leuk dingen kunnen steken.
Lol hebben in 3x in de week sporten zonder de druk van de weegschaal.

Maar dat wil niemand horen.
Immers iemand die dik is is zwak, lui, gemakzuchtig, heeft geen ruggengraat en vooral een heel verkeerde mentaliteit.
Dat ik gewoon een aardig mens in kutomstandigheden ben, dat hoort en ziet men liever niet.
Terwijl mijns inziens de oplossing niet ligt in het zoveelste dieet, maar in het oplossen van de kutomstandigheden.
Als je je geliefd weet zoals je bent, je gewaardeerd wordt, je talenten gezien en gebruikt worden, ipv dat je dag in dag uit al bij voorbaat veroordeeld wordt op alleen je buitenkant, dan zou de wereld er heel anders uit zien.

En dan lees je een artikel van een huisarts die wakker wordt.
Maar daar wordt weer een negatieve titel boven gezet.
Want wij zijn niet verloren.
En de strijd opgeven geeft ruimte voor bevrijding.
Niet meer die constante veel te hoge druk die op dikke mensen gelegd wordt.
Wat zou dat een verschil maken.
Ga van ze houden ipv ze te verguizen en hun wereld zal veranderen.
Verander het negatieve beeld dat neergezet wordt over dikke mensen.
Ga zien wie ze echt zijn.

http://demonitor.ncrv.nl/overgewicht/huisarts-geeft-strijd-op-mensen-die-nu-obesitas-hebben-zijn-een-verloren-generatie

(Overigens is mijn tante, die het grootste gedeelte van haar leven mijn formaat had inmiddels 92 en

haar tante is met hetzelfde formaat 93 geworden.)

Zelfs al lijkt het onmogelijk

Als wij samen willen slapen, dan doen we dat!

Dat houden ze uuuuuuuuren vol.
Tot Piep er genoeg van heeft.

Latvian-sampler week 12

Een vrolijk patroontje deze week, dat lekker weg breit.
Even een spannend momentje toen ik ontdekte dat alle pennen er uit waren gegleden.
Maar gelukkig geen ladders, dus ik kon de draad snel weer oppakken.

Nog steeds naarstig op zoek naar Wibra Nova wit, maar ook al aan het nadenken over een mogelijke andere oplossing , door een rigoreuze kleurwisseling.

https://www.wieke.com/latvian-sampler-1/

Ik doe niet mee

Ik doe niet mee
Is dat mijn eigen keus?
Welnee!
Tot mijn verdriet
Besta ik in december niet.
Ik krijg hooguit een kaart of twee
Dus waarom zou ik nog langer doen alsof
December is gewoon niet tof
Als Sint je vergeet
En de kerstman ook weer eens voorbij reed
Op weg naar gezelligheid
Dat kan ik niet creëeren tot mijn spijt
Moet ik mezelf omhelzen om 12 uur
Dat is toch hartstikke zuur?
Of in mijn eentje gaan gourmetten
Zou dat m'n zinnen echt verzetten?
En dan in het nieuwe jaar
Komt iedereen weer bij elkaar
De ene nieuwjaarsreceptie na de andere
Zou dat er iets aan veranderen?
Gezellig horen hoe leuk ieder het had
Terwijl ik alweer twee weken in mijn eentje zat?
Nee in januari duik ik onder
Ik ben dan toch liever zonder
Het kan immers niemand wat schelen
Dat ik me weer heb zitten vervelen
De boom blijft op zolder staan
En ik doe ook geen kaarsje aan
Het is niet oke
Ik doe niet mee

A-huishoudelijke perikelen

Wie in de kolommen  rechts op dit blog snuffelt is mijn andere blog van een onhandige huisvrouw vast wel eens tegen gekomen.
Je kunt er lezen over mijn met twee linkerhanden uitgevoerde huishoudelijke lotgevallen, me wellicht helpen met mijn noodkreten en af en toe heb ik ook nog wel eens een handige tip.

Vanaf vandaag kun je er ook lezen over mijn ontdekkingstocht met de Low Fat Fryer.
Een wat minder elegante, maar zeer betaalbare voorloper van de airfryer.
Die heb ik gisteren gekocht van het geld dat ik op de rommelmarkt verdiend heb.

Vakantiekruissteekjes

Een vakantie zonder handwerkje is onmogelijk.
Mijn sprei was natuurlijk veel te groot om mee te slepen, dus ging mijn "randje per week" mee.
Al is het inmiddels helemaal geen randje per week meer.

Op internet heb ik ondertussen al heel wat verschillende uitvoeringen langs zien komen.
Erg leuk vond ik diegenen die hun randjes achter andere figuren langs lieten lopen.
Dus ik besloot mijn beste vriendinnetjes symbolisch te vereeuwigen.

Egmond aan zee

Gisteren lichtte ik al een tipje van de sluier op.
Ik was er dus voor de verandering weer eens een paar daagjes tussen uit geknepen.
Het zat niet in de planning, maar naast winterkorting en een tegoedcode kwam er opeens nog een aanbieding met nog een extra korting er bovenop.
En dat kon ik gewoon niet laten liggen.

Egmond stond al een tijdje op mijn wensenlijstje.
En ik kon nu voor minder dan €70 een midweekje een klein appartementje met uitzicht op zee boeken.
Nou ja, normaal gesproken dan, want afgelopen week was het uitzicht dus minimaal.
Maar ook dat heeft zijn charme.

In de kelder van de Graaf van Egmont bevindt zich een piepklein zwembadje, dat ik dagelijks voor mezelf had.
Dat is het voordeel van buiten het seizoen op vakantie gaan.

Dat merkte je ook aan de mensen.
Iedereen heeft de tijd.
Om duistere redenen arriveerde ik veel te vroeg in Egmond, dus raakte ik al gauw in gesprek met de gastvrouw,  die ondertussen ijverig bezig was met de laatste voorbereidingen.

Tijdens de stroomstoring op dinsdagavond zat ik, bij een witte pagina van onze tablets als enig licht, gezellig met mijn drentse buren te praten over allerlei mooie plaatsen in het Vechtdal.
Bij de wereldwinkel kreeg ik een uitgebreidde uitleg over het verschil tussen katholiek en oud katholiek.
En op het strand werd me omstandig verteld over het waarom van het verplicht verplaatsen van de strandtenten.
En hoe de Egmonders daar tegen aan kijken.

Ja, die stroomstoring op dinsdagavond, dat was me wat.
Bergen en Egmond aan zee en aan de Hoef, zaten een paar uur zonder stroom.
Het was, op de noodverlichting op de gang na, aardedonker in en om het pand.
Na een tijdje kwam onze gastvrouw van huis naar ons to gesneld om waxinelichtjes uit te delen.

Toen ik de volgende ochtend naar het zwembadje wilde afdalen deed de lift het niet meer.
Dat wil wel eens gebeuren na een stroomstoring
En ondanks diverse bezoeken van de liftmonteur, kreeg men hem ook niet meer aan de praat.
Dus op vrijdagochtend kwam onze onvolprezen gastvrouw helpen met het naar beneden sjouwen van mijn bagage en rollator.

Op woensdag ging ik te voet naar Egmond aan de Hoef naar de plaatselijke kringloop.
Dat was voor mij een afstand die goed te doen is.
Alleen bleek Google maps er nog niet van op de hoogte dat daar een hele nieuwe woonwijk uit de klei gerezen is.
Doordat ik in eerste instantie door iemand compleet de verkeerde kant op gewezen werd, werd mijn wandeling opeens twee keer zo lang.

Voor de terugreis koos ik voor de buurt bus.
Althans dat was de bedoeling.
Want na een half uur wachten reed de vriendelijk naar mij zwaaiende bestuurder aan de overkant van de weg langs en verdween ondanks mijn wanhopige gebaren in het duister.
Dus sleepte ik me op mijn knap vermoeide voeten naar een andere halte, waar ik nog net op tijd arriveerde om de regiobus te pakken.

Het was weer veel te kort, en ik heb nog lang niet alles gezien, dus ik ga vast nog een keertje terug.

Alle fotos

Latvian-sampler week 11

Vanwege mijn vakantie een paar dagen later:

Weer een smal randje.

Ik ben aan mijn laatste bol witte Nova van de Wibra begonnen.
Het is niet meer in de winkel te koop, dus ik ben naarstig op zoek, want het is glanzender dan normaal, bestaat uit meerdere draden en is ook wat dikker dan standaard garen zoals Catania.
Met alle andere kleuren kan ik smokkelen door gewoon andere kleuren te nemen, maar met wit kan dat niet.
Het is ook te koop geweest onder andere namen zoals Casba.

Mijn sjaal is na 11 weken al zo'n 1,30m lang.
Als dit zo doorgaat wordt ie een meter of vijf. 😲

Room with a view

Maandag:

 Dinsdag:

 Woensdag:

 Donderdag:

Vrijdag

En zo had het kunnen zijn 😎:

(Printscreen vorige week gemaakt van de webcam op de sterflat naast "de Graaf van Egmont)

Morgen een uitgebreider verslag!

Breiplankje

Tegenwoordig heeft iedereen het over looms, maar vroeger gebruikte we gewoon een breiplankje.

Toen ik dit authentieke plankje vanmiddag bij een kringloop tegen kwam kon ik hem gewoon niet laten liggen.
Hij is zo klein dat je er alleen poppensjaaltjes op kunt breien.
Maar wel in breedte verstelbaar, zodat je verschillende diktes garen kunt gebruiken.

Locker 63

Toen ik negen jaar geleden in het zuiden terecht kwam, ging ik eerst overal rondkijken.
Ik las de plaatselijke suffertjes stuk en volgde de kabelkrant bijna dagelijks.
Een van de eerste dingen waar ik me bij aansloot was de aquafitnessgroep op vrijdagochtend.
Mensen met een uitkering krijgen dan korting.

De eerste keer stond ik bij de lockers te kijken en het was me niet helemaal duidelijk hoe die werkte.
Een vrouw vertelde me dat je bij de balie een muntje kon kopen.
"Maar als je geen kostbaarheden bij je hebt is dat niet nodig hoor, er wordt hier niet gestolen en het hoeft niet op slot.".
Dus negen jaar lang zette ik op vrijdagochtend volkomen te goeder trouw mijn spullen in locker 63, zonder het af te sluiten.

Tot ik kort geleden uit het bad kwam en het kluisje afgesloten aantrof.
Even twijfelde ik of ik me vergist had, maar nee hij was echt dicht en mijn spullen zaten ook niet in één van de kastjes er naast.
Dus toog ik enigszins bibberend van de kou in mijn badpak naar de balie, waar men op zoek ging naar de moedersleutel.
Daarmee was het nog een heel gedoe om het kastje open te krijgen.
Ondertussen begonnen allerlei mensen zich er luidkeels mee te bemoeien.
Iemand wijst met haar vinger naar me en gilt:" jij bent fout, jij bent fout".
Een ander begint op hoge toon over diefstal tekeer te trekken.

Als het slot eenmaal er uit is, zitten mijn kleren er niet in.
Door al het geschreeuw ben ik behoorlijk de kluts kwijt.
Dan komt er opeens iemand woest aanstormen, rukt een onderkastje open en verdwijnt weer.
Iemand heeft dus alle moeite genomen om mijn spullen te verplaatsen en haar spullen in locker 63 te zetten.
Had ze toch met veel minder moeite haar eigen spullen gelijk in het onderkastje kunnen doen?

Van de badjuffrouw en de cassiere hoor ik later dat je de kluisjes niet mag gebruiken zonder muntje.
En dat er achter de kleedhokjes een rek is waar je je spullen kwijt kunt.
In negen jaar heeft niemand mij daar ooit op gewezen en heb ik dat ook nooit gezien.

Bijna, maar nog niet helemaal

Nog een cm of tien, dan is ie klaar.
Ik aarzel nog of ik er een rand om zal maken.

Groot en klein

Waar een klein stadje groot en een groot dorp klein in is.


In een piepklein stadje in het noordoosten van het land wil de fietsenmaker met pensioen.
Hij zet zijn winkel met woonhuis te koop.
Maar stelt als voorwaarde dat er weer een fietsenwinkel in komt.
"Want die hebben we hier echt nodig!".

De enige supermarkt in het iniministadje verkoopt geen bloemen.
Op de vraag waarom niet antwoord de eigenaar:
"We hebben twee goede bloemenwinkels, die willen we hier graag houden. Ik vind het niet nodig om ook bloemen te gaan verkopen".

Maar als de drogist zijn deuren sluit, besluit de supermarkteigenaar de winkel over te nemen.
"Omdat we die hier echt nodig hebben".

Zorg voor elkaar en voor de gemeenschap is er vanzelfsprekend.

***********

In een uit de kluiten gewassen dorp in het zuiden gaat het anders toe.

De eigenaresse van een winkel steekt veel tijd en energie in het goed opleiden van haar winkelmedewerkster.
Als de medewerkster alles geleerd heeft wat er te leren valt, begint ze zo'n zelfde eigen zaak.
Op een paar honderd meter van de winkel haar mentor.
De dorpelingen steken hun duim op.
"Goed gedaan! Zo werkt dat!"

Ieder voor zich.
Waarom zou je rekening met een ander houden?

Breien en uithalen

Week 10 alweer van de latvian sampler.
Een mooie rand met sterren.
Leuk om te breien en minder moeilijk dan week 08.

Piep bleef met haar nagels in m'n sjaal hangen.
Ik kon wel huilen.
Dit katoenen glansgaren is los getwijnd en niet bestand tegen kattennagels.
Gelukkig heb ik het weg kunnen werken.

Ook ontdekte ik een handige manier om een stuk uit te halen.
Bij eenvoudig breiwerk haal ik het gewoon van de pen en trek de draad uit tot ik op de goeie plek ben.
Daarna neem ik de steken weer op de pen.

Met dit ingewikkelde inbreien is dat niet te doen, dus haalde ik steek voor steek uit.
Een hele klus.

Maar nu bedacht ik een hele simpele manier die hartstikke goed werkt.
Ik neem de steken van de toer onder de fout op met een extra naald.
Pas daarna trek ik de naald er bovenaan uit en trek het werk uit totaan de onderste naald.
Fluitje van een cent.

Het is weer voorbij

Ik geloof dat ik een beetje moe ben.
Het was niet erg druk op de rommelmarkt, maar ik heb toch nog voor een paar tientjes verkocht.
Trek de kosten eraf en ik kan een keertje uit eten.
Toch niet slecht, gezien ik natuurlijk een kraam vol creatieve spullen had en het maar af wachten is of het geschikte publiek komt.

En oooooh wat heb ik me keurig gedragen.
Heb maar 4€ uitgegeven aan 9 Jet kommetjes.
De ontbijtkommen die ik een paar maanden geleden bij de Action kocht, blijken niet erg sterk, dus ik kon wel weer wat aanvulling gebruiken.
En Jet, is erg leuk en past prima bij mijn ivoorkleurig servies.
Oke, Jet vind dat ze voor de sla zijn, maar ik vind ze perfect voor mijn musli,fruit,yoghurt ontbijt. ;-)

We zijn er klaar voor

Morgen naar de rommelmarkt in "het Schouw" in Dongen.
Ik heb heel veel hobbybladen en boeken in de aanbieding.
Scrap en kaartenmaakspullen, breiwol, stoffen, zelf gemaakte tassen.
En alles wat ik verder nog tegen kwam.

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is 002

Er zit een groep mensen gezellig om tafel na te praten.
Een stuk of tien Brabanders en één Noord Hollandse.
Een van de Brabanders heeft een dialect dat ze, mede door haar gehoorbeschadiging, niet goed kan verstaan.
Als hij vol verve zijn verhaal houdt zegt ze tegen de vrouw naast zich:
"Ik begrijp er geen woord van"
De vrouw naast haar kijk boos en snauwt:
"Ik heb er geen enkele moeite mee".
De Hollandse glimlacht.
"Nee natuurlijk niet", zegt ze begrijpend: "jij bent een Brabantse".
Verbijsterd valt ze stil bij de blik vol haat die ze over zich krijgt.
Ze heeft totaal geen idee  van het waarom.
Is het zo erg om Brabants te zijn?

Een jaar minibieb

Vandaag is het een jaar geleden dat we mijn minibiebje ophingen.
In het afgelopen jaar zijn honderden boeken meegenomen en slechts enkele tientallen gebracht.
De boekenleggers die ik maakte als cadeautje voor de gebruikers verdwenen in stilte.
Een dankjewel of een berichtje in m'n logboek kan er niet af.
Eén keer vond ik een lief kaartje met een hartje.
Twee keer kwamen kinderen boeken lenen.
Drie keer belde iemand aan om te vragen naar boeken.
En precier één keer trof ik een gebruikster aan.

Op een gegeven moment heb ik besloten er geen energie meer in te steken.
Ik check af en toe het kastje om te kijken of alles in orde is.
Met de boeken die ik nog heb staan vul ik nog wel het biebje bij.
Maar als die op zijn is het op.
Dan is het verder aan de gebruikers.
Als er niets (terug) gebracht wordt blijft het kastje leeg.

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.

Er zitten drie vrouwen aan een tafeltje in de sportkantine.
Een Hollandse, een Groningse en een Brabantse.
Als de koffie geserveerd wordt zit er een nieuw soort koekjes bij.
Van die inimini verpakte eenhapskoekjes.
Ze bekijken elkaars koekjes en de Hollandse zegt:
"Oooh, jij hebt een hexagonnetje"
De Groningse schiet in de lach en zegt olijk:
"Dat noemen wij een honingraatje".
De Brabantse kijkt zuur en moppert:
"Wij Brabanders gebruiken eenvoudige taal".