Lolo loopt tegen me te mopperen dat ik mee de tuin in moet.
En ze heeft gelijk.
Hoewel de wind al de kruidige herfstlucht meevoert, is het zelfs in de schaduw nog prima vertoeven.
Ik pak dus mijn muziekstandaard en tablet op om de ochtendgymnastiek online deze middag buiten te kunnen beoefenen.
(Voor wie het kwartje niet valt: ik zet de tablet op ooghoogte op de standaard, dat kijkt makkelijker)
Het sporten gaat stroef, maar tegelijkertijd wel prettig met de verse buitenlucht in mijn longen.
En het lukt me wel om het kwartiertje vol te houden.
Laat ik daar dan gezien de omstandigheden maar wel trots op zijn.
Gisteren moest ik na tien minuten opgeven.
De tuin begint al aardig te verkleuren.
Toch vinden de vlinders nog steeds wat van hun gading.
En na de plensbui van gisteren komt alweer in sneltreinvaart het onkruid op.
Geen energie om daar alweer mee aan de slag te gaan.
Maar naast me ontdek ik een cadeautje.
Vorig jaar kreeg ik van iemand een heel stel hibiscusstekken.
De helft ging naar het vriendje, de rest verspreidde ik over de achtertuin.
Maar ze redden het geen van allen.
En nu in het donkerste hoekje van de tuin heeft de staak, die daar vergeten stond, toch in deze nazomer nog blad gevat.
Terwijl Lolo een rondje door de tuin maakt, droom ik weg op het ritme van de langsdrijvende wolken.
Ik heb een straatje 1/5 staatsloten voor de najaarstrekking.
En zie in gedachten een levensloopbestendige bungalow.
(Je moet als je de zes kruisjes nadert wel praktisch dromen)
Met achter het huis een zwembad om baantjes te trekken, met zo'n koepel die bij mooi weer open kan en waar je 'swinters gewoon in kunt blijven zwemmen voor het ontbijt.
En met een tuinman die het gras maait en het onkruid wiedt.
Wel met een bushalte voor de deur en een supermarkt om de hoek graag. 😉😁😂
Zucht, nu moet ik toch nog echt iets verzinnen om de verstopte slang van de stofzuiger weer open te krijgen.
Zo lastig met aan beide kanten een harde kromming.
