Nog even, voor de droogte zijn tol gaat eisen.

Dit jaar tuinier ik voor het eerst weer helemaal zelf. 

Ik werd zo verdrietig van geld uitgeven aan mensen die niet begrepen dat er ook mooi onkruid is en dat de hederahaag letterlijk kaalknippen het er niet fraaier op maakt.  Stapje voor stapje, elke dag een kwartiertje, zo lang mijn lichaam het toelaat.

Dan maar niet perfect, maar ik wil weer blij worden van mijn tuintje.

De voortuin bloeit weer uitbundig.

Al zie je in het midden wel dat het achteruit gaat.

Rondom het compostvat  bloeit ook weer een hoop spontaans.

Dit perkje doe ik al jaren bewust weinig aan.

Ik was benieuwd hoe het zich dan zou ontwikkelen.

En het wordt steeds leuker.

De afgelopen weken heb ik stukje bij beetje de vlinderstruiken gekortwiekt.

Met een paar takken per dag kom je er uiteindelijk ook wel. 

De takken blijven voorlopig liggen.

De tuin zelf gaat voor.

Na overleg met de buurvrouw snoei ik de sering en de pluimhortensia niet terug.

"Hoe meer er over mijn tuintje hangt, hoe liever "; zei ze net tegen me.

Scheelt mij weer een hoop werk.

Rondom het grote terras is het ook vrolijk.

Het terras zelf ziet er nog niet uit.

Maar ja kwartiertjes zijn toch echt mijn max.

Dan zit ik aan m'n taks.

Rondom het kleine terras, dat grootdeels in de schaduw ligt gaat het ook goed.

Wat er verder nog allemaal aan alle kanten niet goed gaat, laat ik gewoon lekker niet zien.