Ooit weggestopt omdat het allemaal net ff te krap was.
En een beetje vergeten.
95% blijkt weer te passen.
Het past alleen niet zo goed meer in de kleerkast nu.
maandag 29 oktober 2012
Jippie
Achterin mijn trapkast vond ik nog een grote doos met kleding.
Ooit weggestopt omdat het allemaal net ff te krap was.
En een beetje vergeten.
95% blijkt weer te passen.
Het past alleen niet zo goed meer in de kleerkast nu.
Ooit weggestopt omdat het allemaal net ff te krap was.
En een beetje vergeten.
95% blijkt weer te passen.
Het past alleen niet zo goed meer in de kleerkast nu.
zondag 28 oktober 2012
In mijn hoofd blijf ik aan dichte deuren kloppen
Vanmorgen zette ik halfwakker de tv aan en zag nog net het laatste staartje van Schepper en Co.
Het ging over breken met je ouders.
Toen ik op internet ging zoeken kwam ik opeens heel veel info tegen over dit onderwerp.
Al jaren voel ik mij hier erg alleen in staan.
Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen in dezelfde situatie.
Ik heb indertijd bewust gekozen om afscheid van mijn familie te nemen.
Dat is de grootste en moeilijkste en tegelijkertijd bevrijdendste stap van mijn leven geweest.
Veel mensen hebben geen idee wat voor impact zo'n stap heeft.
Zeker niet als je een calvinistische achtergrond hebt.
Je bent niet alleen je familie kwijt, maar ook je hele omgeving, je roots, alles wat vertrouwd is.
Immers volgens de bijbel moet je je vader en je moeder eren.
(Maar nergens staat: eert uw kinderen.)
Ik ben dus een afvallige, een slecht en verdorven kind.
Maar ben ik dat ook echt?
Na jaren lang zinloos investeren en vooral incasseren, was de koek volledig op.
Ik was niemand, nutteloos, een last, volkomen overbodig, ik kon helemaal niets.
Op feestdagen en andere gezellige familiegebeurtenissen was ik niet welkom.
Ik was te dik, te groot, te dom, leek te veel op mijn vader, of juist weer op mijn moeder, had al hun slechte eigenschappen geërfd, mocht nergens een mening over hebben en had al bij voorbaat nergens verstand van.
Ik werd uitgekafferd en schuldig bevonden aan alles wat er in de familie mis ging.
Elke poging om er over te praten werd van tafel geveegd, ik moest niet zeuren, niet zo moeilijk doen, me niet zo aanstellen.
Mijn pijn en verdriet mocht niet benoemd worden.
Mijn verlangen al helemaal niet.
8 jaar heb ik ziek en uitgeput op mijn flatje met uitzicht over de duinen gezeten, van god en de wereld verlaten met alleen internet als contact met de buitenwereld.
5 Jaar geleden heb ik ook letterlijk afstand genomen door naar de andere kant van het land te verhuizen.
Na nog een tweede verhuizing heb ik een prachtig huisje met een schitterende tuin, waar ik nooit van had kunnen dromen.
Ik heb mijn familie in Australie teruggevonden en ook al ontmoet.
Het was een feest van herkenning.
Ik kom weer de deur uit, gym, zwem, ben lid van de plaatselijke knutselclub en lijk het allemaal voor elkaar te hebben.
Al met al heb ik ijzer met handen gebroken en voor de buitenwereld bereikt wat niet voor mij weggelegd kon zijn.
Maar mijn verleden blijft bij me, 24 uur per dag, de pijn van het gemis verdwijnt nooit, ook al weet ik dat ik het juiste voor mezelf gedaan heb.
Leefstijltrainingen en Emotioneel Lichaamswerk hebben me geleerd hoeveel ik in mijn mars heb.
Wat een mooi mens er schuilgaat achter die zogenaamd geboren mislukking.
Maar de stemmen uit het verleden houden mij nog steeds tegen.
Ik zit nog steeds alleen, ik zoek nog steeds erkenning, acceptatie, wil nog steeds gehoord worden door hen die nooit luisterden.
In mijn hoofd blijf ik aan dichte deuren kloppen.
Het ging over breken met je ouders.
Toen ik op internet ging zoeken kwam ik opeens heel veel info tegen over dit onderwerp.
Al jaren voel ik mij hier erg alleen in staan.
Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen in dezelfde situatie.
Ik heb indertijd bewust gekozen om afscheid van mijn familie te nemen.
Dat is de grootste en moeilijkste en tegelijkertijd bevrijdendste stap van mijn leven geweest.
Veel mensen hebben geen idee wat voor impact zo'n stap heeft.
Zeker niet als je een calvinistische achtergrond hebt.
Je bent niet alleen je familie kwijt, maar ook je hele omgeving, je roots, alles wat vertrouwd is.
Immers volgens de bijbel moet je je vader en je moeder eren.
(Maar nergens staat: eert uw kinderen.)
Ik ben dus een afvallige, een slecht en verdorven kind.
Maar ben ik dat ook echt?
Na jaren lang zinloos investeren en vooral incasseren, was de koek volledig op.
Ik was niemand, nutteloos, een last, volkomen overbodig, ik kon helemaal niets.
Op feestdagen en andere gezellige familiegebeurtenissen was ik niet welkom.
Ik was te dik, te groot, te dom, leek te veel op mijn vader, of juist weer op mijn moeder, had al hun slechte eigenschappen geërfd, mocht nergens een mening over hebben en had al bij voorbaat nergens verstand van.
Ik werd uitgekafferd en schuldig bevonden aan alles wat er in de familie mis ging.
Elke poging om er over te praten werd van tafel geveegd, ik moest niet zeuren, niet zo moeilijk doen, me niet zo aanstellen.
Mijn pijn en verdriet mocht niet benoemd worden.
Mijn verlangen al helemaal niet.
8 jaar heb ik ziek en uitgeput op mijn flatje met uitzicht over de duinen gezeten, van god en de wereld verlaten met alleen internet als contact met de buitenwereld.
5 Jaar geleden heb ik ook letterlijk afstand genomen door naar de andere kant van het land te verhuizen.
Na nog een tweede verhuizing heb ik een prachtig huisje met een schitterende tuin, waar ik nooit van had kunnen dromen.
Ik heb mijn familie in Australie teruggevonden en ook al ontmoet.
Het was een feest van herkenning.
Ik kom weer de deur uit, gym, zwem, ben lid van de plaatselijke knutselclub en lijk het allemaal voor elkaar te hebben.
Al met al heb ik ijzer met handen gebroken en voor de buitenwereld bereikt wat niet voor mij weggelegd kon zijn.
Maar mijn verleden blijft bij me, 24 uur per dag, de pijn van het gemis verdwijnt nooit, ook al weet ik dat ik het juiste voor mezelf gedaan heb.
Leefstijltrainingen en Emotioneel Lichaamswerk hebben me geleerd hoeveel ik in mijn mars heb.
Wat een mooi mens er schuilgaat achter die zogenaamd geboren mislukking.
Maar de stemmen uit het verleden houden mij nog steeds tegen.
Ik zit nog steeds alleen, ik zoek nog steeds erkenning, acceptatie, wil nog steeds gehoord worden door hen die nooit luisterden.
In mijn hoofd blijf ik aan dichte deuren kloppen.
vrijdag 26 oktober 2012
Appeltaart
Vandaag dan eindelijk naar de nieuwe supermarkt geweest.
Je weet wel: Halloooooooo .......
Woensdag was de opening en mensen stonden buiten al een half uur van te voren in de rij.
Ik had zo iets van vrijdag is ie er ook nog wel.
Het is wel een heel ander concept dan de oude winkel.
Het begon al met het karretje.
Dat is zo groot dat ik zowat op m'n tenen moest gaan staan om er wat in te kunnen leggen.
En als je dan weet dat ik gemiddeld een kop groter ben dan de plaatselijke vrouwelijke bevolking, dan kun je voorstellen hoe groot dat karretje was.
De winkel is verbouwd.
Er was niet veel ruimte om uit te breiden.
5 Meter naar achter en een klein stukje op zij.
Maar het voelt alsof je een balzaal in komt.
Het personeel is goed geinstrueerd.
De verplichtte glimlach en behulpzaamheid doet nog wat gekunsteld en benauwend aan.
Iedereen liep natuurlijk te zoeken en te dwalen.
En wat me vooral opviel waren de enorme grootverpakkingen vlees.
Niet geschikt voor een éénpersoonshuishouden.
Maar je mag hier vragen om een beetje minder.
Ook dat moest nog wennen hoor.
Het duurde een kwartier voordat ik mijn eenpersoonsportie netjes verpakt en geprijst en voorzien van glimlach mee kreeg.
Maar dat gaat vast al gauw sneller, als iedereen een beetje gewend is.
De keus is groot en sommige vertrouwde producten van de oude formule zijn wijselijk toegevoegd aan de nieuwe.
Meest storende vond ik de verlichting en het luchtcirculatiesysteem.
Leuk hoor elke afdeling zijn eigen licht, maar de spotjes en gedempte hoekjes maakten het zicht lastig.
En het monotone toch wel erg aanwezige gezoem boven je hoofd is knap vermoeiend.
Tot mijn verbazing kreeg ook ik een niet geplanned appeltaartje cadeau.
Ongemerkt was ik toch boven de €25 uitgekomen.
Dat wordt dus snoepen de komende dagen.
Ik ben nl gek op appeltaart.
Je weet wel: Halloooooooo .......
Woensdag was de opening en mensen stonden buiten al een half uur van te voren in de rij.
Ik had zo iets van vrijdag is ie er ook nog wel.
Het is wel een heel ander concept dan de oude winkel.
Het begon al met het karretje.
Dat is zo groot dat ik zowat op m'n tenen moest gaan staan om er wat in te kunnen leggen.
En als je dan weet dat ik gemiddeld een kop groter ben dan de plaatselijke vrouwelijke bevolking, dan kun je voorstellen hoe groot dat karretje was.
De winkel is verbouwd.
Er was niet veel ruimte om uit te breiden.
5 Meter naar achter en een klein stukje op zij.
Maar het voelt alsof je een balzaal in komt.
Het personeel is goed geinstrueerd.
De verplichtte glimlach en behulpzaamheid doet nog wat gekunsteld en benauwend aan.
Iedereen liep natuurlijk te zoeken en te dwalen.
En wat me vooral opviel waren de enorme grootverpakkingen vlees.
Niet geschikt voor een éénpersoonshuishouden.
Maar je mag hier vragen om een beetje minder.
Ook dat moest nog wennen hoor.
Het duurde een kwartier voordat ik mijn eenpersoonsportie netjes verpakt en geprijst en voorzien van glimlach mee kreeg.
Maar dat gaat vast al gauw sneller, als iedereen een beetje gewend is.
De keus is groot en sommige vertrouwde producten van de oude formule zijn wijselijk toegevoegd aan de nieuwe.
Meest storende vond ik de verlichting en het luchtcirculatiesysteem.
Leuk hoor elke afdeling zijn eigen licht, maar de spotjes en gedempte hoekjes maakten het zicht lastig.
En het monotone toch wel erg aanwezige gezoem boven je hoofd is knap vermoeiend.
Tot mijn verbazing kreeg ook ik een niet geplanned appeltaartje cadeau.Ongemerkt was ik toch boven de €25 uitgekomen.
Dat wordt dus snoepen de komende dagen.
Ik ben nl gek op appeltaart.
donderdag 25 oktober 2012
Spontane verschijningen
Naast mijn huis is een smalle strook grond.
Mijn tuinman heeft daar dit voorjaar de struiken verwijderd en een pergola gebouwd voor mijn fruit.
Het was toen te laat om het fruit te verplaatsen, dus ik heb de strook deze zomer braak laten liggen.
Maar braak bleef ie niet.
Allemogelijke planten en bloemen namen het stukje over.
Distels, eendagsbloemen, wilde aardbeitjes, klimop, en natuurlijk allemogelijke onkruidjes.
En zelfs enkele spontane jonge boompjes.
Deze krijgen natuurlijk straks een beter plekje dan tegen mijn buitenmuur.
Dankzij het tuinforum weet ik nu ook wat er staat.
Ik had nog nooit gehoord van de Kansenboom, laat staan van zijn fraaie latijnse naam: Clerodendrum Trichotonum var. Fargesii.
Het wordt een fraaie lage boom met prachtige bloesems.
Dus hij mag blijven.
Net als deze drie:
links achter:
Parthenocissus quinquefolia / Virginia Creeper
Parthenocissus quinquefolia / Virginia Creeper
Een klimmer die een probleem kan worden als ik hem niet in de hand houdt, maar wel heel fraai is.
Ik moet hem dus een plekje geven waar ie weinig kwaad kan en regelmatig kortwieken.
Rechts achter: een wilgje.
En de donkere bladen vooraan zijn van Zenegroen dat een fraaie bodembedekker is.
woensdag 24 oktober 2012
Lekker duf
Ik zit hier met een slaperig katje op schoot.
Vanmorgen vroeg moest ik haar afleveren bij de dierenarts.
Tandsteen verwijderen.
Toen ik kwam kreeg ik te horen dat er waarschijnlijk ook nog 3 kiezen verwijderd moesten worden.
Dit soort dingen gaat bijna altijd goed, maar je weet het nooit met narcose.
Na een toch wel gespannen dag met een tweede katje dat haar vriendinnetje miste, kon ik haar weer ophalen.
Gelukkig viel het allemaal mee.
De kiezen zitten er nog in, haar nieren zijn ook nog even gechecked en die zijn volkomen in orde, en ze is de afgelopen weken ook nog 2 noodzakelijke onsjes afgevallen.
Thuis gekomen liep ze wankel door de kamer, om vervolgens even lekker te kotsen.
Voor ik het wist zat ze boven in het mandje in de krabpaal.
Dat was een minder goed idee, want de eerste uren is ze nog zo wobbely dat ze naar beneden zou kunnen vallen.
Ik moet haar warm houden dus heb ik haar maar lekker in mijn T-shirt gerold als een baby in een draagdoek.
Vond ze als jong katje al heerlijk en ze hangt hier nu dus lekker onhandig maar zeer comfortabel voor mijn buik.
NB even een oude foto van mijn comisch duo, het blijft het mooiste plaatje van dit tweetal
Vanmorgen vroeg moest ik haar afleveren bij de dierenarts.
Tandsteen verwijderen.
Toen ik kwam kreeg ik te horen dat er waarschijnlijk ook nog 3 kiezen verwijderd moesten worden.
Dit soort dingen gaat bijna altijd goed, maar je weet het nooit met narcose.
Gelukkig viel het allemaal mee.
De kiezen zitten er nog in, haar nieren zijn ook nog even gechecked en die zijn volkomen in orde, en ze is de afgelopen weken ook nog 2 noodzakelijke onsjes afgevallen.
Thuis gekomen liep ze wankel door de kamer, om vervolgens even lekker te kotsen.
Voor ik het wist zat ze boven in het mandje in de krabpaal.
Dat was een minder goed idee, want de eerste uren is ze nog zo wobbely dat ze naar beneden zou kunnen vallen.
Ik moet haar warm houden dus heb ik haar maar lekker in mijn T-shirt gerold als een baby in een draagdoek.
Vond ze als jong katje al heerlijk en ze hangt hier nu dus lekker onhandig maar zeer comfortabel voor mijn buik.
NB even een oude foto van mijn comisch duo, het blijft het mooiste plaatje van dit tweetal
dinsdag 23 oktober 2012
ATC
Eindelijk weer eens wat ATC gefabriceerd.
Gek is dat toch, soms komt er weken niets uit
en als je dan weer een kaartje gemaakt hebt,
rollen ze opeens van de lopende band.
en als je dan weer een kaartje gemaakt hebt,
rollen ze opeens van de lopende band.
En, oh ja,
Dat eerste kaartje is geinspireerd op het lied
"It's raining men"
Waar ik eeuwig van maak:
"Rain in May"
Dat eerste kaartje is geinspireerd op het lied
"It's raining men"
Waar ik eeuwig van maak:
"Rain in May"
maandag 22 oktober 2012
hutspot pompoen champignons
Het is lang geleden dat ik het gegeten heb.
En de temperaturen buiten neigen wellicht nog naar salades.
Maar ik had opeens zo'n trek in hutspot pompoen.
ik haalde dit recept ooit uit een supermarktkrantje, maar paste het wat aan.
ik gebruik gewone uien ipv rode
en gewone aardappelen ipv kriel
en een klontje boter ipv umer.
smaakt net zo goed en is een stuk goedkoper.
verder gebruik ik meer ketjap dan aangegeven.
Ingredienten:
500 gr pompoen
250 gr rode ui en ringen
750gr geschilde krielaardappeltjes
zout
1 dl umer
1/2 el mosterd
3 el fijngesneden peterselie
peper
250 gr champignons
1 el olie
1 el ketjap
Bereiding:
maak de pompoen schoon en snijd het vruchtvlees in stukjes
kook de pompoen met de uiringen en de krielaardappelen in water met wat zout in ca 15 min. gaar
schep er de umer, mosterd, peterselie en peper door
snijd de champignons in dunne plakjes
verhit d1 el olie in een anti-aanbakpan en bak de champignons kort
blus af met de ketjap
verdeel de champignons over de hutspot.
En de temperaturen buiten neigen wellicht nog naar salades.
Maar ik had opeens zo'n trek in hutspot pompoen.
ik haalde dit recept ooit uit een supermarktkrantje, maar paste het wat aan.
ik gebruik gewone uien ipv rode
en gewone aardappelen ipv kriel
en een klontje boter ipv umer.
smaakt net zo goed en is een stuk goedkoper.
verder gebruik ik meer ketjap dan aangegeven.
Ingredienten:
500 gr pompoen
250 gr rode ui en ringen
750gr geschilde krielaardappeltjes
zout
1 dl umer
1/2 el mosterd
3 el fijngesneden peterselie
peper
250 gr champignons
1 el olie
1 el ketjap
Bereiding:
maak de pompoen schoon en snijd het vruchtvlees in stukjes
kook de pompoen met de uiringen en de krielaardappelen in water met wat zout in ca 15 min. gaar
schep er de umer, mosterd, peterselie en peper door
snijd de champignons in dunne plakjes
verhit d1 el olie in een anti-aanbakpan en bak de champignons kort
blus af met de ketjap
verdeel de champignons over de hutspot.
zaterdag 20 oktober 2012
vrijdag 12 oktober 2012
opnieuw beginnen
Tja, dan krijg je op een dag bericht dat je blog opgeheven wordt.
Moet je voor de derde keer bij nul beginnen.
Het zal wel even wennen worden hier.
Moet je voor de derde keer bij nul beginnen.
Het zal wel even wennen worden hier.