In mijn hoofd blijf ik aan dichte deuren kloppen

Vanmorgen zette ik halfwakker de tv aan en zag nog net het laatste staartje van Schepper en Co.
Het ging over breken met je ouders.
Toen ik op internet ging zoeken kwam ik opeens heel veel info tegen over dit onderwerp.

Al jaren voel ik mij hier erg alleen in staan.
Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen in dezelfde situatie.
Ik heb indertijd bewust gekozen om afscheid van mijn familie te nemen.
Dat is de grootste en moeilijkste en tegelijkertijd bevrijdendste stap van mijn leven geweest.

Veel mensen hebben geen idee wat voor impact zo'n stap heeft.
Zeker niet als je een calvinistische achtergrond hebt.
Je bent niet alleen je familie kwijt, maar ook je hele omgeving, je roots, alles wat vertrouwd is.
Immers volgens de bijbel moet je je vader en je moeder eren.
(Maar nergens staat: eert uw kinderen.)
Ik ben dus een afvallige, een slecht en verdorven kind.

Maar ben ik dat ook echt?
Na jaren lang zinloos investeren en vooral incasseren, was de koek volledig op.
Ik was niemand, nutteloos, een last, volkomen overbodig, ik kon helemaal niets.
Op feestdagen en andere gezellige familiegebeurtenissen was ik niet welkom.
Ik was te dik, te groot, te dom, leek te veel op mijn vader, of juist weer op mijn moeder, had al hun slechte eigenschappen geërfd, mocht nergens een mening over hebben en had al bij voorbaat nergens verstand van.
Ik werd uitgekafferd en schuldig bevonden aan alles wat er in de familie mis ging.
Elke poging om er over te praten werd van tafel geveegd, ik moest niet zeuren, niet zo moeilijk doen, me niet zo aanstellen.
Mijn pijn en verdriet mocht niet benoemd worden.
Mijn verlangen al helemaal niet.

8 jaar heb ik ziek en uitgeput op mijn flatje met uitzicht over de duinen gezeten, van god en de wereld verlaten met alleen internet als contact met de buitenwereld.

5 Jaar geleden heb ik ook letterlijk afstand genomen door naar de andere kant van het land te verhuizen.
Na nog een tweede verhuizing heb ik een prachtig huisje met een schitterende tuin, waar ik nooit van had kunnen dromen.
Ik heb mijn familie in Australie teruggevonden en ook al ontmoet.
Het was een feest van herkenning.

Ik kom weer de deur uit, gym, zwem, ben lid van de plaatselijke knutselclub en lijk het allemaal voor elkaar te hebben.


Al met al heb ik ijzer met handen gebroken en voor de buitenwereld bereikt wat niet voor mij weggelegd kon zijn.
Maar mijn verleden blijft bij me, 24 uur per dag, de pijn van het gemis verdwijnt nooit, ook al weet ik dat ik het juiste voor mezelf gedaan heb.

Leefstijltrainingen en Emotioneel Lichaamswerk hebben me geleerd hoeveel ik in mijn mars heb.
Wat een mooi mens er schuilgaat achter die zogenaamd geboren mislukking.
Maar de stemmen uit het verleden houden mij nog steeds tegen.
Ik zit nog steeds alleen, ik zoek nog steeds erkenning, acceptatie, wil nog steeds gehoord worden door hen die nooit luisterden.

In mijn hoofd blijf ik aan dichte deuren kloppen.