De hele dag al ben ik één bom statische electriciteit.
M'n haren zijn niet te kammen, ze plakken steeds in mijn gezicht.
En elke deur die ik open doe veroorzaakt een schok.
Gek genoeg heb ik nog geen schokken uitgewisseld met mijn katten.
Gelukkig maar.
Jaren geleden zag ik eens een jong grijs katje.
Ter begroeting stak ik mijn vinger uit en hij zijn neusje.
Tot beider verbijstering sloeg er een felle blauwe bliksemschicht tussen ons over.
Ik heb nog nooit een kat zo hard zien weg rennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten