Marie Nix

Voluit heette ze: Marie Petronelle Julie Adolphine Nix.
Vandaag is het 40 jaar geleden dat ze overleed.
Mijn oma.
Een byzondere vrouw, die iedereen die haar heeft gekend het gevoel wist te geven dat je byzonder voor haar was.

Ze had een zwaar leven, was 20x zwanger in 22 jaar, 12 daarvan kwamen levend ter wereld, 1 zwaar gehandicapt, 2 zonen verloor ze in het laatste jaar van de oorlog, 22 en 11 jaar oud.
Ze was vergroeid door de reuma en kreeg aan het einde van haar leven kanker.
En toch waren haar laatste woorden: "treur niet om mij, ik heb een goed leven gehad".

Ik was pas 11 toen ze stierf, maar de liefde die ze me onvoorwaardelijk gaf heb ik altijd in mijn hart meegedragen.

Mijn oma was een echte dame.
Tot in detail goed gekleed,, bij elk mantelpakje bijpassende hoed, tas en schoenen.
De haren in een keurige (valse) knot.

Mijn oma was een wijze vrouw.
Als kind van 2 heb ik met mijn vingertje tussen de deur gezeten en daar een lelijk lidteken aan over gehouden.
In de hele familie werd mijn vinger altijd als voorbeeld gehouden voor de kleintjes als ze in de buurt van een deur kwamen.
"Pas op hoor, wil je net zo'n vies vingertje krijgen als Marlien" en dan moesten ze mijn "vieze"vingertje gaan bekijken, wat ik vreselijk vernederend vond..
Mijn oma, die ook een verminkte vinger had, legde dan haar pink naast mijn pinkje en zei: "Marlien, wij hebben iets wat niemand anders heeft. Dat maakt ons heel speciaal en bindt ons samen".

Mijn oma was een moderne vrouw, ze was geinteresseerd in alles wat haar kleinkinderen interesseerde.
Ik weet zeker dat ze internet prachtig zou hebben gevonden.