Van onverwachte ontmoetingen een voordeur die weer gesloopt moest worden en nog zo het eea

Drie maanden geleden had ik een uitermate fijne vakantie in Borger en toen ik naar huis ging was ik er eigenlijk nog niet klaar.
Toen ik de kans kreeg om er met extra korting van mijn laatste vakantiegeld nogmaals te boeken heb ik dat  maar gedaan en dus  zat ik er 3 maanden later opeens weer.
2 huisjes verder, met minder mooi uitzicht en minder mooi weer.
Het werd een vreemde midweek.

Borger is zo'n 5,5 uur reizen met openbaar vervoer.
De eerste avond om kwart voor tien kreeg ik een berichtje dat mijn oppas mijn huissleutel kwijt was.
Ze had hem klaargelegd maar vermoedelijk heeft een van haar katten het als een leuk speeltje gezien.
Ze heeft het hele huis op haar knieën doorzocht maar niets gevonden.
Je kunt je voorstellen dat er paniek in de tent was.
Want daar zit je dan in je eentje in een huisje zonder eigen vervoer, uren verwijderd van je woonplaats.
De volgende morgen op zoek gegaan naar een mogenlijkheid om mijn sleutel diezelfde dag nog thuis te krijgen, maar dat kon nergens in het dorp.
Contact gezocht met de huiseigenaar of zij konden helpen.
Enige wat ze konden doen was de cilinder verwijderen en een nieuw slot plaatsen.
Pas achteraf hoorde ik dat ze mijn halve voordeur hebben moeten slopen om binnen te komen, want het onwillige slot gaf geen krimp.
En dat één van de opgetrommelde technische dienstmedewerkers naar de dokter is afgevoerd met metaal in z'n oog.
Ik hoop dat het goed met hem gaat.
Al met al kon mijn oppas er aan het eind van de middag weer in en waren mijn katten gered van de honger.

Ondertussen had ik een byzondere dag met ontmoetingen met twee heren uit mijn jeugd die ik gemiddeld zo'n  25 jaar niet gezien had.
De één nam me een dagje mee on tour door dorpjes en prachtige landschappen (oa Drenthse Aa) naar het Zuidlaardermeer en terug.
De ander werd door ons volkomen onverwacht overdonderd met de telefonische mededeling dat we in de buurt waren.
Gelukkig had ie even tijd voor ons.



Na zo'n enerverend begin heb ik de volgende dagen lekker rustig aan gedaan.
Beetje zwemmen, veel dobberen, winkeltjes kijken, en een fietstochtje door de bossen en heiden en landerijen.

De terugreis ging langs mijn trouwe chatmaatje en met een stevige verkoudheid heb ik mijn vakantie afgerond

klik hier voor alle fotos

De laatste kortingskaartjes opmaken

Er lag nog een treinkaartje dat op moest en een kortingskaartje van de Jumbo.
Die kon ik natuurlijk niet laten verlopen dus gistermorgen toog ik al vroeg richting Arnhem om Burgers Zoo met mijn aanwezigheid te verblijden.
Een modern park met een nostalgische uitstraling, waar je vooral heel veel moet lopen en heel veel verdwaald.
Er is zoveel bewegwijzering dat ik af en toe door de bomen het bos niet meer zag.
Het eerste uur zag ik weinig, alle dieren leken nog ergens verstopt in slaap te zijn of zo.
Maar naarmate ik verder het park in kwam werd het toch een stuk interessanter.
Vooral het safarigedeelte en het onderwatergebeuren.
Aan het eind van de dag heb ik (natuurlijk) nog een hele tijd bij de stokstaartjes zitten genieten.

De salade die ik bij de lunch at was zalig, over het prijskaartje zal ik het niet meer hebben.Dit jaar kon het er allemaal even vanaf, dus waarom zou ik er niet van genieten.
Volgend jaar zien we wel weer.
Ik kwam er wel achter dat het welliswaar heel verstandig lijkt om alleen water te drinken en een salade te eten, maar dat je op zo'n dag met veel lopen toch meer nodig had.
Kon in de loop van de middag niet meer stoppen met gapen, na het nuttigen van een ijsje was dat gelukkig weer snel over.


klik hier voor alle fotos

Jammer genoeg stort mijn geliefde fototoestel steeds verder in.
Ik kan nog wel fotos maken, maar het is lastig om ze te checken omdat de joystick versleten is.
Dat wordt dus uitkijken naar een andere.
Mijn merk (Kodak) wordt niet meer gemaakt.
En daar baal ik van, het is zo'n fijn toestel dat altijd mooie fotos gaf.

Hoe vind ik in het grote aanbod van toestellen weer een toestel dat zo goed bij me past?

een prachtig lief koud harteloos kreng en nog zo het e.e.a.

Wat is het toch dat altijd als iemand je ergens van beticht er opeens van allerlei andere kanten een tegengeluid komt, zonder dat die anderen weten wat er speelt?
Ik kreeg een paar dagen geleden te horen dat ik een koud harteloos kreng was,  en dat het me geen reet kon schelen dat ik mensen pijn doe.
Andere bewoordingen maar het kwam er wel op neer.
Vervolgens krijg ik van een ander te horen dat ik zo'n lieverd ben, nummer drie vindt het zo fijn om bij me op de koffie te komen en nummer vier noemt me een prachtmens.
En dat alles in een tijdsbestek van 4 dagen.
Conclusie ik ben een prachtig lief koud harteloos kreng waar het goed koffie mee drinken is.

Sinds donderdag zit mijn linkerarm in een grote zwarte brace en dat is een enorme opluchting.
Niet omdat die brace nou zo lekker zit, of omdat het zo handig is voor een linkshandige, maar omdat de fotos in het ziekenhuis uitwezen dat er nog totaal geen sprake is van artrose.
En dat is  ivb met al mijn creatieve bezigheden toch altijd wel een angstwolkje geweest.
Bij mijn moeder hebben ze op een gegeven moment beide duimen vastgeschroefd en mijn omas handen waren helemaal vergroeid.
Er zit bij wat handwortelbeentjes wat speling waardoor een botje in mijn duim gaat schuiven en dat doet zeer.
Door rust en revalidatie zal dat naar alle waarschijnlijkheid weer goed komen.
Dus draag ik blijmoedig dat vieze zweterige ding en neem de kramp en de blaar die al snel op een knelpunt ontstond voor lief.

En in mijn tuintje vond ik vanmorgen deze spontane rode zonnebloem tussen de gele.
Cadeautje van de dag!