In memoriam

Vandaag is het 20 jaar geleden dat mijn vader overleed om kwart voor zeven in de morgen, nadat hij bijna 15 jaar tegen de kanker had gevochten..

Je denkt aan gekke dingen op zo'n moment.
Ik weet nog dat mijn eerste gedachte was dat ik de tandarts moest bellen.
Want ik had die ochtend een afspraak en mijn moeder toevallig diezelfde middag.
Normaal had die man z'n antwoordapparaat aan staan om die tijd, maar deze keer nam ie zelf slaperig op.

De eerste dagen gingen in een soort zware deken aan me voorbij.
Ik weet dat ik bij de dominee aandrong op psalm 3.
Waarbij ik vers 2 het belangrijkste vond.

   Hart onrustig vol van zorgen
   Vleugellam geslagen ziel

Zo zag ik mijn vader.

Vanwege 50 jaar bevrijding moesten we tot 6 mei wachten voor hij begraven kon worden.
Het was op een zaterdag.
De kerk was zo vol dat mensen moesten staan.

Ik herinner me allerlei details nog haarscherp.
Zo reed er een automobilist onbeschoft tussen zijn auto en onze volgauto door.
En het frêle oude zondag schooljuffrouwtje dat uit de grond van haar hart zei zei dat het zo'n lieve lieve man was.
De overvolle aula op de begraafplaats waar ik in mijn eentje als een zombie op een bankje zat en niemand naar me omkeek.
En de ex schoonzuster van mijn zusje die dat als enige wel zag.
En de lieve hartelijkbrief van de pastoor van de katholieke kerk, terwijl ik van al mijn (toen nog) mede protestanten helemaal nooit iets gehoord heb.

De dag na de begrafenis belde mijn moeder me en siste: "jij zal wel blij zijn dat hij dood is. Jij hebt hem altijd gehaat".
Waar ze dat vandaan haalde mag Joost weten, want hoe moeilijk hij het me ook maakte:

 Ik hield van mijn vader.