Uitwaaien

Afgelopen week kreeg ik van iemand een treinkaartje.
Een lief gebaar, waar ik natuurlijk geen nee tegen zeg.
En omdat de weersvoorspelling goed was leek het me een goed moment om voor de verandering eens naar Breskens over te steken.
Bresjes zeggen ze in Zeeland.

De trein had vertraging en ik miste de boot.
Moest 55 minuten op de volgende wachten.
Maar ik raakte gezellig aan de praat met een vriendelijke dame, dus de tijd ging snel.

Zoals zo vaak was het onderweg naar de kust uitermate somber.
Maar eenmaal op het veer brak de zon door en het werd een stralende middag.

De laatste keer dat ik Breskens was, was alles opgebroken omdat de dijken verhoogd werden.

Nu is alles weer mooi begroeid en het uitzicht is even mooi als voorheen.

Hoewel ik het tochtje in het verleden al diverse malen gemaakt heb, blijf ik genieten van de oversteek met het veer.

De heenweg was het nog wat dampig en Breskens leek een plek uit een sprookje.

De terugweg een stralend uitzicht op Vlissingen.

Op weg naar huis kreeg ik nog een gratis ritje om via lage Zwaluwe, vanwege een aanrijding.

Zo zie je nog eens een stukje spoor en landschap waar je normaal gesproken nooit komt.

En op station Breda werden we getrakteerd op pianospel en zang.

Ik kon ze niet zien, maar het was een genot om naar te luisteren.