Glimlach

Ik stapte in de trein vanmorgen.
Het was druk en ik had geen zin om een plekje te zoeken, dus ging ik op het enige klapstoeltje in het halletje zitten.
Al gauw stond het halletje vol met in het zwart geklede mannen uit naar ik denk verschillende hoeken rond de middenlandse zee.
Iedereen keek langs elkaar.
En wat ik voorgenomen had dat mij niet zou overkomen overkwam me toch.
Ik voelde me heel even heel erg "unheimisch".
Tot ik de blik van één van die jongens ving en we naar elkaar glimlachten.
En opeens glimlachte iedereen.

Een paar haltes later was het halletje weer leeg.
Ook in de coupé achter me was weer ruimte.
Een jonge vrouw met een witte hoofddoek stapte in.
Ze ging niet de coupe in, maar ging stil in een hoekje op de grond zitten.
Na een tijdje zei ze iets wat ik niet verstond en met een stralende glimlach liet ze me een grote bos sleutels zien.
Ik glimlachte terug al snapte ik er niets van, tot ze uit haar tas een doosje pakte waarin een wit stenen huisje zat.
Op het doosje stond:"gefeliciteerd met je nieuwe huis".

Nog weer later stond het halletje vol met studenten.
Een jonge man zat opeens midden in de doorgang op de grond en controleerde gehaast zijn suiker gehalte.
Niemand kon er meer door, maar niemand deed er moeilijk over.
Een vrouw met een rollator wilde uit de oude trein met hoge afstap klimmen en alle studenten staken spontaan hun handen uit om de rollator buiten te zetten.