Wat er mis ging

Eigenlijk was het ook best een raar midweekje vorige week.
Er ging vanalles mis.
En toch bleef het leuk.

Toen ik in Gramsbergen uit de treinstapte en bij de supermarkt aan de overkant boodschappen ging doen, kreeg ik daar de ene klap na de andere.
Bij alles wat ik aanraakte sloegen de vonken over.
Volgens de bedrijfsleider kwam het door de rollator waar ik mijn bagage op vervoer.
Toen de winkel net open was hadden ze het zelfde probleem met de winkelwagentjes gehad.
Hij heeft toen van alle wagentjes de wielen moeten laten vervangen om het probleem op te lossen.

's avonds in het huisje werd het water voor mijn  kopje oploschocolademelk maar niet heet.
Uiteindelijk heb ik maar water in een pannetje gekookt.
Omdat ik de volgende ochtend toch naar de receptie moest heb ik gelijk maar even het hele huisje na gelopen.
Resultaat, een kapotte lamp, schakelaar en twee afgebroken kapstok haken.
Waarom mensen niet even doorgeven dat er iets stuk is, snap ik nooit zo goed.
En hoe krijgt men het toch voor elkaar om zware metalen haken af te breken?
Ik zie dat zo vaak in vakantiehuisjes.
Dat kan toch alleen maar met grof geweld?

Ik kreeg de volgende ochtend toen ik ging zwemmen gelijk een nieuwe waterkoker mee en hoewel ik gezegd had dat de rest echt geen haast had, stond er binnen de kortste keren iemand op de stoep om eea te vervangen.

's Middags tijdens mijn wandeling gebeurde er iets raars.
Ik stond op een stil landweggetje wat zaad van springbalsemienen te verzamelen toen er vlakbij een auto stopte en met draaiende motor bleef staan.
Ik kon niet zien wie er in zat en mijn nekharen gingen overeind staan.
Omdat ik het niet vertrouwde besloot ik uiteindelijk naar een tegenovergelegen boerderij te lopen.
Op dat moment begon de auto langzaam te rijden.
Toen ik aanbelde bij de boerderij vertrok ie vol gas.
De vriendelijke dame die opendeed, keek wel even raar, maar toen ik het uitlegde vond ze het gelukkig niet gek.

Woensdagavond viel de Wifi helemaal uit.

Donderdagmiddag wilde de deur niet meer op slot, ook met het reserve pasje lukte het niet, dus racete de aardige stagiair van de receptie naar mijn huisje om het af te sluiten.

Ik ging in Coevorden winkelen en liep ook door naar een kringloopwinkeltje.
Ik had op internet gelezen dat ze van 8.00 tot 20.30 open waren.
Maar dat bleek vanaf 18.00 uur te zijn.

Op de terugweg haalde ik bij de Hema een softijsje en toen kwam er veel te veel ijs uit de automaat.
Bedrijfleidster er bij gehaald, machine opnieuw ingesteld, maar weer kwam er giga veel ijs uit, dus kreeg ik voor mijn ene euro driedubbel ijs.
Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen.

Op het station sloeg bij het inloggen de boel op stelten en kreeg ik een hoop piepjes en fout meldingen.

Toen ik op het park langs de slagboom liep begon die ook al als een gek te piepen.

En bij mijn huisje aangekomen kon ik er niet meer in.
Receptie was al dicht, dus werd via de snackbar de vriendelijke stagiair weer opgetrommeld.



Toen ik de volgende morgen afscheid nam zei ik tegen hem, er gaat vandaag vast iets mis met de trein.
En ja hoor, al gauw werd er in de trein omgeroepen dat er een seinstoring was.
Bij Ommen moesten we de trein uit en was het wachten op de bussen.
Maar ik had mazzel.
Voor iemand die in een rolstoel zat, was vanuit de trein al een taxibusje geregeld.
En omdat ik met bagagerollator was, mocht ik ook mee.
Dat scheelde een hoop wachttijd.
En ik kreeg nog een mooi ritje door Ommen ook.
Daar had ik vroeger een penvriend wonen, maar ik was er al 20 jaar niet meer geweest.
Leuk om het weer eens te zien.

De rest van de reis verliep vlot.
Ik ben deze keer niet over de kop geslagen.