Genomineerd

Vorige maand schreef ik over de plaatselijke fotowedstrijd, waar ik namens mijn gymgroep aan mee gedaan heb.
Vandaag kreeg ik dit bericht:

Beste deelnemer,

De selectie van de 25 wedstrijdfoto’s die een plaats krijgen op onze expositie is achter de rug. Jij behoort tot de inzenders van wie één of meer foto’s zijn geselecteerd: proficiat! FA-Rijen zal voor het afdrukken van de foto's zorgen.

Wethouder A.Z. opent op zaterdag 10 juni om 14.00 uur de expositie en maakt dan bekend welke van de geselecteerde foto’s de juryprijs heeft gewonnen. We hopen natuurlijk dat je daarbij kunt zijn. Voor de geëxposeerde foto die door het publiek als beste wordt beoordeeld is ook nog een prijs beschikbaar. Tijdens de expositie kunnen alle bezoekers een stem uitbrengen op de foto van hun keuze.

Met vriendelijke groet en hopelijk tot ziens bij de opening,

M. B.
FAR-tentoonstellingscommissie

Leuk he!

Ik ben benieuwd welke foto het geworden is.

Hier kun je alle inzendingen zien

https://www.instagram.com/farijen/

Pittige Latvian

 Het was een hele bevalling deze week.
Want niet alleen was dit volgens mij het aller ingewikkeldste patroontje tot nu toe.
Ook moest alles wat op het patroon wit was, bij mij zwart worden.
En alles wat zwart was moest wit worden.
Dat heeft me heel wat bloed, zweet en gemopper gekost. 😉
Maar het is gelukt!!!!

Een alphabet paste deze week  goed op het kussen.
En ik realiseerde me opeens dat mijn voornaam geen enkele dubbele letter heeft 😂.

Nu ga ik me maar eens extra inzetten om de achterstand van de 100 grannies in te halen.

Oeps

Vorige maand was ik mijn ouwe trouwe gsm kwijt.
Ik bel maar zelden, mijn contacten verlopen meest via mail of facebook messenger, maar je kan toch ook niet zonder.
Ik doorzocht het hele huis en liet iemand mij bellen in de hoop dat ik hem zou horen, maar nada, niets.
Vervolgens ging ik terug denken naar de laatste keer dat ik hem gebruikt had.
Dat was op de ochtend van mijn verjaardag.
Omdat mijn wekker kuren had, had ik voor de zekerheid de wekker op mijn telefoon ook gezet.

Dus was het een logische gedachte dat ik hem ergens tussen de Efteling en huis verloren was.
Wat tot gevolg had dat ik twee uur vermissingsformulieren heb zitten invullen.
Bij de Efteling, Arriva, de NS, de gemeente, en nog wat vermissingssites.
Maar er was nergens iets gevonden.

Als je bij de NS te laat bent met invullen, duurt het 21 dagen voor je wat van ze hoort.
Maar ook daar bleef het stil.
En vorige week besloot ik toch maar eens uit te kijken naar een tweedehandsje.
Dat lukte gelukkig snel.
Ik vond een zelfde Nokia C3-00 in een ander kleurtje.
voor 12,50€ plus 3,95€ verzendkosten.
Bij een ander kocht ik een nieuw siliconen hoesje voor 1€ plus 1,80 verzend en verpakkingskosten.
Toen had ik nog een nieuw Symkaartje nodig à 5€.
Dat viel dus allemaal erg mee.
En zaterdag was alles weer compleet en kon ik telefoonnummers gaan verzamelen en invoeren.

Vanmorgen pakte ik in de badkamer een huisjurk en daar viel iets uit.

Haken, breien, borduren

De laatste rand van de hygge heb ik in plaats van 3 randjes ook weer alle kleuren gebruikt.
Niet alleen omdat ie dan weer wat lengte extra kreeg maar ook omdat ik het veel te iel vond na  het kleurenbombardement erboven.
Hij is nu 2,20m en dat is een lengte die beter bij mij past.
Nu moet ik nog bedenken hoe ik het opspannen het beste aan kan pakken.
Blokken noemen ze dat tegenwoordig. 😉

 De Latvian-sampler​ is weer twee randen rijker.
Gelukkig eindelijk weer een brede rand.
Ik begon me al zorgen te maken.
Met al die smalle randjes van de afgelopen maanden bleef mijn deel 2 wel erg kort.

 Vanmorgen hard gewerkt aan het eerste vakje van de tweede kant van mijn kussen.
Nu kan ik beginnen aan het pittige blackwork vakje van afgelopen zaterdag.

En ja, ik kwam toch weer een ufo tegen.
Ik ben vergeten wat de bedoeling was van deze hand, maar er valt vast nog wel iets van te maken.

Jong talent

Toen ik 17 was maakte ik op school dit hondje.
De school mislukte, maar het hondje bleef.
Ik ga hem inlijven bij project 75, dat heeft ie na 38 jaar in de kast wel verdiend.

Van de week schreef ik al over mijn eerste kennismaking met tye & dye.
Maar ik was vergeten dat er nog eentje was.

En op dezelfde cursus maakte ik kennis met textielkrijt.
Heerlijk primitief.
Het moest een kussentje worden, maar mijn uitermate creatieve moeder nam niet de moeite om het even dicht te stikken en als 12 jarige mocht ik niet aan de naaimachine komen.
En zo verdween het met de rest in de kast.
Zou daar de basis van mijn verdere carrière van onafgemaakte werkjes liggen?

Het pronkstuk van die cursus vind ik nog steeds mijn batik uil.
De lap staat nog steeds stijf van de was, die er zelfs met eindeloos strijken op keukenpapier niet meer uit te krijgen was.

De lichte streep rechtsonder is van het ochtend zonnetje en zit gelukkig niet echt op de lap

Gebed zonder end

 De bovenste twee lappen zijn helemaal met rijgsteekjes bewerkt.
Op de linker zitten een paar grote vlekken.
Geen idee wat het is.
Hoop dat ik ze er nog uit kan krijgen
Daaronder mijn allereerste patchworkje, een fantasiecirkel en een stekenlapje.
En onderaan twee lapjes vol vierkantjes en een molaproefje.
Dit zijn ufos waar ik zeker nog wat in zie.

 En dan deze lapjes in platsteek of kruissterk.
Ik twijfel.
De twee vierkantjes rechtsboven zijn wel iets om verder te bewerken voor project 75
En de twee onderste lappen zijn groot genoeg voor een kussen.
Maar de overige stukjes?

 De vissen staan op een dubbele lap die groot genoeg is voor (alweer) een kussen.
Maar voor Bert en Ernie is echt geen plaats in mijn huis, hoe mooi ze ook geborduurd zijn.

En dan deze nog.

Zucht.

Ik word een beetje depri van zoveel ufo's uit het verleden.

En dan was ik deze miniatuurborduurwerkjes nog vergeten.

Dat moeten nog kussentjes en merklapjes voor het poppenhuis worden.

Uit een somber verleden

Lang geleden was ik zo ziek, dat ik bijna niets meer kon.
Na 10m lopen was ik uitgeput.
Ik zat op een stoel naast het fornuis om mijn eten te kunnen koken.
En deed er drie dagen over om mijn bed te verschonen.
Mijn creativiteit was volkomen weg.

Toch vocht ik om bezig te blijven.
Zo borduurde ik tientallen voorbedrukte borduurwerken, met de gedachte dat ik daar later iets mee zou kunnen doen.
Maar nu vele jaren later, ligt de hele stapel nog steeds ongebruikt op zolder.
En eigenlijk wil ik met het meeste ook niets meer doen.
Daar zoek ik nu een goede bestemming voor.
Want wat met bloed zweet en tranen gemaakt is mag niet in de kliko verdwijnen.
Maar bewaren wil ik het grootste deel ook niet meer, omdat het tijd wordt om dat stuk verleden af te sluiten.

Deze houd ik zeker zelf:

Voor de tas heb ik nog wel een mooie beugel.
De rode wordt een kussen.
En het grove wollen borduurwerk kan ik mijn voetenbankje mee opvrolijken.



Deze vind ik erg mooi en wil ik ook nog iets mee doen:

Hier ben ik nog niet helemaal uit:

En voor de rest zoek ik een andere bestemming:

Schatten op zolder

Ik ben maar eens begonnen aan het opruimen van mijn zolder.

En kwam in het eerste de beste krat al mooie dingen tegen.

Zo blij dat ik dit lapje terug vond gisteravond.
Ik was er al een tijdje naar op zoek voor mijn project 75.

Ik maakte het toen ik 12 was en 43 jaar later krijgt het eindelijk een bestemming.
Het creatief centrum gaf toen voor het eerst een kindercursus bij ons in het dorp.
We leerde er allerlei verschillende dingen, waaronder batik en deze tye & dye.
De gebatikte uil moet ook nog ergens zijn, zo stijf van de was, dat het er na uren strijken op keukenpapier nog niet uit was.

Hoe ik aan dit kant komt weet ik echt niet meer.
Vooral het gele stuk broderie dat duidelijk een restant is van een oude onderjurk is prachtig.

Dit befje vond ik lang geleden op een rommelmarkt en ik droeg het toen op een zelfgemaakt knalroze T-Shirt.
De hals is veel te smal voor mijn stevige nek, toch kan ik er geen afscheid van nemen.

Deze kragen stammen duidelijk uit het Princess Diana tijdperk.
Zou dit ooit weer in de mode komen?
Brrrr truttigheid ten top.

Ben benieuwd waar dit borduurwerk vandaan komt.
Ik herken de etnische stijl niet.

Dit zijn Ufos van iemand anders.
Zonde om weg te doen, maar ik heb er nog steeds geen inspiratie bij.

Toen ik nog tassen maakte kreeg ik om duistere redenen vaak tassen van mensen.
Die heb ik op een gegeven moment weer doorgegeven aan doelen waar ze beter tot hun recht kwamen.
Maar op dit tasje ben ik zuinig.
Ik kreeg het jaren geleden toegestuurd, toen ik op zoek was naar ideeën voor een paar tasbeugels die ik had liggen.
De geeftster had dit tasje geërfd van haar oma.

Ik loop een beetje achter

 Omdat ik mijn Hygge te kort vond heb ik een tussenbaan gemaakt met het haaientandenpatroontje van de deken die ik afgelopen winter gehaakt heb.
Nu kan ik beginnen aan de laatste rand die we afgelopen woensdag gekregen hebben.

 Anderhalve week geleden zag ik erg op tegen het ajourpatroontje van de latvian-sampler, maar toen ik er eenmaal mee bezig was viel het erg mee.
Om het voor mij overzichtelijker te maken heb ik voor elke herhaling van het patroon een aparte naald gebruikt.
En zo heb ik dus met 7 pennen zitten breien.
Wel moet ik nog het patroon van afgelopen week inhalen.
Ik maak me een beetje zorgen, want de patroontjes zijn al 10 weken achter elkaar erg smal, waardoor ik nog maar een heel kort sjaaltje heb.

En dit zijn de grannies van maandag en dinsdag.
Ik loop er dus nog 5 achter.

En ook het vakje per week ligt nog op me te wachten.

Toch ben ik niet ontevreden, twee dagen weg en twee grote extra stukken aan de Hygge die veel tijd vroegen.
Ik ga gewoon lekker verder.

Die stronteigenwijze kerel

 Ik ontmoette hem in het zwembad, jaren geleden, toen ik hier nog maar pas woonde.
Een markante oude kerel met een vierkante kop, een grote witte snor en een stem als een bootwerker.
Het type ruwe bolster blanke pit.
Hij was enorm gevat, wist alles beter, had altijd het laatste woord, op die drie keer na dat ik het had.
Maar je kon gewoon geen hekel aan hem hebben.

Jaren lang zag ik hem daar elke vrijdag.
Tot hij het aan zijn hart kreeg en in het ziekenhuis belandde waar het goed fout ging.
Daarna durfde hij het zwembad niet meer in, bang, zoals hij zei, dat ie er niet meer uit zou kunnen komen.

Maar ik kwam hem nog regelmatig tegen, zittend op zijn rollator, me met zijn schallende stem begroetend. (Heeeee allochtoon!)
Op het ouwe mannen hoekje op de markt.
Of bij de glasbak waar ie een mandarijntje op zat te peuzelen omdat ie te moe was om gelijk weer terug naar huis te lopen.

Een paar weken geleden kwam ik hem tegen.

Op de fiets tot mijn verbazing.

Hij zwaaide glimlachend naar me vanaf de overkant van de weg.

Maar hij zei helemaal niets.

Vanmorgen hoorde ik dat hij twee maanden geleden al overleden is.

Ik zal hem missen, die stronteigenwijze donder.

Routine-rondje Vlissingen

Het was al weer een hele tijd geleden dat ik in Vlissingen was.

In de winter is Vlissingen​ een beetje troosteloos, maar vandaag was de verwachting eindelijk goed.

Mijn rondje Vlissingen begint een beetje saai te worden, maar het einde van het rondje is zoals altijd fantastisch.

Als ik uit de bus stap is mijn eerste gang altijd naar de supermarkt er tegenover om te fourageren. 😀😀😀

Een beetje gezond en een beetje ongezond en natuurlijk let ik op de kleintjes.

Ligt het nu aan mij of worden de standaardwinkels steeds saaier?

Kwam ik vroeger nooit zonder lege handen uit winkels als de Big Bazar en de Action, tegenwoordig vind ik er niet veel meer.

De nieuwe formule van de Blokker vind ik ronduit onaantrekkelijk.

Net als de Bruna.

Bij de Wibra zoek ik alweer tevergeefs naar  mijn favoriete goedkope sloggi-achtige slip, maar ik vond er wel oranje sokken.

Ik heb deze week weer eea verkocht en aangezien er nog steeds meer uit ging dan er binnenkomt, kon ik de verleiding niet weerstaan om een paar zwaar afgeprijsde, want uit elkaar gevallen, bollen Fenna te kopen.

Pas toen ik even later de foto maakte zag ik dat ze er per ongeluk een bol teveel in had gestopt.

Ik ben toen, tot stomme verbazing van de winkelmedewerkster, de grijze bol in het midden toch maar even netjes terug gaan brengen.

Ik mag van mezelf allen afgeprijsde bollen Fenna kopen en wil er uiteindelijk een grannysprei mee gaan maken.

Bij de Action vond ik dan eindelijk een betaalbaar koekenpannetje ter vervanging van een zwartgeblakerde.

Pannenkoeken bakken in een teflonpannetje bleek nl niet zo'n goed idee.

En eindelijk hadden ze weer papierklei, waar ik een paar jaar geleden zo'n leuke stokpauwes mee gemaakt heb. 

Mijn lunch nuttig ik altijd op de zalig brede bank op het kerkplein.
Karel was er ook weer.
Mijn broodjes waren al op, dus ik gaf hem een worteltje.
Dat ie in eerste instantie oppikte, maar toen diep verontwaardigd weer liet vallen.
Ik heb nog nooit zo'n verontwaardigde vogelkop gezien.

En het einde van mijn rondje is zoals altijd de boulevard, waar ik uren kan zitten met een handwerkje en mijn hoofd zo heerlijk leeg wordt van de golfslag.

Ik had mijn fototoestel niet bij me, dus mijn fotos zijn niet de kwaliteit die je van mij gewend bent.
Ik kon door het licht nauwelijks wat zien op mijn tablet en heb soms maar lukraak wat geknipt.

Tot mijn verbazing had ik deze keer voor het eerst WiFi op de boulevard, waardoor ik eindelijk een selfie via de webcam van Zeegat.nl kon maken.

En op de terugweg vul ik bij de Aldi mijn voorraad volkorenpasta weer aan.
Die is zoveel goedkoper dat het interessant blijft om mee te sjouwen.

Galderse Meren

Vandaag heb ik een voor mij onbekend stukje Brabant verkend.
Het weer zat erg mee en ik heb een hele tijd onder een berk aan het water gezeten.

Toen ik weer op weg ging naar de bushalte kwam ik  dit tafereeltje tegen dat uit een andere tijd leek te komen.

Hier alle fotos van vandaag

Weekoverzicht

 De Hygge nadert haar einde.
Volgende week nog de omranding, maar ik vind hem veel te kort.
Dus ik ga bedenken hoe ik hem langer kan maken.

Ik vond in de lappenkast het perfecte lapje voor de voering.

Een aangepast vakje deze week.
Er moesten bloemetjes in maar op Aïda ging dat niet.

En inmiddels zijn we al bij granny 37

Ook deze week heb ik niet Tunisch gehaakt.
Het patroon was weer te ingewikkeld voor me.
Ik blijf meekijken.
Misschien komt er nog een keer eentje die ik wel snap.

Ook de latvian-sampler van deze week is ingewikkeld, maar die sla ik niet over.
Ik heb er alleen nog niet de rust voor gevonden.

Een vreemdeling

Al 8 maanden  heb ik niets aan mijn tuin kunnen kunnen doen.

Maar hij gaat wel zijn eigen gang en zorgt naast heel veel onkruid ook voor leuke verrassingen.

Zo groeien er echte aardbeien op de plek waar vorig jaar mijn brem stierf.

De hele middag lag deze vreemde kater in de tuin

Heel relaxed schoof ie langzaam met de zon mee.

Piep en Lolo hielden hem wel in de gaten, maar grepen tot mijn grote verbazing niet in.

Dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt.

Indringers worden altijd met veel kabaal verjaagd.