Met de trein

Vandaag zou ik een dagje uit.
Ik vertrok op tijd naar het station, waar ik te horen kreeg dat er al vanaf kwart over acht geen treinen reden.
Nu maak ik me al lang niet meer druk over vertragingen en uitvallende treinen.
Dat is hier vrijwel dagelijks.
En een defecte trein op het spoor zorgt nou eenmaal voor stremmingen.
Bussen komen er ook deze keer niet, want vanwege de vele schoolreisjes is er niets beschikbaar.

Tot onze vreugde stopt er vlak na mijn aankomst toch één trein.
De sneltrein naar Roosendaal, die hier normaal nooit stopt.
De vele jonge gezonde mensen op het perron vliegen naar de dichtstbijzijnde deuren en proppen zich naar binnen.
Maar een jongen op krukken en ondergetekende, die ook niet zo snel is, moeten zich helemaal naar het andere einde van de trein haasten om nog een ingang te vinden.
Tot mijn stomme verbazing sluiten de deuren voor onze neus en rijdt de trein zonder ons weg.

Van de stationsgastheer hoor ik dat de conducteur niet op ons wilde wachten, omdat ie niet kon zien of wij mee wilden.
Eh, twee mensen haasten zich langs een overvolle trein op een doodlopend perron?
Waar naar toe dacht ie dat wij naar op weg waren?

Omdat de eerstvolgende trein pas op zijn vroegst 1,5 uur later werd verwacht, heb ik maar weer uitgelogd en ben naar huis gegaan.
Mijn dagje uit kan ook nog wel een andere keer.

Voor de jongeman was het een stuk erger.
Hij moest examen doen.
Daarom was hij  expres heel vroeg van huis gegaan.
Rekening houdend met vertragingen, en omdat ie niet zo snel kan lopen, was ie zo verstandig geweest een extra ruime marge te nemen.
Maar die bleek nu ook niet genoeg.

Terug naar de Abdij

Lang geleden zong ik in een groot landelijk koor (Lutherse werkweek voor kerkmuziek) , dat elke zomer een week lang oude kerkmuziek instudeerde in het abdijhuis van de Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther.

Met zo'n 120 man concentreerden we ons 8 dagen lang 8 uur per dag op soms wel 12 stemmige stukken, om aan het einde van de week 2 concerten te kunnen geven.
Tien zomers zong ik mee.
En het waren uitputtende maar zo verschrikkelijk byzondere weken.
Toen werd ik ziek en van mijn medekoorleden heb ik nooit meer iets vernomen.

Vanaf dat ik naar Brabant verhuisde, zat het al in mijn hoofd om een keer terug te gaan.
En stiekem in een donker hoekje van de abdijkerk het koor te beluisteren.
Maar het koor bleek daar allang niet meer te komen en het plan bleef ergens achter in mijn wensenlaatje hangen.
Tot het vorige week weer eens tevoorschijn kwam en ik besloot om nu echt weer een keer terug te gaan.
Zonder koor, maar wel naar de plek waar zoveel byzondere herinneringen liggen.

En toen werd het heet.
Heel erg heet.
Ik woon in de warmste plaats van Nederland en zes dagen lang bleef de temperatuur boven de 30°.
En omdat ik bang was dat uitstel afstel zou worden stapte ik de eerste de beste koelere dag op de trein naar Den Bosch, waar ik natuurlijk de aansluitende bus naar Heeswijk-Dinther miste.
Maar het was heerlijk fris op het busplein.

Al die jaren dat ik in Heeswijk-Dinther kwam heb ik nooit veel van het dorp gezien, dus reed ik de vertrouwde halte voorbij, naar het kleine winkelcentrum waar vrijdag ook markt was.
Ik kocht er krentebollen en kersen en bij het kruidvat een pak (afgeprijsde) zakjes drinken.
En liep prompt de verkeerde kant op.
Zo kwam ik bij toeval bij de kinderboerderij terecht, waar ik op een bankje kersen at, mijn dorst laafde en de dieren fotografeerde.

Op de gok liep ik verder en stond volkomen onverwacht oog in oog met het gebouw waar ik zoveel byzondere herinneringen aan heb.
Ik had niet verwacht dat het me zo zou ontroeren en zachtjes biggelde er een paar tranen over mijn wangen.

In één seconde overbrugde ik 18 jaar en het overweldigde me.
Ik raakte aan de praat met een vrijwilligster van het abdijbierrestaurantje die mijn ontroering zag en me een glaasje water bracht.
Ze wees me op de tuin die vrij toegankelijk is en vertelde dat ik die middag aan kon sluiten bij de rondleiding als ik dat wilde.
En ik vertelde haar over de zomerweken die ik er zo lang geleden doorgebracht heb.

Ik bezocht eerst de prachtige natuurlijke tuin, die er in mijn tijd nog niet was.
En at mijn krentenbollen, in stilte, mijmerend op een bankje.

Daarna besloot ik dat ik toch meewilde met de rondleiding.
De kans om nog een stukje van de Abdij te bekijken was me wel een tientje waard.

De rondleiding begon met een lezing over de geschiedenis, die ik al vaker gehoord had en een filmpje over het bier.
Daarna gingen we de tuin in en mochten we ook een stukje van de abdij zien.

Opeens stond ik weer in de gang waar wij vroeger gespannen stonden te wachten, muziekmap onder de arm.
En ik voelde even weer de gespannen verwachting en ook het diep weggestopte verdriet omdat ik dit al zo lang niet meer kan.

In de kerk stond ik op de plek waar vroeger mijn, zo beroerd zittende, klapstoeltje stond, net voor de witte streep, met de baritons achter me.

Het abdijhuis, waar wij beneden repeteerden en boven sliepen, konden wij helaas niet bekijken.

Het is nu in in gebruik door het gymnasium aan de overkant.
Op het grasveld ervoor deden wij ochtend gymnastiek.
En ik ben er een keer in slaap gevallen, met een slapende baby op mijn buik.
De ouders lieten hun hummel spontaan bij me achter.

Wat was het goed om even terug te zijn.

Alle fotos van deze byzondere dag

En dan begint het toch weer te kriebelen en zo

Op zolder stond een kratje met handvaten en sluitingen.

Dat wist ik wel.

Maar ik was vergeten hoeveel moois er in zat.

Mijn eerste impuls was om de hele bubs op marktplaats te gooien.
Ik maak immers al lang geen tassen meer.

Maar ik kan het niet.
Zo zonde om hier niets mee te doen.

Er staat er nog die grote zak met leer.
Ik heb er een stapeltje uit gehaald.
Handig voor reparaties en zo.
Maar de rest staat nu te koop op mp. (VERKOCHT)
Ik sleep het al meer dan 20 jaar ongebruikt heen en weer.

Ook vond ik deze wat mysterieuze ufo:

Ik weet nog wel vaag hoe die lang geleden ontstaan is.
Maar wat doe je er verder mee?
Het gaat over omdenken.
Het eerste woord is flink.
Dat is een grote stevige meid.
Zoals ik.
Maar ook sterk en dapper en moedig.
In heel veel talen vertaald.
En ook nog eens letterlijk op zijn kop gezet.

Het latvian randje van deze week is super simpel.

En last but not least:
Ik was al een paar jaar op zoek naar een andere betaalbare badjas.
En dat is best moeilijk in een grote maat.
Zeker als je dat ding ook nog graag een paar maatjes groter wilt, omdat het zo lekker is om er helemaal in te kruipen.
In grote maten zie je nog steeds veel van die omajassen met een gewatteerd halfrond pasje.
Maar maandag zag ik deze op mp en mijn bod van een tientje werd zowaar geaccepteerd.
Dinsdag trok ik nog even mijn ouwe aan en die hing opeens in repen om mijn lijf.
Wat een timing 😂😂😂
Nu nog een zomerse variant vinden, want deze nieuwe is heerlijk warm.

Het kon nog moeilijker

Dacht ik dat vorige week moeilijk was.
Deze week spande de kroon.
Maar op internet vond ik een programmatje dat afbeeldingen in negatief kan zetten.
En dat is echt een hele verbetering.

Het vakje van deze week is een stoppatroontje.
Voor de Aida gebruikers was er een kruissteekpatroontje.
Maar ik wil geen kruissteekjes op mijn Aida en ik vond het patroontje niet geschikt voor mijn kussen.
Dus heb ik de vorm wel behouden en het naar blackwork omgezet.

De winnende foto

... hing naast die van mij.

Niets gewonnen dus.
Maar wel leuk om er tussen te hangen.

Alle deelnemers kregen een mooi fotoboek.

En dit waren de fotos die ik in overleg met het bestuur van mijn gymclub ingezonden had.

Doen alsof je rijk bent

In juni kan dat altijd even.
Niet dat ik nou een kapitaal aan vakantiegeld krijg.
Of dat ik kapitalen uitgeef.
Maar voor een keertje kan dat jurkje, dat je niet echt nodig hebt, wel.
En de goeie peperdure schoenen, waarvan je de aankoop maar bleef uitstellen, maar die je toch echt heel erg nodig hebt voor je gammele pootjes ook.

Op dit jurkje werd ik dus van de week hoteldebotel verliefd, toen ik het op Marktplaats zag.
Simpel en net even anders, met die grappige plooitjes, hangzakken en tricot mouwen.

Het badpak kreeg ik er voor een prikkie bij, en dat kwam goed uit, met twee uit elkaar vallende badpakken in één week.
Voor de aquafitness​ ben ik tevreden met elk badpak dat past, zolang het maar geen panterprintje is, maar mijn vakantiebadpak wil ik toch wel graag een beetje leuk.

Op marktplaats kwam ik, hier in het dorp, een paar wandelschoenen tegen.
Maar het bleken veel te grote werkschoenen met stalen​ neuzen te zijn.
En toen zei ze dat ze ook nog wat anders had.
Splinternieuwe Meindl's.
Was wel een iets (veel) hoger prijskaartje, maar nog altijd minder dan de helft van de winkelprijs.
Ik trok ze aan en ze zaten als gegoten.
Van die schoenen waarvan je direct voelt dat ze voor je gemaakt zijn.
Wel zwaar, zoals het een bergschoen betaamd.
Stevig om de enkels en toch soepel in het afwikkelen.
Ik had alleen niet zoveel geld bij me, maar voor zulke goeie schoenen wilde ik de storm nog wel een keertje extra trotseren.

Onderweg reed ik nog een blokje om, om een nieuwe reistas op te halen.
Een mooie vervanging voor mijn ter ziele gegane koffertje.
Er zaten ook nog twee toilettasjes bij.
Hij is ietsje lager dan m'n koffer maar wel een stuk dieper.
En hij past perfect op de rollator.
Nu maar hopen dat alles er in past.
En anders moet ik gewoon weer even nog praktischer gaan pakken.

Thuis gekomen ontdekte ik dat ze van het bedrijf waren waar mijn vader veertig jaar gewerkt heeft.
Het heet tegenwoordig Tata Steel, maar voor ons is het nog steeds de Hoogovens.

Ik ben een beetje erg moe nu, van het tegen de storm in fietsen.
Maar gewoon ff blij met mijn aankopen.

Metamorphose met grannies

Jaren geleden kocht ik op een rommelmarktje voor €2 dit oerstevige houten voetenbankje met typisch jaren 90 stofje.
Ik was altijd al van plan om er eens een nieuw vrolijker stofje over te zetten, maar het kwam er nooit van.

Inmiddels is het stofje aardig sleets geworden want ik gebruik het echt dagelijks.
Kwam het toch even mooi uit dat ik nu 50 grannies had liggen.
Voor mijn bankje had ik er 45 nodig.
Dus ik heb de mooiste uitgezocht en aan elkaar gezet.

Pinkstergewoonte

Sinds ik in Brabant woon, ga ik elk jaar op tweede Pinksterdag naar Oisterwijk.

De plaatselijke muziekvereniging oganiseert dan een gezellige rommelmarkt.

Ik haal dan altijd eerst even wat te eten en te drinken bij de supermarkt.

En maak een eerste rondje over de markt.

Dit jaar vond ik (gelukkig 😇) niet veel van mijn gading.
Ik gaf 2,50€ uit aan een hoeveelheid keukenhulpmiddelen die ook prima gebruikt kunnen worden voor heel andere dingen zoals bv sjabloneren of bedrukken met de gelli plate.

Achter de rommelmarkt is een parkje, waar ik altijd mijn lunch nuttig.

 Dit keer omringd door een grote hoeveelheid eenden.

Met dit weer zit je daar heerlijk.

Deze hond had gelukkig meer aandacht voor zijn stok, dan voor moeder en dochter eend.

Na de lunch maak ik dan nog een tweede rondje over de markt.

En dan ga ik nog even beelden kijken op de Lind.

Vooral bij deze bol was het opvallend druk.

Pas toen ik dichtbij kwam begreep ik waarom.

Crea-update

Het vakje van deze week was een soort sterretje, maar ik vond het meer weg hebben van een ufo, daarom heb ik hem ietsje breder gemaakt en van lichtjes voorzien.
Ook heb ik de rijen per ongeluk dichter boven elkaar gezet.
Gelukkig kwam dat goed uit.

Het latvian randje van deze week was weer een knoop.
Ik ben niet zo van de knopen dus heb ik gewoon een smalle rand gemaakt.

En de grannies zijn ook klaar.

Ik weet nog niet of ik er mee doorga of dat ik met deze 50 iets maak.

Ik heb steeds sterker het gevoel dat mijn cal verslaving zijn einde nadert en dat het tijd wordt voor nieuwe uitdagingen.

Piep heeft de visjes die ik in Zierikzee kreeg geconfisqueerd.

Ik ben bang dat ze geen lang leven beschoren zijn. 😎