Met de trein

Vandaag zou ik een dagje uit.
Ik vertrok op tijd naar het station, waar ik te horen kreeg dat er al vanaf kwart over acht geen treinen reden.
Nu maak ik me al lang niet meer druk over vertragingen en uitvallende treinen.
Dat is hier vrijwel dagelijks.
En een defecte trein op het spoor zorgt nou eenmaal voor stremmingen.
Bussen komen er ook deze keer niet, want vanwege de vele schoolreisjes is er niets beschikbaar.

Tot onze vreugde stopt er vlak na mijn aankomst toch één trein.
De sneltrein naar Roosendaal, die hier normaal nooit stopt.
De vele jonge gezonde mensen op het perron vliegen naar de dichtstbijzijnde deuren en proppen zich naar binnen.
Maar een jongen op krukken en ondergetekende, die ook niet zo snel is, moeten zich helemaal naar het andere einde van de trein haasten om nog een ingang te vinden.
Tot mijn stomme verbazing sluiten de deuren voor onze neus en rijdt de trein zonder ons weg.

Van de stationsgastheer hoor ik dat de conducteur niet op ons wilde wachten, omdat ie niet kon zien of wij mee wilden.
Eh, twee mensen haasten zich langs een overvolle trein op een doodlopend perron?
Waar naar toe dacht ie dat wij naar op weg waren?

Omdat de eerstvolgende trein pas op zijn vroegst 1,5 uur later werd verwacht, heb ik maar weer uitgelogd en ben naar huis gegaan.
Mijn dagje uit kan ook nog wel een andere keer.

Voor de jongeman was het een stuk erger.
Hij moest examen doen.
Daarom was hij  expres heel vroeg van huis gegaan.
Rekening houdend met vertragingen, en omdat ie niet zo snel kan lopen, was ie zo verstandig geweest een extra ruime marge te nemen.
Maar die bleek nu ook niet genoeg.