Plaatjes en muntjes

 Met dit licht kun je wel plaatjes blijven schieten.
Vorig jaar lukte het me niet om de Jan van Speijk echt mooi op de foto te krijgen.
Inmiddels heb ik toch wat bij geleerd en vond een betere hoek voor een mooi plaatje.

Vorig jaar had ik ze niet gezien.
Dus vanmorgen viel mijn mond open toen ik de vele windmolens tegen de horizon zag verschijnen.
Op de één of andere manier veroorzaken ze onrust in mijn brein.
Ze draaien nl niet gelijk en dat verstoord de rust die ik normaal van de zee krijg.
Met bril af, worden de draaiende wieken onzichtbaar en vind ik mijn rust weer terug.
Maar ze doen het wel weer heel mooi op een plaatje.

Ik heb niet veel gedaan vandaag.
De wind was snijdend koud en zelfs met een warm vest onder mijn van zichzelf al warme winterjas was het nog onaangenaam.
En ik was erg moe, ouderwets moe.
Dus werd het een klein rondje dorp, winkeltjes kijken, wat souvenirs kopen en heel dapper die leuke garens in de uitverkoopbak negeren.

Bij MIX een leuke winkel van sinkel kreeg ik de verdwaalde buitenlandse muntjes uit de kassa, toen ik vertelde hoe ik vroeger altijd muntjes van mijn vader kreeg.

Dat was de tweede keer al deze week.
Maandag kreeg ik bij de supermarkt ook al twee netjes met munten.
Weliswaar van chocola, maar toch.

Ik ben nooit zo van uit eten gaan in mijn eentje.
Zit dan niet echt op mijn gemak en het eten is ook veel te gauw naar binnen als er niemand om mee te praten is.
Maar vandaag kwam ik bijna in de verleiding.
Pannenkoeken met kersen en slagroom klonk wel erg lekker.
Dus deed ik het anders.
Ik kocht een pak pannenkoeken, een blik kersenvlaaivulling en een bus slagroom en ging thuis aan de slag.
En het werd me toch lekker.