Reuring

Ik woon tegenwoordig in een toeristisch stadje en dat betekent dat er in de zomer heel veel te doen is.
De eerste weken kwam er niet veel van om te gaan kijken.
Maar vorige week liep ik een rondje over de kofferbakverkoop.
Ik kocht er niets, alleen een lootje voor een goed doel.

En zat een tijdje op de enorme bank op de brug, met het altijd wisselende uitzicht, waar ik ingesprek raakte met twee oude buurmannen, die, zo zeiden ze, na de dood van hun vrouwen tot elkaar veroordeeld waren.
Dat namen ze zeer serieus.
Niet alleen maakten ze uitjes in de omgeving.
Ze stapten zelfs samen in het vliegtuig naar Bali, waar ze het toch wel erg warm gevonden hadden.

Vandaag fietste ik naar de Montmartre rond de kerk.

Het was maar klein, maar leuk om even te kijken.

Twee dames speelden accordeon, er stonden fraaie schilderijen, een sneltekenaar maakte grappige portretten en je kon er speksteen bewerken.

De winkels in het centrum waren open en er klonk aangename muziek op een prettige sterkte.

Heel anders dan de pokkenherrie die in mijn vorige woonplaats over het hele dorp bonkte als er iets te doen was.

Ik kocht correctievloeistof om de kale randen van mijn witte hobbytafel te maskeren.

Eigenlijk bedoeld voor schrijf of typewerk, maar het doet het ook prima op meubelen, al moet je het wel af en toe vernieuwen.

En een horloge.
De vorige belandde tijdens de verhuisdrukte per ongeluk in de wasmachine.
Ik ben een horlogeverslinder.
Of ik nou dure of goedkope koop, ze gaan altijd kapot.
Bij mijn verhuizing vond ik dan ook een hele lading kapotte horloges.

Natuurlijk zat ik ook weer een poosje op mijn favoriete plekje op de brug.