De klik met Anne

Het is al weer zo'n 34 jaar geleden dat ik hem leerde kennen: Anne.
We hadden gelijk een klik.
Hij ging net samenwonen met z'n vriendin.
We schreven lange brieven.
En reisden af en toe naar elkaar toe.
Ze verhuisden naar Ommen.
Ik was eregast op hun huwelijk.
Er kwamen kinderen.
Ze kwamen logeren.
En, zoals dat wel vaker met penvriendjes gaat, we verloren elkaar uit het oog.

De site Vechtdaltips plaatste afgelopen voorjaar één van mijn fotos, met naamsvermelding op hun site.
En tot mijn verbazing kreeg ik kort daarna via facebook een berichtje van: Anne.
"Ben jij DE Marlien die lang geleden in Santpoort woonde?"
Eerlijk gezegd aarzelde ik wel even om de draad weer op te pakken.
Er waren immers alweer zo'n 26 jaar verstreken.
Maar natuurlijk raakten we toch aan de praat.
En de klik was er nog.

Een maand later kreeg ik een huis toegewezen in Ommen.
Wat moet Anne verbaast zijn geweest toen ik hem dat schreef.
Zelf woonde hij daar al lang niet meer en was inmiddels gescheiden.
En hoewel hij zelf midden in een verhuizing zat hielp hij tussendoor ook nog met de mijne.
En de klik was er nog.

(Dit is zo ongeveer de vreselijkste foto die ik heb van Anne en mij nogal uitgeput tijdens de verhuizing.)

Deze zomer liet hij mij de regio zien, we sprokkelde spullen voor elkaars huizen bij elkaar, gingen dagjes uit en praten en praten en praten en praten en praten.
En de klik is er nog.

Vorige week zei Anne: "We moeten nu echt eens praten over ons".
En ik zei: "dat is goed.'
En nu heb ik een hele echte adembenemende diepe klik.
Met Anne.

Geplaatst met goedkeuring van Anne