Eindelijk!

Over een concert, ontmoetingen, dwalen en een hond

Twee jaar geleden schreef ik al eens over het grote landelijke koor  (Lutherse Werkweek voor Kerkmuziek) waar ik tien jaar lang elke zomer in zong.
Elk jaar was dat een gebeurtenis die mijn leven kleur gaf.
Maar toen ik ziek werd moest ik er voor goed mee stoppen.
Al jaren had ik de wens om dit koor nog een keer te zien zingen.
Maar de uitvoeringen waren zo ver weg en vaak met openbaar vervoer niet te bereiken.
Gisteren was het concert in de dorpskerk in Wilp en Anne was zo lief er met me heen te gaan.

Onderweg staken we met een pontje de IJssel over en aan de overkant namen we even pauze.

We waren te vroeg in Wilp dus genoten we nog even van het uitzicht op Deventer. (Deze foto moet je echt even uitvergroten)

En toen was het tijd voor het concert.
Het koor is in de afgelopen 20 jaar ruim gehalveerd.
Maar het weet nog steeds iets moois neer te zetten.
We luisterden oa naar Sweelinck, Handl, Schütz en Bach.
En ik kon zowaar in mijn hoofd nog een paar liederen meezingen.
Langzaam aan herkende ik steeds meer mensen en namen.
20 jaar is een lange tijd, haar vergrijst of verdwijnt, buiken worden dikker of juist dunner.
En een enkeling veranderd gewoon niet.
Sommigen sprak ik voor of na het concert even.

Bij vertrek ontdekten we het ooievaarsnest op het dak van de kerk.

Op de terugweg verdwaalden we.
Het werd een verrassend mooie tocht over smalle weggetjes door het weidse landschap.
Uiteindelijk kwamen we weer bij de IJssel, waar we met een volgend pontje overstaken.

De temperatuur was aan de overkant heerlijk en we besloten nog even op een bankje aan het water te genieten van het uitzicht en het frisse windje.
Al gauw raakten we gezellig in gesprek met enkele voorbijgangers.
Natuurlijk over de heerlijke koelte, het uitzicht, fotografie en de verdedigingswerken uit de tijd van de koude oorlog.

Plotseling was er vlakbij onze auto een hoop commotie.
Een hond werd uit het water gevist en gereanimeerd.
Een in allerijl opgetrommelde dierenarts kon niets meer voor het arme beestje doen.
Er was hoorbaar verdriet.
Uit respect bleven we nog een tijdje uit de buurt.
Maar uiteindelijk werd het zo donker dat we wel moesten vertrekken.

G-parade

Gisteren mocht ik met mijn twee grootste vrienden, Anne en zijn jongste zoon Jeroen mee naar de G-parade.
Een fantastisch initiatief dat georganiseerd wordt voor mensen met een verstandelijke beperking.
Vanaf Gramsbergen trokken we met 220 mensen in boten het kanaal Almelo-Haandrik op voor een tochtje tot aan de Duitse Grens.

Het werd een reisje vol plezier.
Mensen van de plaatselijke roeivereniging roeiden en kanoden ook met ons mee.
We zwaaiden enthousiast naar de mensen die op de wal stonden te kijken.
Er was live muziek aan boord.

Tot onze verrassing kwam de koetsenoptocht uit Loozen ons bij toeval  tegemoet.

We zagen onderweg veel dieren.

Op de terugweg werden we toch nog overvallen door de eerste plensbui, maar dat mocht hem de pret niet drukken.
Nat tot op ons geboortehemdje kwamen we terug bij de Mommeriete, waar we getrakteerd werden op zang en een broodje hamburger met vlaamse patatten.

Ik ben blij dat ik met mijn vriendjes mee mocht.

De organisatie heeft een lang beeldverslag gemaakt van deze leuke dag.

Zie ze vliegen

Het was puur toeval dat ik van de week op een avond naar buiten keek en drie ballonnen langs zag varen.
Ik vind dat altijd zo'n prachtig gezicht.

Watermolens

Afgelopen zondag gingen we weer eens met de uitbus op pad.
Oorspronkelijk zou ik alleen gaan, maar op het laatste moment kwam er nog een plekje vrij, dus ging m'n vriendje ook mee.

We dronken weer wat bij Lorkeers in Hellendoorn.
Zo grappig, bij mijn capuchino kreeg ik een miniatuurijsje in een miniatuur horentje.
Het was echt het kleinste ijsje dat ik ooit gezien had.
Tot mijn verbazing zat er ook een likeurtje met slagroom bij.
Nu ben ik al jaren van de blauwe knoop, dus ik was wel een beetje bang voor het effect zo op de vroege morgen.
Maar het viel mee, het was meer slagroom dan drank.

Daarna reden we via een mooie route naar Mander bij Vasse in Twente.
(Bestaan er eigenlijk wel lelijke routes in Overijssel?)

Op een sprookjesachtig plekje stapten we uit voor de lunch in het restaurant bij de molen van Bels.
Anne nam een boerenpannenkoek en ik een met warme kersen en slagroom.
We ruilden de helft met elkaar.
Ze waren heerlijk, al was de combinatie worst, uien, spek, champignons met kersen en slagroom wel een beetje merkwaardig.
Maar ja dat past wel bij ons.

Helaas werd de watermolen gerestaureerd dus konden we hem niet bezichtigen.
Maar de even verderop gelegen molen van Frans was wel open.
Terwijl de chauffeur de rest van ons gezelschap met het busje er naar toe bracht liepen wij er via een smal paadje achterom, door een prachtig stukje natuur, naar toe.

Hier viel een hoop te zien, de molen was in werking, er werd een demonstratie papierscheppen gegeven en er was een klein winkeltje met lokale producten.

(Sommige mensen hebben een bord voor de kop anderen een balk voor het hoofd hahaha )

Omdat er nog tijd over was stelde de chauffeur voor om bij een pluktuin in de buurt nog wat te gaan drinken.
De manderveense pluktuin is een gezellige plek.
De cantine staat vol met voornamelijk beeldjes en serviesgoed met aardbeien.
Ik kon het natuurlijk niet laten om deze vrolijke kikker op de foto te zetten.
Ooit had ik een verzameling van ruim elfhonderd kikkers.

Na een verfrissing was er nog tijd om te gaan plukken.
Anne ging met een bak aardbeien naar huis en ik met heerlijke aalbessen.

Het Fotoalbum bevat alle foto's.

Rondje achtertuin

 Ik denk elke keer: ik doe het niet meer, fotos van m'n tuintjes maken.
Maar als ik dan weer eens zit te genieten, dan kan ik het toch weer niet laten.
Mijn achtertuintje is veranderd in één bonte chaos.
En dat terwijl het grootste gedeelte van m'n gekregen zaadjes niet opgekomen is.
Door de aanhoudende droogte vermoed ik.
Ook het Mammoetblad, dat zo mooi opkwam, heeft het niet gered.
Maar er staat zoveel moois nu, dat ik er helemaal vrolijk van wordt.

Toch is het kleine hoekje bij mijn tweede schuurtje mijn lievelingsplekje.
Het is het koelste plekje van de tuin.
Er staat alleen een simpel houten bankje en tafeltje.
En het is er opvallend stil.
Ik zit er graag even als ik  thuis kom en de fiets in de schuur gezet heb.

Het is de bedoeling dat er nog doek over komt.
Maar kijk toch eens, wat een prachtige lucht.
De ronddansende zwaluwen die hier laag over vliegen waren niet op het beeld te vangen.
Ze zijn te snel en ze zijn prachtig.

Ik heb de Annabelle of snowball of wat het dan ook is, flink gekortwiekt dit voorjaar.
Lang dacht ik dat dat niet zo goed uit zou pakken, maar de struik is nu veel voller en komt toch nog in bloei.

Alle fotos kun je los zien in het tuinalbum

Potjes met lichtjes

Vandaag hebben 8 dames met veel plezier hun glazen potje versierd met nagellak.
Hoewel sommige onderweg wat mopperde omdat ze van zichzelf vonden dat ze slordig werkten, zagen we na het opplakken van de pseudo lood randjes ook de laatste gezichten stralen.

Om de workshop zo laag drempelig mogelijk te houden heb ik via de weggeefhoek een oproep gedaan voor nagellak.
Bij een aardige dame mocht ik 50 flesjes ophalen.
Wat over is wordt oa gebruikt bij de nagellakmiddagen die scholieren van de middelbare school regelmatig in het verzorgingstehuis verzorgen.

De potjes komen bij m'n grote vriend vandaan.
Hij heeft ze voor ons zorgvuldig schoon geboend.

En voor het "lood" gebruikten we gouden en zilveren plakrandjes die eigenlijk voor kaarten maken gebruikt worden.

Echte waxinelichtjes mogen vanwege brandgevaar niet.
Maar met een neplichtje er in is he effect ook leuk.