Over een concert, ontmoetingen, dwalen en een hond

Twee jaar geleden schreef ik al eens over het grote landelijke koor  (Lutherse Werkweek voor Kerkmuziek) waar ik tien jaar lang elke zomer in zong.
Elk jaar was dat een gebeurtenis die mijn leven kleur gaf.
Maar toen ik ziek werd moest ik er voor goed mee stoppen.
Al jaren had ik de wens om dit koor nog een keer te zien zingen.
Maar de uitvoeringen waren zo ver weg en vaak met openbaar vervoer niet te bereiken.
Gisteren was het concert in de dorpskerk in Wilp en Anne was zo lief er met me heen te gaan.

Onderweg staken we met een pontje de IJssel over en aan de overkant namen we even pauze.

We waren te vroeg in Wilp dus genoten we nog even van het uitzicht op Deventer. (Deze foto moet je echt even uitvergroten)

En toen was het tijd voor het concert.
Het koor is in de afgelopen 20 jaar ruim gehalveerd.
Maar het weet nog steeds iets moois neer te zetten.
We luisterden oa naar Sweelinck, Handl, Schütz en Bach.
En ik kon zowaar in mijn hoofd nog een paar liederen meezingen.
Langzaam aan herkende ik steeds meer mensen en namen.
20 jaar is een lange tijd, haar vergrijst of verdwijnt, buiken worden dikker of juist dunner.
En een enkeling veranderd gewoon niet.
Sommigen sprak ik voor of na het concert even.

Bij vertrek ontdekten we het ooievaarsnest op het dak van de kerk.

Op de terugweg verdwaalden we.
Het werd een verrassend mooie tocht over smalle weggetjes door het weidse landschap.
Uiteindelijk kwamen we weer bij de IJssel, waar we met een volgend pontje overstaken.

De temperatuur was aan de overkant heerlijk en we besloten nog even op een bankje aan het water te genieten van het uitzicht en het frisse windje.
Al gauw raakten we gezellig in gesprek met enkele voorbijgangers.
Natuurlijk over de heerlijke koelte, het uitzicht, fotografie en de verdedigingswerken uit de tijd van de koude oorlog.

Plotseling was er vlakbij onze auto een hoop commotie.
Een hond werd uit het water gevist en gereanimeerd.
Een in allerijl opgetrommelde dierenarts kon niets meer voor het arme beestje doen.
Er was hoorbaar verdriet.
Uit respect bleven we nog een tijdje uit de buurt.
Maar uiteindelijk werd het zo donker dat we wel moesten vertrekken.