Het allereerste cadeautje dat ik in mijn leven kreeg, was dit kleine knuffelkonijntje.
Mijn vader vertelde het vroeger vaak.
Dan werden zijn ogen zacht en kwam er een glimlach om zijn mond.
Ik kreeg het van mijn grote zus.
Hij vertelde dan hoe trots ze bij mijn bedje stond op de dag van mijn geboorte.
Mijn konijntje doet me denken aan het konijntje uit "The velveteen rabbit".
Het is smoezelig en er zit geen vulling meer in z'n nekje.
Kortom het is stukgeknuffeld.
Dit stukje uit het boek is zo prachtig.
Maar als je het hele boek van het fluwelen konijn leest is het teleurstellend.
Ze eindigen op de vuilnisbelt.
Vergeten door het kind dat eens van ze hield.
30 jaar geleden verdween mijn grote zus uit mijn leven.
Ik heb nooit begrepen waarom.
De pijn daarover verdwijnt nooit.
Er zit een gat in mijn hart dat niet meer heelt.
Jaren lang heb ik gevochten om het contact te behouden.
Maar het mocht niet baten.
Ik hield van haar, ze was mijn grote zus.
Het konijntje zal ik nooit weg doen.
Het staat symbool voor dat grote kleine meisje dat trots naast mijn wiegje stond.
Een mooie, en daarmee ook verdrietige herinnering! zowel aan je zus, als ook aan je vader.....
BeantwoordenVerwijderenWat een triest, maar toch ook mooi verhaal . Ik kan me voorstellen dat je het koestert !
BeantwoordenVerwijderenVerlies maakt iets dierbaars nog kostbaarder. Gelukkig heb je, en het konijntje en de herinnering nog en wie weet bevat de toekomst nog een edelsteentje.
BeantwoordenVerwijderenWat een verdriet gaat er schuil achter je mooie verhaal. Ook ik heb mijn beer nog, die kreeg ik toen ik als vierjarige een nachtje in het ziekenhuis moest blijven nadat mijn amandelen waren gepeld en het bloeden niet stopte. Mijn broer vond het maar niks dat ik niet thuis kwam. Nu heb ik mijn grote broer al bijna 14 jaar niet meer gezien, en begrijpen doe je zoiets nooit, het verdriet zal er altijd zijn. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenJij ook sterkte
VerwijderenWat een verdrietige herinnering. Wie weet komt het ooit nog goed.
BeantwoordenVerwijderen