Schuitje varen

 Bij depressie denkt men over het algemeen aan mensen die uitermate somber zijn.

Dat er ook minder opvallende depressievormen zijn, die toch heel ingrijpend zijn is minder bekend.

Probeer je daarover te praten dan wordt het al gauw gebagatelliseerd.

Ach joh het is maar een dipje, gaat vanzelf weer over, maak je niet druk.

En nu in deze rare tijden is het standaard antwoord: " ja daar hebben we allemaal last van".

En mensen die me al langer kennen: " joh je hebt toch zo veel nu, leuke vriend, hele nieuwe familie, leuk huis in een leuke plaats".

Yep, allemaal waar en daar ben ik echt wel gezegend mee.

Want dat is het ingewikkelde aan zo'n sluimerende, altijd op de achtergrond aanwezige, chronische depressie, je kunt nog best lol hebben en genieten tussendoor.

En toch gaat het niet lekker.

Mijn creativiteit is weg, mijn huis een aanhoudende puinhoop en ik heb alle  tijd van de wereld om daar niets aan te doen.

Door alle maatregelen, zie ik, buiten mijn nieuwe familie, niemand meer.

Al die aardige mensen die ik na mijn verhuizing ontmoette zijn verdwenen.

Van de meesten ken ik alleen voornamen en vaak dat niet eens.

Ik ontmoette ze oa bij de sociale eetcafées, vrijwilligerswerk, handwerkclubje en koor.

Zo hard als ik aan inburgeren werkte, zo scherp was het zwaard dat alles in één klap stil legde, op het moment dat het allemaal nog oppervlakkige kennissen waren.

Zelfs een praatje op straat zit er niet meer in, want je ziet ze nergens.

Maar ik mag niet zeuren want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.

Nb ik zit niet te wachten op  reacties over hoe ik mezelf bij kop en kont moet grijpen.

Begrijp je het niet, dan neem ik je dat niet kwalijk, maar accepteer het dan zonder de les te lezen.

Dat kan ik er nu even niet bij hebben.

Ik kom er op een dag wel weer uit, zoals me dat altijd gelukt is, ook toen dat volkomen onmogelijk leek.