Dom mens!

Soms snap ik nix van mensen.

Is het hartstikke mooi weer, zit ze binnen naar het raam te staren.

Ik ben al zeker 6x naar binnen gelopen om haar te roepen.

Maar blijkbaar spreek ik chinees.

Uit arremoede ben ik er maar bij gaan liggen.

Geen lol aan zo.

Oooh wacht, ik zie het al.

Het witte busje stopt voor de deur.

Ze heeft natuurlijk weer eens op marktplaats zitten struinen.

Ja kijk , ze maakt een doos open.

Fijn, die is voor mij.

Ja hoor, ze loopt er straks weer netjes bij.

En wedden dat ze er maar heel weinig voor betaald heeft.

Bodyshaming is uit

 Is het jullie al opgevallen dat er in steeds meer reclames mooie volle vrouwen verschijnen?

Ze blijven fris dansen met deodorant, schaatsen kunstig door met maandverband (al geloof ik daar geen snars van), showen goed zittend ondergoed en smeren hun romige huid in met verzorgende cremes.

Opeens zijn wij ronde vrouwen hip.

Vorig jaar zag ik een filmpje over Lizzie Howell.

Een jong meisje dat niets liever deed dan dansen.

Daar werd ze enorm mee gepest en om uitgelachen.

Toch bleef ze dansen.

Een bekende fotograaf ging haar fotograferen en een populaire videoproducent  maakte een filmpje met en over haar.

Ze won, terwijl ze aan geen enkel dansformaat voldeed, studiebeurzen, omdat ze een inspiratie werd voor elke vrouw met een droom en een niet gemiddeld uiterlijk.

Lizzie danst, zo jong en rond als ze is, de sterren van de hemel.

Hier kun je haar verhaal zien.

Voor het eerst in maanden

 Daar ging ze dan, bijna huppelend achter haar rollator, de wijk uit.

Voor het eerst in maanden.

Het voelde als een uitje.

De afstand naar de kringloop is 750 meter.

Dat is dichterbij dan ze dacht en moest dus haalbaar kunnen zijn.

De kringloop verkoopt ook stoelen en banken, dus er kon uitgerust worden.

Alleen bleek de hoogste bank eigenlijk de laagste, zo zacht was ie.

Dus het kostte wel heel wat moeite om er weer uit te komen.

Ze vond er nog een aanvulling op haar vrolijke streepjesservies, waar ze plantjes in wil zetten, een kaartje met quiltnaaldjes, een bolletje katoen en drie boekjes vol vrolijke patroontjes.

Ja ze weet wel dat je patroontjes bij duizenden op pinterest kunt vinden, maar soms is een boekje veel leuker toch?

Bij de kassa stond één vrouw voor haar, dus ze dacht dat ze wel gauw buiten zou zijn.

Weg uit de wel erg warme zweterige ruimte.

Maar de vrouw bleek, letterlijk, de halve winkel  leeg gekocht te hebben.

Extra personeel en vrijwilligers werden opgetrommeld om de drie bordevolle winkelwagens zo snel mogelijk af te rekenen.

Een dame noemde de prijzen, de tweede tikte ze in, een vrouw pakte breekbare waar in kranten en een man vulde dozen terwijl een tweede man meer dozen bij haalde.

En ondertussen hield de vrouw onverstaanbare verhalen over de schatten die ze kocht.

Ze zei maar af en toe "ja nou zeker!" en zo.

En glimlachte mee als de vrouw glimlachte.

En toen werd de auto van de vrouw volgeladen met haar schatten, kreeg een toevallige voorbijganger tot zijn verbijstering een gitaarversterker van haar cadeau en toen vertrok de vrouw zonder nog op of om te kijken met haar volgeladen auto.

Door het lange staan bij de kassa en de warmte binnen, was ze weer behoorlijk moe geworden.

Dus parkeerde ze de rollator bij het bankje voor de deur en rustte lekker uit in het zonnetje.

Een knuffelig poesje kwam haar gezelschap houden en ze raakte in gesprek met de nog steeds verbijsterde man, die ze wel van gezicht kende.

Hij is o.a. toetsenist bij het Baalderborg kerstfeest.

De 750 meter naar huis duurden wel wat langer dan de heenweg.

En ze kwam wel enigszins beetje erg uitgeput thuis.

Maar wat was het fijn om eindelijk weer eens eventjes ergens anders te zijn.

Als je anders denkt

 Soms heb ik een andere kijk op dingen dan de mensen om mij heen.

Dat kan knap lastig zijn.

Vooral als mensen er dan gelijk een etiket op plakken.

Want je moet bij alles wat er gebeurt bij een "partij" horen.

Past mijn beeld niet bij een "partij" dan ben je dus automatisch van de andere "partij".

Denk maar aan het hele Coronagebeuren.

Je was pro of anti en er leek niets meer tussen te kunnen zitten.

Daar zijn vriendschappen op in de ijskast terecht gekomen.

Ook bij mij.

Zo is er na de eerste "wij helpen de Oekraïne"  golf ook een golf van twijfel ontstaan op internet.

Niet alleen over het beeld van de Oekraïne als slachtoffer, maar ook vertwijfeling over waarom we nu wel allemaal zo hard aan het helpen slaan en bij andere massale geweldsdelicten, zoals bv  in het Midden-Oosten of Somalië veel minder of helemaal niet.

Heel begrijpelijke vertwijfeling vind ik.

Want hoe komt dat nou toch?

Ik denk dat ik het wel begrijp.

Wij zijn 2 jaar verlamd geweest in een situatie die ons overkwam en waar we geen invloed op hadden.

Deze oorlog kwam psychologisch gezien  voor ons op een goed moment.

Nu kunnen we eindelijk iets positiefs doen.

(En dus ook ervaren)

We komen massaal uit de verlamming.

En dat hadden we heel hard nodig.

Het helpt ons om uit dat gevoel van machteloosheid te komen.

Het heeft dus op zich niet veel met de Oekraïne te maken.

Het had ook een Tsunami in Azie kunnen zijn, of een moddervloed in Zuid Amerika.

Maar toevallig besluit Poetin  nu net om de Oekraïne plat te bombarderen.

Dus omarmen we de Oekraïners en doen wat we kunnen om ze te helpen.

Mijn mening wijkt af van alles wat ik nu op internet lees.

Maar is mijn gedachtegang hierover nu werkelijk zo gek?

Naar buiten

 

Ik was vandaag echt te moe om wat dan ook te doen, dus na een aura schoonmaak met Peter den Haring ben ik lekker met Lolo de tuin in gegaan.

Zo mooi om te zien hoe ze die eerste keer na maanden haar tuin weer in bezit neemt.

Om dan vervolgens lekker naast me op de bank te kruipen.

Toen het zonnetje achter het dak van de buren verdween werd het te koud en zijn we weer naar binnen gevlucht.

Lente

Omdat ik inmiddels een tochtje van 1912 meter op de rollatorteller kan afklokken, vond ik dat ik wel een bloemetje verdient heb.

Ik doe daar nu 5 kwartier over met twee tussenstops op bankjes in het zonnetje onderweg.

Vroeger stonden de velden bij het dorp waar ik opgroeide er mee vol in het voorjaar.

Later werd daar een nieuw dorp gebouwd.

Een ei

 Dat hoort er nog steeds elke dag bij.

Net als dubbel beleg, Chai Latte, rollator, m'n luie stoel, wandelingetje, oefeningetjes, puinhoop in huis en tuin, online spelletjes en rust.

En oh ja, vergeet het verdriet niet.

Dat is best een rare.

Mijn verdriet heeft geen status.

Ik heb geen titel.

Ik ben geen weduwe.

Ik heb geen plaats in het collectief rouwproces.

Ik kan het niet delen.

Ik ben er gewoon niet.

Maar het verdriet is er wel.

Maar terug naar mijn saaie leventje van alle dag:

Echt doorsporten kan en mag ik nog niet.

Dus nog even geen "Nederland in beweging" met mijn schoolgenote Olga.

Maar door de dag verspreid oefeningetjes.

Elk oefeningetje heeft zijn eigen plek.

Bij het ontwaken doe ik er twee voor mijn rug, in bed.

Daar sluit ik ook de dag mee af.

In de badkamer zak ik een paar maal door de  stijve knieën.

Dat is handig want daar zitten steunen aan de muur.

Het aanrecht is mijn steun voor het beenzwaaien.

5x links en 5x rechts.

Knieheffend loop ik door de kamer.

Tussendoor stretch ik af en toe mijn kromgetrokken benen.

De spieren trekken in zegt de fysiotherapeute.

En omdat mijn nek uit luiigheid vast is gaan zitten, pak ik daar ook nog maar een oefeningetje voor mee.

In de middag loop ik mijn rollator rondje of doe wat boodschapjes om de hoek.

Zodra ik stabiel genoeg ben ruil ik de wielewagen in voor Nordic Walking Sticks.

Die hangen al aan de kapstok te wachten op betere tijden.

Maar ze moeten nog even wachten.

Geduld, geduld.

Het wandelingetje wordt altijd afgesloten met een Chai Latte.

Daar zit iets in dat iets prettigs met me doet.

Geen idee wat, maar het voelt zo goed, dat ik het heel decadent bij een supermarkt elders in het land bestel, omdat het hier maar heel af en toe verkrijgbaar is.

Elke dag probeer ik ook iets in huis te doen.

Dat lukt niet altijd want vaak is de energie er gewoon niet.

En soms doe ik dan net weer even een stapje teveel en wordt weer teruggefloten.

Geduld, geduld.

Waar de rest van Nederland er weer op uit trekt, zit ik dus nog steeds thuis. (In mijn eentje)

Mijn actieradius ligt binnen een straal van 500m.

Ik ben al meer dan 4 maanden nauwelijks verder geweest.

Mijn koor is weer begonnen en ik mag zelfs weer meedoen volgens mij.

Maar dat is echt nog niet haalbaar.

Ik moet het er mee doen.

Ik ga er niet om liegen, want hoewel ik me om duistere redenen niet eenzaam voel, mis ik toch echt wel visite, uitjes, goede gesprekken, spelletjes doen en zelfs die vreselijke activiteit: "zinvolle dagbesteding".

Of misschien die laatste ook wel niet.

Zinvol valt vaak tegen in de praktijk.

Vooral als het dat "voor de samenleving" MOET zijn.

Ik krijg zowaar weer zin in breien en haken.

******

Foto 1: de eerste blauwe druifjes in mijn voortuin.

Foto 2: krokusverrassing in mijn zijtuin.

Foto 3,4,5: allen binnen de straal van 500m.