Dat hoort er nog steeds elke dag bij.
Net als dubbel beleg, Chai Latte, rollator, m'n luie stoel, wandelingetje, oefeningetjes, puinhoop in huis en tuin, online spelletjes en rust.
En oh ja, vergeet het verdriet niet.
Dat is best een rare.
Mijn verdriet heeft geen status.
Ik heb geen titel.
Ik ben geen weduwe.
Ik heb geen plaats in het collectief rouwproces.
Ik kan het niet delen.
Ik ben er gewoon niet.
Maar het verdriet is er wel.
Maar terug naar mijn saaie leventje van alle dag:
Echt doorsporten kan en mag ik nog niet.
Dus nog even geen "Nederland in beweging" met mijn schoolgenote Olga.
Maar door de dag verspreid oefeningetjes.
Elk oefeningetje heeft zijn eigen plek.
Bij het ontwaken doe ik er twee voor mijn rug, in bed.
Daar sluit ik ook de dag mee af.
In de badkamer zak ik een paar maal door de stijve knieën.
Dat is handig want daar zitten steunen aan de muur.
Het aanrecht is mijn steun voor het beenzwaaien.
5x links en 5x rechts.
Knieheffend loop ik door de kamer.
Tussendoor stretch ik af en toe mijn kromgetrokken benen.
De spieren trekken in zegt de fysiotherapeute.
En omdat mijn nek uit luiigheid vast is gaan zitten, pak ik daar ook nog maar een oefeningetje voor mee.
In de middag loop ik mijn rollator rondje of doe wat boodschapjes om de hoek.
Zodra ik stabiel genoeg ben ruil ik de wielewagen in voor Nordic Walking Sticks.
Die hangen al aan de kapstok te wachten op betere tijden.
Maar ze moeten nog even wachten.
Geduld, geduld.
Het wandelingetje wordt altijd afgesloten met een Chai Latte.
Daar zit iets in dat iets prettigs met me doet.
Geen idee wat, maar het voelt zo goed, dat ik het heel decadent bij een supermarkt elders in het land bestel, omdat het hier maar heel af en toe verkrijgbaar is.
Elke dag probeer ik ook iets in huis te doen.
Dat lukt niet altijd want vaak is de energie er gewoon niet.
En soms doe ik dan net weer even een stapje teveel en wordt weer teruggefloten.
Geduld, geduld.
Waar de rest van Nederland er weer op uit trekt, zit ik dus nog steeds thuis. (In mijn eentje)
Mijn actieradius ligt binnen een straal van 500m.
Ik ben al meer dan 4 maanden nauwelijks verder geweest.
Mijn koor is weer begonnen en ik mag zelfs weer meedoen volgens mij.
Maar dat is echt nog niet haalbaar.
Ik moet het er mee doen.
Ik ga er niet om liegen, want hoewel ik me om duistere redenen niet eenzaam voel, mis ik toch echt wel visite, uitjes, goede gesprekken, spelletjes doen en zelfs die vreselijke activiteit: "zinvolle dagbesteding".
Of misschien die laatste ook wel niet.
Zinvol valt vaak tegen in de praktijk.
Vooral als het dat "voor de samenleving" MOET zijn.
Ik krijg zowaar weer zin in breien en haken.
******
Foto 1: de eerste blauwe druifjes in mijn voortuin.
Foto 2: krokusverrassing in mijn zijtuin.
Foto 3,4,5: allen binnen de straal van 500m.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten