Als het zomaar zomaar kan.

 

Ik moest een busje contactspray hebben.

Wat is dat vreemd dat ik dat zomaar kan gaan halen.

Hoe gauw raak je ontwend.

De bouwmarkt is zo'n 850m van mijn huis.

Een onoverbrugbare afstand dit jaar.

En nu sta ik daar zomaar opeens weer.

Terwijl ik bij de balie wacht dringt het tot me door dat de griep meer huisgehouden heeft dan ik dacht.

Ik had al gemerkt dat mijn onderbroeken afzakken en m'n BH 2 oogjes korter sluit.

Mijn conditie was natuurlijk al niet veel meer van over.

Maar het kon dus duidelijk nog minder.

M'n energie is nu echt 0,00001.

Ik moest me gewoon overeind houden aan de balie.

Maar ik sta daar toch maar mooi wel op eigen kracht.

Buiten hijs ik mezelf weer op de Easy Rider.

Ik merk nu pas goed dat het been waar de bacterie in huis hield nog steeds niet in orde is.

Ik kan hem niet over de fiets tillen dus stap ik aan de andere kant op.

Het andere been lukt het gelukkig wel.

Ook krijg ik hem met grootste moeite in en uit de trapper, met bandje.

Dat is best eng.

Vrijdag krijg ik trappers zonder bandje, dan zal het vast beter gaan.

Ik fiets een km verder naar de flappentapper.

Geld halen zonder dat ik iemand hoef te vragen me er langs te rijden.

Onderweg valt het me op dat er zoveel mensen vrolijk naar mij kijken.

Ik denk nog even dat het door de mooie fiets komt.

Maar dan dringt het tot me door dat mijn grijns zowat mijn oren raakt.

De Vecht is nog net even te ver voor me.

Daar maak ik binnenkort, als het weer lief wil doen, wel een keer een apart ritje zonder tussenklussen naar toe.

Op de terugweg kan ik het niet laten om de vernieuwde Lidl binnen te stappen.

Hij is in 2021 al verbouwd, maar ik had het nog niet af gezien.

Als ik binnen ben schiet ik even vol.

Dat ik zomaar op eigen kracht hier ben, is nog niet helemaal te bevatten.

Ik loop op mijn wenkbrauwen, maar de enorme winkelwagen houdt me overeind.

Wat is die winkel groot geworden.

Buiten staat een man met zijn handen als een kommetje uitgestrekt.

Hij spreekt de mensen aan.

Het lijkt of hij bedelt.

Maar hij vraagt niet om geld.

In het engels vraagt hij of je hem "a secret" wil vertellen.

Ik realiseer me dat ik geen geheimen heb.

En vertel hem dat ik "a lucky girl" ben.

Hij wenst me herstel van mijn gezondheid en ik vertel hem dat hij een mooi mens is.

Sommige mensen gniffelen, maar ik zie ook dat hij mensen raakt met zijn simpele vraag.

Het begint al aardig donker te worden als ik naar huis fiets.

Fietsen in het donker wordt nog afgeraden, maar gelukkig heeft het nieuwe extra brede fietspad ook betere verlichting gekregen.

Eenmaal thuis ben ik zo moe, dat ik de grootste moeite heb om de fiets op te bergen en de mand met boodschappen en de best wel zware accu met moeite naar binnen weet te brengen.

Ik zak voldaan, maar uitgeput in m'n luie stoel.

Zet de nieuwe tv  aan, die ik noodgedwongen tijdens Black Friday gekocht heb (met 50€ korting), omdat de vorige stuk ging.

Ik kan de Whats App vragen van m'n buurvrouw, die alles van mijn ritje wil weten niet eens beantwoorden, zo afgepeigerd ben ik.

Als ik een half uur later opsta om eten te maken, protesteren al mijn spieren.

Dat zal nog wel even duren voor die weer gewend zijn.