Ommetje ingekort

 

Omdat het zowaar droog zou blijven, stapte ik op de fiets om naar één van mijn favoriete plekjes te gaan.
Maar het waaide zo hevig dat, zelfs met ondersteuning, mijn benen al snel verzuurden.
Dus sloeg ik halfverwege af naar landgoed het Laar/Laer.
Over de spelling zijn ze het hier niet eens, dus allebei is goed.
Ik ging, met mijn rug in de zon op een bankje bij de kinderboerderij zitten.
De zon om deze tijd van het jaar voelt heel anders, aangenaam warm.

Terwijl ik naar de schaapjes in de verte keek, klonken er bij het huis doedelzakklanken op.
Het leek op "the drunken sailor", maar het was net te ver weg om goed te horen.
De straffe wind leende zich niet om nog wat lapjes te gaan weven, dus begon ik maar vast dit blogje te schrijven.

Ondertussen gleden twee witte ganzen rustig het water in, om even later met veel kabaal de vijver weer te verlaten.
Het was onder de laaghangende takken niet te zien wat hun rust verstoord had.

Ik word altijd wat melancholisch als de herfst haar intrede begint te doen.
Hoewel ik hou van stevige herfststormen (liefst aan de kust) vind ik het korten van de dagen moeilijk.

Op de terugweg kon ik het natuurlijk niet laten om nog even op de bank op de brug van het Ommens licht te genieten.

Het is geen twee keer hetzelfde.