Als het goed met me gaat

 Vele jaren geleden zei een therapeute bij het afscheid:

"Het pad waar je op loopt is nog maar heel smal.

 Je bent aan je laatste ronde bezig.

 De rek is eruit.

 Als je nog één keer zo onderuit gehaald wordt, dan houdt het op."

Achteraf een ronduit bizarre opmerking om aan iemand mee te geven.

Ik heb daar echt jaren mee rond gesleept.

Bij elke zware gebeurtenis was daar die angst "dat het nu over was".

Maar hoe zwaar het ook werd, het was nooit over.

En het werd zwaar, bij tijden heel zwaar.

Zo zwaar dat ik op een dag (ook al weer lang geleden) de trein naar Vlissingen nam, met het plan om me daar in de Schelde te laten zakken en naar zee af te laten drijven.

Maar bij Souburg besefte ik dat mijn katten de honger dood zouden sterven als ik dat deed.

Dus zat ik de rest van de dag op een bankje op de dijk bij Breskens en liet mijn hoofd leeg blazen.

Toen kwam er toch nog een moment in m'n leven, dat alles veranderde, een nieuw leven op een nieuwe plek, liefde, geluk, het leek niet op te kunnen.

Sprookjes lopen soms niet goed af.

En mijn sprookje eindigde dramatisch.

Sprookje uit, vriendje dood, gezondheid foetsie.

Maar ik ging niet onderuit.

En naarmate de tijd verstreek verwonderde ik me steeds meer over het feit dat ik niet finaal onderuit ging.

Dat unheimliche gevoel, dat dat nou toch echt wel een keer moest gebeuren.

Ja tuurlijk was en is er verdriet.

En heb ik soms een paar flinke baal of dip dagen.

Dan wil ik meer kunnen dan ik nu kan.

Maar ik voel me zo sterk.

Ik voel een kracht in me, die ik nog nooit eerder ervaren heb.

Wat ik zo raar vind is dat er dan toch mensen zijn, die blijven volhouden dat het niet goed met me gaat.

Alsof het niet mag.