Soms weet je niet wat je in huis hebt

Mijn eerste echte baan, eind jaren 70  was bij Dijkstra Verlichting in Heemstede. 

Ik werkte er oa als boekhoudmachiniste en daar was ik niet erg goed in.

Pas 15 jaar later zou duidelijk worden dat ik cijferblind was.

Dan is de hele dag bedragen intypen zo ongeveer de meest verkeerde baan die je hebben kunt.

Ik deed er ook de post en bracht de koffie rond.

Het liefst kwam ik op de tekenkamer of bij de hoofdontwerper die een eigen atelier achter de toonzaal had.

Ik heb nog ergens de tekening van een lamp die één van de ontwerpers  voor mij maakte.

De hoofdontwerper zat in een voor mij magisch vertrek, met allemaal onderdelen en halffabrikaten van lampen om hem heen.

Daar stond ook dit kapje tussen.

Ik vond het prachtig en tot mijn blijdschap gaf hij het me cadeau.

Thuis zette ik het neer met een waxinelichtje erin.

Het kapje raakte in de loop der tijd een beetje in de vergetelheid, maar verhuisde wel altijd mee.

Tot vanmiddag wist ik niets van de achtergrond van dit kapje, maar nu zag ik bij toeval op marktplaats voor een flinke prijs een lampje dat er wel heel erg op leek.

En Marlien zal Marlien niet zijn, als ze dan niet verder op zoek gaat.

Begin jaren 60 ontwierp Wictor Brendt een collectie lampen en vazen voor de glasfabriek Flygsfors in het dorpje Flygsfors in Zweden.

De glazen kappen werden in vorm geblazen in ringen van gepatineerd koper waarin uitsparingen waren gemaakt, waar het glas doorheen bolde.

Deze techniek was afgekeken van glasblazers in het oude Venetië.

Wictor studeerde bij Kallstroms in Zweden en bij het bekende Murano in Italië.

In 1955 kwam hij bij Flygsfors werken waar hij vanaf 1956 tot 1974 hoofdontwerper was.

Victor was de op één na bekendste ontwerper van dit bedrijf dat in 1888 opende en 1979 haar deuren  voorgoed sloot.