Als je creativiteit blokkeert

Laatst kwam ik er achter dat mijn creativiteit al tien jaar steeds verder afgebrokkeld is.

Ik volgde indertijd nog workshops bij Annette Jeukens, Joke Hardenbol en Hannie de Beer.

Maar op een dag kwam er niets meer.

Dus maakte ik een noodsprong naar alle mogelijke CALs en KALs, waar ik de dingen net even anders deed.

Op z'n Marliens.

En dat werd in de bijbehorende facebookgroepen niet erg gewaardeerd.

Je moest de opdracht klakkeloos na maken volgens de meesten.

Het was best leuk en ik heb een paar mooie dingen gemaakt.

Sjaals, kussens, randjes, spreien.

Na mijn verhuizing kreeg ik het een tijdje druk met andere dingen.

Inburgeren, liefde, sterfgevallen,  pandemie, ziekte, invaliditeit.

Ik tekende bij vlagen, weefde en haakte bij gebrek aan inspiratie honderden vierkantjes en er kwam een vest uit mijn handen dat gigantisch bleef uitrekken.

Na Annes dood en mijn ziekte voelde ik behoefte om te ruimen, dat schijnt bij het rouwproces te horen.

En bij het door mijn handen gaan van al die materialen, al die halffabrikaten, al die afgemaakte dingen die overbodig op zolder lagen, gingen alle ideeën die ik er ooit mee had ook weer door mijn hoofd.

Hoe creatief was mijn brein ooit.

Ik kreeg het er steeds benauwder van.

Ik verkocht materialen en gaf heel veel weg.

Was blij als ik iemand vond die er wel wat mee ging doen.

Er is nog heel veel over.

Meer dan genoeg om mee aan de slag te gaan, maar elke keer als ik een idee krijg dan raak ik in paniek.

en slaat de boel weer op slot.

En ik krijg creatieve ideeen van alles wat ik zie.

Zelfs er over schrijven of praten gaat me moeilijk af.

Want dan gaat de boel compleet op slot.

Op internet is er verbazingwekkend veel over te lezen.

Eentje had zelfs wel 45 tips verzameld, waar ik dus ook echt nix mee kon.

Vaak gaat het dan toch over beroepsmatige creatieve processen of hoe je je gezin creatief kunt runnen. 

Soms herken ik ook wel wat.

Mijn calvinistische opvoeding bv spreekt diep van binnen nog steeds nadrukkelijk over nuttig en zinvol.

Ik vind mensen die zich daardoor niet laten weerhouden en jaarlijks zakjes of doosjes vullen met handwerkjes die dan voor het nageslacht op zolder opgeborgen worden, zooooo knap.

Die vrijheid, om gewoon te genieten van het maken, zonder dat het een doel anders dan dat heeft. 

Daar kan ik echt jaloers op zijn.

Maar ondertussen is daar dus nog steeds dat veel te sterke kokhals gevoel, dat ik maar niet kwijt raak. 

Soms denk ik wel eens: zou het helpen als ik alles weg deed en in een leeg huis zou gaan zitten?