Lang geleden nam ik het besluit om, als Lolo er niet meer was, een poosje door Nederland te trekken als vakantiekattenoppas.
In ruil voor de zorg voor dieren een gratis verblijf in iemands huis hebben en zo op plaatsen komen waar je anders wellicht niet zo gauw terecht komt.
Toen dat idee opkwam, was mijn gezondheid, na een gevecht van vele jaren, best redelijk, dus leek het een haalbaar plan.
Ook was ik er tot een paar weken geleden nog volledig van overtuigd dat Lolo net aan de 20 zou halen.
Dan had ik nog 1,5 jaar om te trainen.
Dat liep dus heel anders af.
Mijn meisje is er niet meer.
Nu dat moment er is, kan ik helemaal niet rondreizen.
En ik verwacht ook niet dat dat ooit weer zal kunnen.
De wondroos gooide mijn laatste restje energie overboord.
En mijn spieren worden maar mondjesmaat een klein beetje sterker.
Vanaf het moment dat Lolo overleed komen dan toch wel erg snel de pijnlijke maar goedbedoelde vragen: "neem je een nieuwe".
Een moeilijke beslissing waar ik nog helemaal niet aan toe ben.
Geleende willekeurige foto ter illustratie.
Toen er bij de dierenopvang een schattig klein batmanpoesje, een stukje enthousiast met me opliep in de buitenren waar we langs liepen, maakte mijn hart best even een sprongetje.
"Wat ben jij leuk"; zei ik tegen haar.
Maar ik wist dat het niet het juiste moment was om zo'n groot besluit te nemen.
De grote voors zijn natuurlijk: gezelligheid, liefde, knuffels, niet alleen zijn.
Maar er zijn ook dingen waar ik goed over na moet denken.
Een volgende kat gaat immers zo mogelijk liefst nog weer jaren mee.
En dan moet dat wel goed kunnen.
Zo hadden wij in mijn vorige woonplaats onze onvolprezen Sien.
Die altijd begon te juichen als ik op vakantie ging.
Twee keer per dag tufte ze dan op haar Scootmobiel naar haar "Meisies".
Om ze eten te geven en te knuffelen.
Ze trok daar alle tijd voor uit.
Vaak kreeg ik tussendoor ook nog een berichtje zo van:" ik kwam toch langs vanaf de supermarkt, dus ben nog maar even gaan knuffelen".
Hier heb ik een lieve 80+ buurvrouw, die ooit wel eens gezegd heeft dat ze wel één keer per dag wilde voeren.
Twee katten redden zich dan wel, maar voor een kat alleen vind ik dat zielig.
Daarbij wonen we waarschijnlijk niet zo lang meer naast elkaar.
Ik heb een paar keer een vakantieoppas in huis gehad.
De ene keer tot volle tevredenheid, een andere keer helemaal niet fijn.
Dat merkte ik ook aan mijn beestjes.
De laatste paar keer is Lolo meegeweest.
Dat vond ze prachtig, en ik ook.
Maar veel katten doe je daar helemaal geen plezier mee.
Het is ook een enorm gedoe.
Ze had meer bagage dan ik.
En je moet ook maar het geluk hebben dat iemand je weg wil brengen.
Het is een heel geregel.
En dan is er nog het punt dat ik ook een dagje ouder wordt.
En niet bepaald gezond ben.
Wat gebeurt er met het beestje als ik zou overlijden?
Wie zorgt er dan voor haar?
Als er een nieuwe kat zou komen , dan wordt het er maar één.
Ik merk toch ook dat ik met 1 kat een stuk meer financiële ruimte heb.
Daar moet je als verstandige minima ook aan denken.
Voorlopig blijf ik alleen en pas als ik echt kan voelen wat goed is dan wordt er verder gedacht.
Zeker goed om eerst de kat uit de boom te kijken!
BeantwoordenVerwijderenHet is soms erg moeilijk om goede oppas te vinden.
Moet ik straks ook voor een paar weken. Hopelijk gaat dat lukken…
Lastig toch soms om een goed bericht te plaatsen !
BeantwoordenVerwijderenIk hoop het ook voor je.
VerwijderenHerkenbaar! Dit jaar zijn onze twee honden overleden en wat zou ik graag weer een hond willen, maar mijn verstand zegt dat het beter is van niet. Alles is zoveel makkelijker nu. Alleen is het zo ontzettend stil en mis ik de vriendschap van een hond.
BeantwoordenVerwijderenSterkte met het gemis xxx
Jij ook sterkte.
VerwijderenVerstandig, had niet anders van je verwacht. Begrijp dat het aanlokkelijk is, zeker wanneer zo'n lieverd je hart verovert. Wij hebben niet gekozen voor een kat, hij kwam bij ons terecht omdat hij nergens anders naar toe kon. Niemand, zelfs geen opvang of asiel, wilde hem nemen. Nu hij hier is is het goed. Gelukkig hebben wij een buurvrouw die thuis was toen wij op vakantie gingen. Ze kwam met veel plezier twee, soms drie keer per dag. Maar dat is geluk hebben. Anders was het toch lastig geweest.
BeantwoordenVerwijderenZo kwam mijn eerste kat ook bij mij terecht.
VerwijderenO, wat een vragen. Ik kan me voorstellen dat dit je echt bezig houdt. Ik heb zelf geen huisdier, dus ken het probleem niet.
BeantwoordenVerwijderenJa we hebben 't hier pas over gehad inderdaad... Dat is best een worsteling van gedachten, en dat schets je ook zeer beeldend.
BeantwoordenVerwijderenHet was bij mij ook helemaal niet de bedoeling dat ik na Saar, die er nu gelukkig nog is, nog nieuwe huisdieren zou nemen, om zelf toch gemakkelijker het huis uit te kunnen als mij dat uitkwam. Maar ja, nu na de scheiding heb ik de nu 3-jarige broer&zuspoezen er ook bij, wat ik in eerste instantie echt voor hun heb gedaan, want de andere optie was dat ze nauwelijks aandacht en verzorging zouden krijgen... dus eigenlijk is het pardoes een opoffering geweest, maar ik heb me daar nu bij neergelegd.. Nu moet ik zorgen dat ik ook minimaal net zo oud wordt als die twee! Want ze moeten niet op leeftijd nog terug in een asiel belanden! Dus als ze de 20 jaar mochten aantikken, moet ik minimaal 81 worden... Hopelijk zit dat mee en wel zo, dat ik ze ook nog goed kan verzorgen dan!!!
Marlien, ik wens je veel wijsheid toe, want alleen jij kan die beslissing nemen... Sterkte!💪🏽🍀😻💚
Piep en Lolo waren mijn redders in moeilijke tijden.
VerwijderenMisschien zijn die twee dat ook voor jou 💛
Ja dat is zo'n dilemma. Mijn (ex) schoonmoeder had vastgelegd dat haar kat een spuitje kreeg na haar overlijden, dierenarts was daartoe bereid en kat lag ook fijn bij haar op bed toen dat gebeurde. Maar je moet dan ook echt iemand hebben die dat regelt.
BeantwoordenVerwijderenToen vorig jaar onze hond doodging was het plan een oudere hond, rond de 5 jaar, te zoeken, wij zijn volgend jaar 75 en 80. Het liep anders, op vakantiedieren nl, kwamen partner haar tegen, 1.5 jaar oud niet mijn keuze, maar als ik nu zie hoe blij partner met haar is, hoeveel goed zij hem doet en hoeveel verder hij dagelijks loopt met haar dan kan ik alleen maar zeggen dat het zo de bedoeling was kennelijk.
Hoop dat er voor jou ook een fijne tijd met eigen dier of oppas die komt
Ik schrik heel erg van wat je schoonmoeder deed.
VerwijderenDat zou ik echt nooit willen.
Dat was zeker niet mijn bedoeling je te laten schrikken. Wij vonden het mooi, de kat was ook al 16 en zou niet bij een van de andere familieleden kunnen en ook niet meer kunnen wennen, en haar vrouwtje zo missen en dat wil je een dier niet aandoen
VerwijderenNou zeg, wat een egoïstisch besluit. Een kat van ‘al’ 16’(?) Ik kan hier geen begrip voor hebben. Een dier heeft ook rechten. Wat een ontzettend verdrietig en naar bericht.
VerwijderenMarlien... wat ben jij verstandig bezig. Als het ooit zover is dat je zelf weet wat goed is, maak je een keuze maar niet eerder. Tenzij er een noodgeval op je pad komt, misschien.
BeantwoordenVerwijderenAch wat lief....☺️ en wat heb ik elke keer weer genoten van onze "Meisjes" 😍 Met heel veel liefde en plezier heerlijke knuffeluurtjes gehad. Uitgebreide conversaties en soms discussies wie die dag de meeste aandacht had gehad.
BeantwoordenVerwijderenEn dit alles is ooit begonnen dankzij een spaarzegeltje wat ik zocht he.🙂
Je merkt tzt vanzelf een keer of je evt weer toe bent aan een harig fluffy gezelschaps maatje.
Helaas is Ommen toch net iets te ver om evt weer oppas te worden mocht je misschien ooit toch weer een fluffy 4 voetertje adopteren. Anders had ik dat weer met liefde willen doen.
Ach ja een spaarzegeltje, dat was het.
BeantwoordenVerwijderenIk wist nog wel dat je iets kwam ophalen, maar niet meer wat.
Ja een spaarzegeltje voor iets. 🤭
VerwijderenIk zou ook heel graag weer een.hond hebben. Maar mijn leeftijd kan dat ook niet meer. Helaas,moet je je verstand gebruiken als je ouder wordt. Maar fijn is het niet.
BeantwoordenVerwijderen