Strooibusje

Een dag na Lolos overlijden gaat de telefoon.
Een vriendelijke mevrouw van het crematorium verteld dat ze haar al opgehaald hebben en stelt vragen waar ik eigenlijk nog helemaal niet aan toe ben.

"Standaard is een kartonnen strooibus"; zegt ze.

En ik denk aan parmezaanse kaas en hagelslag.

"Heeft u niet gewoon een blikje?" Vraag ik.

(Toos en Koe kwamen indertijd thuis in een blanco verfblikje en Piep zit in een mooi plat blikje met schroefdeksel).

Blijkbaar kan of mag dat niet meer, ik kan alleen kiezen tussen een strooibus of een urn.

"Wilt u een pootafdrukje?"

"Alstjeblieft niet", krijt ik.

Mijn nekharen staan rechtovereind bij de gedachte.

"Een plukje haar dan?"

"NEEEEE".

Als ze opgehangen heeft ga ik helemaal stuk over dat kartonnen strooibusje.

Het is me echt even te veel allemaal.

Dus ik bel terug: "kan het nou echt niet gewoon in blik".

En de vriendelijke mevrouw verteld dat het echt een heel lief kokertje is, met boompjes en bloemetjes.

Gelukkig hoort ze m'n kokhalzen niet.

Ik zit op dat moment helemaaaaal niet te wachten op frutsels.

Ik wil gewoon iets simpels.

Later die dag zoek ik op internet naar blikjes zoals die van Piep, maar ze zijn alleen maar te vinden in  kleinere maatjes in grootverpakking.

Ik zal het moeten accepteren.

De volgende middag belt de vriendelijke vrouw me alweer om te vertellen dat ze net gecremeerd is.

De as zal de volgende keer dat ze in Ommen een dier op moeten halen afgegeven worden bij de dierenarts.

Dat kan dus wel een week duren.

Het werden 11 dagen.

Gisteren kwam dan het verlossende telefoontje.

En vanmorgen na het sporten fietste ik naar de dierenartspraktijk.

Het was er doodstil, de parkeerplaats was leeg, niemand in de wachtkamer.

Heel anders dan veertien dagen geleden.

Wel fijn, want het was beklemmend om er weer naar binnen te stappen.

Ik lever wat overgebleven medicijnen in en krijg een grauw papieren tasje aangereikt.

De laatste dagen was het al wat rustiger in mijn hoofd.

Maar als ik naar huis fiets kan ik de tranen niet tegenhouden.

Thuis vind ik in het tasje: de al betaalde rekening,  een geplastificeerd (waarom?) crematiebewijs, een lief kaartje, een nog liever stenen hartje met handgeschreven tekst (waardoor ik het weer op een brullen zet) en het strooibusje.

De vriendelijke mevrouw had gelijk, het is echt wel een lief busje.

Maar toch zo niet mijn keus.

Ze moeten trouwens  echt een andere naam voor dat busje verzinnen.

Het is echt een heel stom woord.