Toen ik dik zeven jaar geleden de sleutels van mijn huis kreeg, was ze m'n eerste visite.
Nog heel jong was ze toen.
Ze zou zo de trap opschieten.
Ik zag haar vaak bij de overburen onder de overkapping zitten, of twee huizen verderop op het grind naar de binnenkatten van de buren gluren.
Soms liep ze over m'n schutting.
En in de laatste jaren betrapte ik haar een enkel keertje spelend met Lolo in de tuin.
Boksen onder de tuindeur door bv.
Ze was heel schuw en moest niets van me hebben al verzekerde ik haar dat ze welkom was..
Ik weet zeker dat ze hier in de straat een thuis heeft, maar heb nog steeds niet kunnen ontdekken bij wie.
Sinds dit voorjaar zit ze opvallend vaak in mijn voortuin.
Als ik langs fiets dan kijkt ze me aan alsof ze iets zoekt.
Ik maak dan een praatje tegen haar.
vraag haar of ze Lolo ook zo mist.
En langzaam kwam ze uit haar schulp, steekt haar koppie uit als ze me ziet.
Loopt zelfs een klein stukje mijn richting uit, maar bleef altijd buiten bereik.
Vandaag deed ik het voorraam open.
En tot mijn stomme verbazing stakze haar koppie in het open raam.
Mijn vingertop kreeg een neusje en ze begon zomaar met m'n vingers te spelen.
Zachte tikjes op mijn wiebelende vingers en ik mocht zowaar dezelfde tikjes terug geven.
Zo ontroerend lief na al die jaren.
Ik krijg bijna tranen in mijn ogen van zoiets. ZO lief. Vreemd dat je geen idee hebt waar ze thuishoort... Geen halsbandje, zie ik. Maar ook geen zwervertje.
BeantwoordenVerwijderenDat had ik ook vanmiddag, traantjes.
VerwijderenZe moe ergens in de buurt een thuis hebben.
Ze ziet er altijd gezond en verzorgd uit.
Halsbandjes zie je hier nog zelden sinds er gechipt wordt.
Een kat kan wel een territorium van een kilometer hebben.
Superleuk en superlief!🫂💚
BeantwoordenVerwijderenPrachtig, Marlien...
En je zegt dat je toen een praatje maakte, of ze Lolo ook zo mist... het is niet te bewijzen, maar ik heb al zo vaak van dit soort 'schijnbare connecties' gezien, erover gehoord en gelezen, veel sensitieve dieren vergeten het speciale gevoel van een connectie niet meer, wat ze in meer of mindere ooit hebben ervaren. Wij kunnen natuurlijk niet meten hoe dat voor een dier werkt (het is voor ons zelf al niet te meten, alleen heel persoonlijk te voelen) en hoe dat zich internaliseert, maar ik ben er zeer sterk van overtuigd dat in jouw woorden naar de poes enige kern van waarheid kan zitten! Het instinct, wat wij als mensendier nauwelijks meer hebben of anders niks van herkennen of iets mee kunnen, speelt waarschijnlijk ook wel een rol, en dat is ook geen blauwdruk die voor elke soort, elk dier, of elk poes hetzelfde is.
De signaaltjes die je dus los gewaar wordt van deze poes kunnen zomaar es wat meer betekenen, bijvoorbeeld inderdaad: ik wil daar zijn.
De poes heeft er uiteraard geen enkel besef van dat dat 'niet zomaar kan' vanwege mensenregeltjes... Dus best kans dat die signaaltjes her en der nog terugkomen.
Als je weet van wie ze is, zou je 't altijd eens kunnen noemen, maar net hoe je dat zelf voelt!
Maar de interesse is er duidelijk... voor ièts bij jou, en Lolo was ooit het verbindende element!💝
ik.heb echt geen idee van wie ze is.
VerwijderenMaar het is wel heel ontroerend.
Wat een dotje!
BeantwoordenVerwijderenAaah wat lief. 🥰
BeantwoordenVerwijderenIs zeker lief ! Heel ontroerend, dat koppie in het raam!
BeantwoordenVerwijderen