ijsbeeldenfestival

Jaren geleden, ver voor het digitale tijdperk, bezocht ik al eens de ijssculpturen in de Hortus in Groningen.
Daar werden bij de ingang bodywarmers uitgedeeld.
Dat is in Zwolle niet het geval.

 Ik was gelukkig warm genoeg gekleed, maar stom genoeg was ik mijn handschoenen vergeten.
Een paar van m'n vriend geleende werkhandschoenen hielden het ergste nog wel een beetje tegen.

 En tussen het fotograferen door stopte ik m'n handen diep in de zakken van m'n wollen jas.

 M'n neus en kin waren gevoelloos toen we weer naar buiten kwamen, maar wat hebben we genoten van de prachtige beelden.

Hier vind je alle fotos.

Onderzetters

Van iemand op één van de weggeefhoeken op facebook kreeg ik een tas vol restrollen theezakjespapier.

Toen ik op zoek ging naar iets om ermee te maken liep ik steeds tegen het probleem aan dat we geen eigen ruimte hebben.
Doosjes beplakken bv is leuk, maar  wil je dat mooi houden, dan moet het afgelakt worden en lak moet drogen.
En dat gold voor alles wat ik op pinterest tegen kwam.
Uiteindelijk kwam ik zelf op een ander idee: onderzettertjes.

Ik knipte cirkels uit karton en probeerde verschillende manieren van beplakken uit.

De één wat meer geslaagd dan de ander.

Van m'n vriendje leende ik een lamineerapparaat.

En na het lamineren knipte ik ze met een rand van ongeveer een halve centimeter opnieuw uit.

ff luxe doen

Over alle  nieuwjaars- bijeenkomsten en etentjes schrijven wordt me te gortig.

Maar afgelopen vrijdag gingen we tussen twee prive-bijeenkomsten door lekker even met z'n tweeën uit eten bij Thijs en Aafke in Klijndijk. 

Een buffetrestaurant dat al heel lang op Annes lijstje stond.

Ik hou van dit soort restaurants, waar je niet vast zit aan één gerecht, maar vanalles kunt proeven.

Ik ben opgegroeid in een gezin dat binnen een half uur niet alleen het avondeten naar binnen werkte, maar ook de vaat alweer schoon in de kast had staan.

Zelfs een bezoek aan een restaurant duurde zelden langer dan een uur.

2,5 uur tafelen is voor mij een byzondere ervaring.

Heerlijk relaxed de tijd om je eten echt te proeven.

Ik ga hier niet vertellen hoeveel rondjes we langs het buffet gemaakt hebben ;-)

Het waren kleine bordjes hoor o:-)

En toen was ook nog het toetjesparadijs aan de beurt.

Ik ga vast sparen voor een volgende keer, want we komen hier zeker weer.

Voor Australië

Het is somber buiten en het regent aan één stuk door.
Toch gaat de bel.
Er staan 3 kleine natte meisjes aan de deur.
Of ik nog lege statiegeldflessen heb.
Ze zamelen ze in voor Australië, vanwege de branden.
3 kleine natte meisjes verzamelen dapper kleine druppeltjes op de gloeiende plaat.
Als ik ze mijn flessen gegeven heb huppelen ze weer stoer door naar het volgende adres.

Verandering

Als je verhuist, dan zet je je spullen neer en dat voelt in eerste instantie oke.
Maar na een tijdje ga je toch weer schuiven en verplaatsen en veranderen.

Zo was die hoge witte puist van een koelkast, die vanuit de huiskamer midden in het beeld stond, een doorn in het oog.
Dus ruilde ik hem afgelopen najaar in voor een losse koelkast en vrieskast (tweedehands) die onder het aanrecht pasten.
Daardoor kon ik die grappige kastjes aan de andere kant beter over de hele lengte plaatsen en ontstond er onder een goede plek voor de kattenbakken.
Als ik nou ook nog de deurtjes goed afgesteld krijg, dan ben ik tevreden.

In december heb ik letterlijk alles in mijn slaapkamer verschoven.
En aangezien ik een gigantische slaapkamer heb, met veel opbergruimte, is dat een hele klus.
Dat doe ik echt niet op een dag.
Daar gaan weken overheen.
Iedere keer een beetje.
Maar dat geeft niks, het voldane gevoel als alles op zijn plek staat, daar gaat het om.

Mijn logeerbed, dat op de voorzolder staat en zelden of nooit gebruikt wordt gaat eruit en is vervangen door een stevig vouwbed, dat ik voor een habbekrats in een kringloop vond, toen ik op zoek was naar gestreepte bloempotten.
Die kan nu achter de kast opgeborgen.

In de huiskamer was ik eigenlijk niet veel van plan.
Ik vond via het vrijwilligersmeldpunt eindelijk iemand die vorige week even langs kwam en een  schilderijrail over de hele lengte van mijn huiskamer vastgeschroefd heeft.
Nu moet ik nog even kiezen welke schilderijen ik ga ophangen.
En op Marktplaats liep ik gisteren voor  een klein prijsje aan tegen een kast die perfect past bij de andere die ik 1,5 jaar geleden op de kop tikte.
Deze vervangt de glazen vitrines die ik vorig jaar nog opknapte.
Ik was eerst bang dat deze kast, die groter is, mijn kleine huiskamer voller zou doen lijken, maar tot mijn verbazing lijkt de kamer nu juist ruimer.
Waarschijnlijk omdat het nu één geheel is.

Op naar de volgende honderd klusjes in en om het huis.

(Zucht)

Vitrines zijn verkocht en meegroeibed is weggegeven.

Goed gekeurd!

De krabpaal, die uit onderdelen van drie oude afgetakelde krappalen opgebouwd was, sommige onderdelen ouder dan mijn katten, was dringend aan vervanging toe.
Lolo was al een keer met mandje en al naar beneden geploft.
De platforms begonnen door hun bouten te zakken.
En de mandjes waren ook niet meer schoon te krijgen.

Maar het bleek nog een hele zoektocht.
Niet alleen om de kosten binnen de perken te houden.
Maar de dames hadden heel wat noten op hun zang.
Hutjes, hangmatjes en trappetjes waren uit de boze.
Lolo moest er met haar grote lijf in passen.
Ons omatje Piep moest er makkelijk in kunnen klimmen.
En ook wilden ze allebei naar buiten kunnen kijken.

De keus viel uiteindelijk op twee kleinere betaalbare paaltjes, met elk drie mandjes in drie maten.
Makkelijk voor Piep om omhoog te klimmen.
Lolo past er ook in.
Ze hebben hun uitzicht.
Het neemt niet de halve kamer in beslag.
En ze zien er nog leuk uit ook.

Maar erg dankbaar waren de dames niet.

In eerste instantie werden hun nieuwe aanwinsten met geen blik waardig gekeurd.

Terwijl ik de oude vervallen paal uit elkaar schroefde, bleef Piep er demonstratief in liggen en Lolo krabde verontwaardigd nog eens aan een versleten paal.

Er moest een zakje catnib aan te pas komen voordat de dames toch maar eens gingen kijken.

Piep was als eerste overstag.

Lolo zat met boze blik in een hoekje te mokken.

Uiteindelijk ging ze het onderste grootste mandje maar eens testen.

En eindigde bovenaan, in het kleinste mandje, dat maar net aan om haar grote lijfje past.

Toch maar even verwisselen die twee?

Goed gekeurd!

Link naar webshop

Een echte Malikov

Ik had nog wat tubetjes aquarelverf liggen dat ik nooit gebruik.
Omdat ik niet van weggooien houd bracht ik het naar de in Ommen en omstreken bekende kunstschilder Azat Malikov.
Als dank mocht ik een miniatuurtje uit kiezen.
En koos voor dit fraaie tafereeltje omdat het me sterk deed denken aan een van mijn vaders jeugdboeken, dat ik als kind stuk gelezen heb:
De Eilanden van kapitein Flint.
Nostalgisch, avontuurlijk en een beetje duister.
Ik ben erg blij met dit cadeautje.

Mijn vader was al vroeg wees en uit zijn ouderlijk huis is weinig over  gebleven, dus ben ik extra zuinig op zijn drie boeken.

Oudejaarsbank

Vorige week lootte ik op één van de weggeefhoeken een tuinbankje.
Althans, ik dacht dat het een bankJE was.
Bij navraag kreeg ik te horen dat ie iets langer dan 1.50m zou zijn.
Maar bij ophalen bleek ie langer dan ik.

Op de foto die er bij zat leek het een simpel zelfgemaakt bankje van pallets.
Maar bij aankomst troffen we een zeer stevige bank van vlonderplanken.
Loodzwaar ook nog.
Maar het is gelukt om hem thuis te krijgen.

Hij heeft een heerlijk hoge rug, dus kan ik er gewoon een rijtje tuinstoelkussens die ik nog heb liggen op leggen.

Alleen voor het plekje dat ik in gedachte had is ie veel te groot.
Voorlopig staat ie tegen de smalle kant van de bijkeuken.
En in de lente zien we wel weer.