Wens

 Ik dacht: "laat ik nou op de laatste dag van het jaar maar eens uit m'n comfortzone stappen".

En als je je mocht afvragen waarom ik zo benepen kijk?

Na tig mislukte opnames besloot ik een hobbylamp op mijn snuffert te richten 😄😄😄.

400 blokken

 

Tweede kerstdag maakte ik de vierhonderdste granny.

Nu is de grote saaie klus van het aan elkaar zetten begonnen.

Om de blokken zoveel mogelijk te mengen hussel ik de steeds door elkaar in de tas voor ik er weer een paar uitvis om aan elkaar te zetten

Today is my favorite day

December zal voor mij  altijd een rare maand blijven denk ik.

Een maand waarin de vaste feesten voor mij ontbreken.

(Dat blijf ik moeilijk vinden)

Een maand met verdrietige dagen.

Een maand waarin ik liefde vond.

En weer verloor.

Maar tegenwoordig ook een maand met hier en daar goede herinneringen.

Zo zal ik de dag dat de kerstcaravaan van Radio Continu voor m'n deur stopte echt nooit meer vergeten.

En was het kerstdiner van de UitBus echt gezellig.

Ik hoop dat ze dat blijven doen.

Afgelopen week kreeg ik van vrienden en bekenden allerlei lekkers toegeschoven.

Versgebakken rolletjes en spekkoek, zeebanket, kerststol en flikken.

En als klap op de vuurpijl win ik ook nog eens dit mooie eindejaarspakket vol lekkernijen en een set mooie mokken.

Met dank aan Uitzendbureau Oost Nederland

Hoe verwend kun je worden!

Er zitten ook heel veel kleine verpakkingen bij die ik straks op mijn fietstochten als tussendoortje mee kan nemen. 

Jeugdsentiment

 Marlina van de Bay City Rollers.

Als tiener beeldde ik me weleens stiekem  in dat dit speciaal voor mij geschreven was:

Ik heb nog steeds 6 elpees van ze in de kast, waarvan ik alle 72 nummers uit m'n hoofd kende (en misschien nog wel😂).

Zo eens in het jaar heb ik een sentimenteel dagje en blehr ik ze weer een keertje mee.

Kerst kaarten en zo

 

Ik had dit jaar nog minder inspiratie dan anders om kerstkaarten te maken.

Maar ik kon de stapel kant en klare kerstkaarten nergens vinden.

En toen kwam (ex)Buddy langs met een doorgeeftas vol kerstspullen.

En daar zaten ook lege kaarten en leuke kersthangers bij.

En toen wist ik het opeens.

Mijn kaarten zijn altijd al super simpel en deze zijn eenvoudiger dan ooit, maar met een klein cadeautje voor in de kerstboom hoop ik de ontvangers toch te plezieren.

De hangers die ik overhield hangen al in mijn eigen boom.

Maar in de bonte boom van één van de ontvangers staat ie ook leuk.

Mocht je je nog vervelen met kerst, dan vind je hier een kerstverhaal uit de oude doos.

Ps spelletjesbuurvrouw kwam ook nog even langs om een kerststol te brengen.

Ze had er wel vier gekregen.

Daarbij een zakje musketkransjes.

Ik word enorm verwend deze maand.

Kerstdiner

 De Uitbus organiseerde dit jaar voor het eerst een kerstdiner.

Ze huurden extra busjes om iedereen te vervoeren naar

 "het Roode Hert" even buiten Dalfsen.

60 Mensen gingen mee, 52 dames te gast, 6 chauffeurs (waarvan 1 vrouw) en de 2 dames achter de schermen.

Een nieuwe overbuurvrouw van me, die ook pas bij mij op koor zit, ging toevallig ook mee.

Zo konden we eens wat nader kennis maken.

Het werd een gezellige avond.

We kregen drie gangen waarbij we  konden kiezen uit twee menu's.

Ik begon met groentesoep, waar weinig groente in zat, 

maar opvallend veel ballen. 😂

Daarna een echt goede Jägerschnitzel van bijna Duits formaat, met vanalles erbij.

Toen de serveerster de schaaltjes ophaalde en ik er nog gauw een patatje uitpakte, zei ze tot m'n stomme verbazing bars: "nou is het wel genoeg geweest".

Ik heb er later met mijn tafelgenoten maar hartelijk om gelachen, maar het was wel een beetje vreemd.

En daarna volgde er een verrukkelijk toetje, waarvan ik de naam niet weet.

Volgens mij een milde soort griekse yoghurt met bosvruchtencompôte of iets dergelijks, maar er zat ook iets koekachtigs in.

En toen was het al weer tijd om op huis aan te gaan.

Hehe, eindelijk weer eens

 

Na tien dagen was het dan eindelijk weer redelijk genoeg weer om een rondje te maken.
Bijna 8 km op de teller (die ik nog niet heb).
Onderweg wat kerstkaarten bezorgd, een kerstbal opgehaald die veel groter was dan ik dacht, en bij het bezorgen van een kaart ook nog verrast met een leuk kersttrommeltje met een portie versgebakken rolletjes erin.
Natuurlijk heb ik ook een korte tussenstop gemaakt om te  genieten van het uitzicht op de brug.

En er nog een rondje buitengebied aan vastgeplakt, waarbij ik op het rechte stukje even lekker geracet heb in de 8ste versnelling met hoogste ondersteuning en wapperende manen.

Iedereen was vrolijk onderweg, of zou dat nou liggen aan die grijns die ik maar niet van m'n oren weg kon krijgen?

En nu ga ik een Chai Latte maken, de rolletjes vullen met slagroom en mijn verzuurde benen omhoog leggen.

Hier kun je lezen hoe het zit met kniepertjes en rolletjes.

Ps: en toen lag er 's avonds ook nog een lekkere doos bonbons van de buurvrouw in de bus.

En de volgende dag had m'n wandelmaatje plakjes eigengemaakte spekkoek in de bus gedaan ipv een kaart.

We zijn er bijna

 367 grannies gehaakt.

Nog 33 te gaan.

Met een erg stille periode in het vooruitzicht gaat dat vast nog lukken voor 2023.

En dan nog aan elkaar zetten.

Dan  kan ik daarna aan de volgende UFO beginnen: 

 les petit chose KAL.

Ik heb even gedacht om hem maar uit te halen, maar met deze onzekere tijden kan een omslagdoek nog wel eens van pas gaan komen.

Koorbazen

 Kippenvel krijg ik van deze mannen, die op zeer eigen wijze pop, hardrock, klassiek en in dit nummer country mengen tot iets unieks.

Wat zou ik dit graag eens in het echt willen zien.

https://www.koorbazen.nl/

Geluk en verdriet gaan hand in hand

 16 december 2018

Het lijkt nog maar zo kort geleden
 dat we opeens, even, zo gelukkig waren.

17 december 2021

Is het alweer zo lang geleden

 dat je zomaar niet meer wakker werd?

Op de brug

 Op de brug

heen en terug

dansen mensen

Ieder kent ze

Op de brug

heen en terug

dansen mensen 

vliegensvlug

De brug over de Vecht stond op mijn lijstje van plekken waar ik zo graag weer zelf naar toe wilde kunnen.

En dan aan de overkant een mokka softijsje bij Ekkelenkamp halen.

Dat laatste bewaar ik toch maar voor een later tijdstip, want het is echt berenkoud vandaag.

Zelfs met twee paar sokken, een legging onder mijn broek, dikke handschoenen, een lullig hoofdbandje, een dikke winterjas en leggings om mijn polsen om elke kier tussen mouw en handschoen dicht te houden.

Ik schiet nog elke rit vol van emotie.

Gewoon zomaar mijn eigen buurtje uit kunnen.

Vanaf de brug  maakte ik nog een rondje door Ommen en een stukje buitengebied.

Ik kon onderweg goed oefenen met de verschillende wegdekken.

Op sommige stukken leek ik wel een bobsleeër, zo schuin moest ik tegenhangen.

Op andere stukken rammelde mijn toch al gammele kiezen zowat m'n mond uit.

En dan heb je van die paaltjes bij wegversmallingen.

Daar zijn ze hier gek op.

Het is iedere keer gokken, pas ik er aan de smalle  fietskant langs of ga ik toch maar over het auto gedeelte.

Ook m'n eerste tunnelervaring gehad.

Dat vraagt nog wat oefenen met de 8 versnellingen, maar ik kwam boven.

Ik heb vandaag bijna 6km gehaald.

Van elke rit heb ik nog steeds dagen spierpijn.

Maar dat heb ik voor mijn vrijheid over.

Dit is hem dan, mijn racemonster.

8 versnellingen en 3 ondersteuningen.

Nou ja niet echt van mij natuurlijk.

Ik heb hem in bruikleen vanuit de WMO.

Wat kan een mens zich daar rijk mee voelen.

Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven

Het werd weer tijd om de zolder leeg te halen. 

Normaal trek ik daar twee dagen voor uit.

Dit jaar heb ik er zeven dagen over gedaan.

Bij de kringloop nam ik nog wat ballen voor de boom 

en balletjes voor op tafel mee.

De superkitcherige kerstkrans

 hangt weer aan de deur.

Dit mini kerstboompje dateert nog uit

 mijn kamerbewoner tijd.

De wifi verlichting, die ik vorig jaar won,

heb ik dit keer om de lamp gedrapeerd.

Na 5 minuten was is het geknipper wel zat.

 Dus heb hem op ik een stilstaande optie gezet.

Ik kreeg nog wat ballen van m'n ex-buddy.

Samen met een kort stukje slinger dat al jaren

 ongebruikt in de doos bleef zitten versierde ik 

mijn kerstgroene retrolamp. 

Die crêpepapieren ijspegels heb ik ook al meer dan 30 jaar.

Ik was ze een beetje vergeten de laatste jaren, 

maar zo aan de luxaflex is het nog steeds gezellig. 

En uiteindelijk was de boom ook weer klaar.

Maar toen ik het licht aan deed, bleek de onderste lichtslinger het begeven te hebben.

Na de kerst maar eens in de uitverkoop kijken naar nieuwe.

Ze zijn alle drie al behoorlijk oud, 

dus de andere twee zullen het binnen afzienbare tijd 

ook wel begeven.

Nooit meer even even oud

 

Vandaag zou je zestig geworden zijn.

Dan was je weer even even oud geweest als ik.

Maar we zullen nooit meer even even oud zijn.

Als het zomaar zomaar kan.

 

Ik moest een busje contactspray hebben.

Wat is dat vreemd dat ik dat zomaar kan gaan halen.

Hoe gauw raak je ontwend.

De bouwmarkt is zo'n 850m van mijn huis.

Een onoverbrugbare afstand dit jaar.

En nu sta ik daar zomaar opeens weer.

Terwijl ik bij de balie wacht dringt het tot me door dat de griep meer huisgehouden heeft dan ik dacht.

Ik had al gemerkt dat mijn onderbroeken afzakken en m'n BH 2 oogjes korter sluit.

Mijn conditie was natuurlijk al niet veel meer van over.

Maar het kon dus duidelijk nog minder.

M'n energie is nu echt 0,00001.

Ik moest me gewoon overeind houden aan de balie.

Maar ik sta daar toch maar mooi wel op eigen kracht.

Buiten hijs ik mezelf weer op de Easy Rider.

Ik merk nu pas goed dat het been waar de bacterie in huis hield nog steeds niet in orde is.

Ik kan hem niet over de fiets tillen dus stap ik aan de andere kant op.

Het andere been lukt het gelukkig wel.

Ook krijg ik hem met grootste moeite in en uit de trapper, met bandje.

Dat is best eng.

Vrijdag krijg ik trappers zonder bandje, dan zal het vast beter gaan.

Ik fiets een km verder naar de flappentapper.

Geld halen zonder dat ik iemand hoef te vragen me er langs te rijden.

Onderweg valt het me op dat er zoveel mensen vrolijk naar mij kijken.

Ik denk nog even dat het door de mooie fiets komt.

Maar dan dringt het tot me door dat mijn grijns zowat mijn oren raakt.

De Vecht is nog net even te ver voor me.

Daar maak ik binnenkort, als het weer lief wil doen, wel een keer een apart ritje zonder tussenklussen naar toe.

Op de terugweg kan ik het niet laten om de vernieuwde Lidl binnen te stappen.

Hij is in 2021 al verbouwd, maar ik had het nog niet af gezien.

Als ik binnen ben schiet ik even vol.

Dat ik zomaar op eigen kracht hier ben, is nog niet helemaal te bevatten.

Ik loop op mijn wenkbrauwen, maar de enorme winkelwagen houdt me overeind.

Wat is die winkel groot geworden.

Buiten staat een man met zijn handen als een kommetje uitgestrekt.

Hij spreekt de mensen aan.

Het lijkt of hij bedelt.

Maar hij vraagt niet om geld.

In het engels vraagt hij of je hem "a secret" wil vertellen.

Ik realiseer me dat ik geen geheimen heb.

En vertel hem dat ik "a lucky girl" ben.

Hij wenst me herstel van mijn gezondheid en ik vertel hem dat hij een mooi mens is.

Sommige mensen gniffelen, maar ik zie ook dat hij mensen raakt met zijn simpele vraag.

Het begint al aardig donker te worden als ik naar huis fiets.

Fietsen in het donker wordt nog afgeraden, maar gelukkig heeft het nieuwe extra brede fietspad ook betere verlichting gekregen.

Eenmaal thuis ben ik zo moe, dat ik de grootste moeite heb om de fiets op te bergen en de mand met boodschappen en de best wel zware accu met moeite naar binnen weet te brengen.

Ik zak voldaan, maar uitgeput in m'n luie stoel.

Zet de nieuwe tv  aan, die ik noodgedwongen tijdens Black Friday gekocht heb (met 50€ korting), omdat de vorige stuk ging.

Ik kan de Whats App vragen van m'n buurvrouw, die alles van mijn ritje wil weten niet eens beantwoorden, zo afgepeigerd ben ik.

Als ik een half uur later opsta om eten te maken, protesteren al mijn spieren.

Dat zal nog wel even duren voor die weer gewend zijn.

Grannies tellen

 Elke avond kom ik weer een stapje dichter bij de 400.

Inmiddels heb ik 288 grannies af en nog een stel in verschillende stadia van wording.

Ik heb de voorraad hele bollen al aardig aangesproken.

Eerlijk gezegd zal ik toch wel blij zijn als ie af is en ik weer eens iets anders kan gaan doen.

Blokjes om

 

Zaterdag m'n eerste blokje om gereden.

Klein stukje maar.

Want de griep heeft aardig huis gehouden en een hoop spieren, die al een jaar niet gebruikt zijn, gingen daarnaast ook in  protest.

Geoefend met bochten maken, fietsbruggetje over, niet alleen tegen de bult op, maar ook zo'n roodwit paaltje zien te ontwijken.

Stukje over het nieuwe fietspad dat langs mijn wijk richting centrum gaat en speciaal voor dit soort fietsen extra breed is gemaakt. (Dat fietst echt geweldig)

Stukje over klinkers.

Scherpe bocht over oud haveloos stuk fietspad weer het bruggetje op.

Dat is echt heel lastig, moet ik de volgende keer ruimer zien te nemen.

Zondag en maandag was het te slecht weer en ik barste van de spierpijn op de raarste plaatsen.

Maar vandaag maakte ik weer een klein ommetje.

Klein stukje buiten de bebouwde kom.

Op het smalle weggetje stonden twee grote gevaartes midden op de weg.

Ik denk dat ze een sloot aan het uitbaggeren waren of zo.

Toen ze me zagen startten beide heren gelijk de motor en maakte plaats voor me.

Er werd enthousiast heen en weer gezwaaid en geglimlacht.

Ik sloeg af de nieuwbouwwijk in, waar ik weer heerlijk bochtjes kon oefenen.

Toen nog even naar de supermarkt.

Maar oh wat was het van daar lastig om weer de weg op te komen.

De bocht vanaf de fietsenstalling was veel te krap.

Ik moest te stijl de stoep af en gelijk 90° draaien.

Volgende keer toch maar omrijden via de parkeerplaats of achterom.

Het plaveisel op mijn woonerf is niet alleen hobbelig.

De weg is erg bol en er zijn overal drempels.

Ga je te schuin zo'n drempel op of af, dan kun je gaan kantelen.

Ga je te snel over de hobbels dan veranderd je fiets in een botsautootje.

Je slingert alle kanten op en moet alle zeilen bij zetten om je stuur in het gareel te houden.

Dan komt als laatste nog de tocht naar de schuur.

De fiets past net door de schuttingdeur, mits je er goed recht voor staat.

Dat betekent overdwars op het straatje naast mijn huis fiets laten staan, deur open zetten en gauw fietst van de straat halen.

Dan moet ik door rijden tot achter de bijkeuken.

En vervolgens achteruit een draai van 90 graden maken.

Dan achteruit tussen de twee palen van de pergola door en de schuur in.

Dat doe ik overigens niet fietsend.

Dat is me een beetje te gortig.

Duwen gaat makkelijker

Voor ie de schuur in gaat, moet eerst de accu eraf.

Wat ook nog niet makkelijk is.

Hij zit erg laag en is duidelijk op rechtshandigen ontworpen.

Maar zittend op het ijskoude bankje bij de schuur wil het met wat kunst en vliegwerk wel lukken.

Vandaag heb ik ook een klein  stukje met trapondersteuning uitgeprobeerd.

In hoge versnelling en laagste ondersteuning voelde het al als vliegen.

En nu maar hopen dat het weer de komende dagen een beetje lief voor me wil zijn.

Hoog bezoek

 Het werd opeens erg druk voor mijn deur, in mijn anders zo stille straatje.

Op die fiets

 Naar verwachting zou de driewieler in januari komen.

Ik was dan ook stom verbaasd toen er vorige week een telefoontje kwam dat ie vandaag bezorgd zou worden.

Ik lag die dag met flinke griep en 38,9° koorts en de schuur moest nog uitgeruimd.

Spelletjesbuurvrouw bood gelijk aan om dat zaterdag te doen.

Ze bracht blijmoedig een lading vuilniszakken met vuil kattengrid, dat zich wat opgestapeld had, eerst doordat ik door mijn rug was gegaan, en toen door de griep er nog achteraan, naar de container.

Sleepte mijn en Annes oude stationsfietsen en het ligbed naar buiten.

Zette ook nog even de tuintafel naar binnen.

En maakte de indeling zo dat de driewieler erbij kan.

Intussen heb ik nog een paar tientjes voor de fietsen gekregen en staat het ligbed nog te koop.

Het is een prima ligbed, maar ik had voor ik die infectie op liep al grote moeite om er uit overeind te komen.

Nu lukt dat met onwillige benen echt niet meer.

Dus ik ga volgend jaar op zoek naar een hogere.

Affijn, alles leek dus op rolletjes te lopen.

De fiets zou vanmiddag tussen 12 en 17 uur bezorgd worden.

Na 3,5 uur gespannen wachten kreeg ik een SMSje: de chauffeur is onderweg.

Even later ging de telefoon.

Hij kan Zwolle niet uit.

Alles staat muurvast vanwege de boerenprotesten.

Dus moet ik nog een dagje wachten.

16.30 = half vier

 Wat dyslectie is weten de meeste mensen inmiddels wel.

Dyscalculie is minder bekend. 

Ik kwam er dan ook pas heel laat (zo rond m'n 32ste) achter dat ik een vorm van cijferblindheid heb.

Dat verwacht je ook niet zo gauw bij de dochter van een accountant.

Ik kreeg op school dan ook vaak op mijn kop omdat ik hulpcijfertjes gebruikte, want dat hoorde je op de Mavo niet meer te doen.

Maar ik doe het nog steeds hoor.

En dan nog raak ik onderweg toch nog wel eens een cijfertje kwijt.

Voor mijn eindexamen wiskunde haalde ik een 6.

Als je alles goed uitschreef en de methode goed toepaste dan had je die zes te pakken.

Maar ik had geen enkel goed antwoord.

Op de grafische school  hielp ik klasgenoten met rekenen en kon het nog goed uitleggen ook.

Dan haalden die knullen een vette voldoende voor hun tentamen en ik niet.

Kun je voorstellen hoe frustrerend dat was?

Vooral omdat mijn onvoldoende aan slordigheid geweten werd.

Toen ik op een bijscholingscursus met een wiskundeleraar, die ook in het speciaal onderwijs werkte, in gesprek raakte, die mij vertelde dat mijn fouten typisch een vorm van dyslectie  waren, had ik zo iets van "ja duh, ik lees drie dikke pillen in de week!".

Maar bij de test die daarna volgde kwam het er toch wel duidelijk uit.

En na de eerste teleurstelling ben ik toch wel heel blij dat ik nu weet hoe het zit.

Want dan kun je er beter mee omgaan.

Ik heb geen zware vorm en kan me met wat extra concentratie meestal wel redden.

Je moet me alleen geen cijfermatig beroep geven.

Maar dat zit er sowieso niet meer in.

De Nederlandse indeling van getallen is voor een cijferblinde best lastig.

Als je schrijft zoals je het zegt dan staat het verkeerd om.

Zesenvijftig is geen 65 maar 56.

Dat is eigenlijk best onhandig.

De engelsen met hun fifty six zijn veel logischer.

Zo heb ik ook moeite met de digitale klok.

Gisteren had ik een afspraak om 16.30.

Dus zat ik om kwart over drie al netjes klaar.

En dan duurt het wel erg lang 😂😂😂.

Hoe komt dat nou?

Mijn hersenen herkennen die 30 gelijk als half.

Over de 16 moeten ze iets langer denken.

Oh ja dat is 4.

Dus half vier.

In mijn agenda schrijf ik het daarom ook wel zo: ½5.

Granny update

 Inmiddels heb ik vier rijen aan elkaar gezet.

En ontdekte op de foto dat ik drie grannies boven elkaar met oranje in de vierde rand heb zitten.

Mijn perfectionistische ik had de neiging om het los te gaan halen.

Maar ik heb besloten het zo te laten.

Er zullen wel meer vierkantjes op die manier bij elkaar in de buurt eindigen.

De afgelopen avonden heb ik eerst weer een hoop vierkantjes bij gehaakt.

Ik ben bijna door mijn restjes heen.

En sta nu voor het dilemma:

Breek ik mijn voorraad hele bollen aan, met als gevolg dat ik weer met nieuwe restjes blijf zitten.

Of leg ik straks, als ik niet meer verder kan, de sprei opzij tot ik weer restjes heb.

Geldangst

 Ik had het vroeger nooit.

Ook niet halfverwege de jaren 80, tijdens de grote werkloosheid, toen ik geen nagel om aan m'n kont te krabben had.

Ik zette tering naar de nering en redde me wel.

Een korte periode zat ik boven modaal, maar daar hield ik weinig van over. 

Ach ja je bent maar één keer jong. 

Al gauw zakte mijn inkomen met 70%.

Om af en toe weer even op te rispen.

En nog steeds redde ik me wel.

Met de eeuwwisseling kwam ik in de WAO.

En de USZO (tegenwoordig opgeslokt door het UWV) stapelde jarenlang fout op fout op fout, waardoor ik geen idee meer had van mijn financiën.

Dan ben je al zo ziek en moet je constant opboksen tegen zo'n machtige organisatie.

Toen sloeg op een gegeven moment de geldpaniek toe.

Maar na een tijdje, en met wat hulp hier en daar kreeg ik de boel weer op een rijtje.

Zette opnieuw de tering naar de nering.

En redde het met weinig weer prima.

Ook tijdens de volgende economische crisis.

Toen veel mensen financieel onderuit gingen en hele straten huizen in mijn toenmalige woonplaats te koop stonden.

Al kwam die oude geldpaniek toen af en toe wel even boven.

Vandaag had ik het opeens weer.

Ik was voor het eerst sinds weken in de supermarkt.

Had maar een klein lijstje, want het meeste laat ik noodgedwongen nog steeds thuisbezorgen door een gele olifant.

Maar schrok enorm dat de prijzen alweer 20% hoger lagen.

En overal lege schappen.

De mensen hadden ook iets schichtigs.

Geen margarine te vinden, en ik pas ervoor om 3,50 neer te leggen voor een pakje boter.

Gelukkig heb ik nog olie in voorraad.

Er lag nog 1 doos van de duurste eieren.

Nou dan maar geen eieren.

Geen erwtensoep te vinden.

De melk was weer 20cent duurder.

Dus minder gekocht.

Dan maar wat vaker water drinken.

Ik was al overgestapt van griekse yoghurt naar roer yoghurt, maar ook die is niet meer leuk van prijs, dus de overstap naar gewone yoghurt gemaakt.

De volle yoghurt was vandaag in de aanbieding en goedkoper dan de halfvolle.

Maar hé kijk nou, de witlof is maar 50 cent.

En de appels ook helft van de prijs.

Daar had ik nog wel voor een week van liggen, maar in de koelkast blijft dat wel goed.

Het zakje gemengde  sla dat ik wekelijks mee neem is ook al 20 cent duurder.

Geen chips meer onder de euro.

Nou dat moet dan maar wachten tot Unwasted weer eens een aanbieding heeft.

Ik wilde gehakt, maar het werden spekreepjes, daar zat nu 25% meer in.

Bananen en druiven waren nog een normale prijs tot mijn verbazing.

Ik was zo krenterig bezig, maar ik gunde mezelf toch wat goedkope drop.

Toch stond ik geldpaniekerig bij de kassa.

Waar ik tot mijn verbazing maar 15,95 afrekende.

Ik doe het dus gewoon nog steeds goed.

Maar het paniekerige gevoel blijft nog steeds hangen.

En dat is zelfs nu nog helemaal niet nodig.

Ik haal nog steeds het eind van de maand en heb een keurige buffer.

Dip

 

Werk in uitvoering

 

Huishoudelijke perikelen

 

Af en toe vergeet ik dat ik nog een tweede blog heb.

Misschien omdat ik nog steeds een huishoudkluns ben.

Maar een tijdje geleden ben ik toch maar weer eens de draad op gaan pakken.

Sinds ik hulp in de huishouding heb, voel ik me ook weer wat gemotiveerder.

Het is fijn om resultaat te zien.

Ook al ging ik door mijn rug.

Zie:

huishoudelijkeperikelen

Cactussen

 Ooit kocht ik een zakje cactuszaad.
300 mini cactusjes kwamen er uit op.

Voor het raam van mijn flat hing ik ze in bakjes aan draadjes.

Uiteindelijk stierven ze allemaal een vroege dood.

Niet lang daarna kocht ik 3 cactussen op de luilakmarkt.

En ik kreeg er nog een paar bij.

Maar toen Lolo tanden ging wisselen begon ze aan alle cactussen te knagen, dus op één na heb ik ze allemaal weggegeven.

Die ene die bleef, groeide in de afgelopen pakweg 30 jaar gestaag, verhuisde 3x mee, en kreeg en in de loop der tijd een jonkie bij.

Gisteren lapte mijn kersverse huishoudelijke hulp het raam.

En daarvoor moesten de planten natuurlijk even van hun plek.

En net zag ik opeens iets vreemds.

Bij nadere beschouwing is mijn cactus na al die jaren een zijtak aan het produceren.

Grannies

 Ik vind dat het tijd wordt dat ik maar weer eens een beetje creatief word.

In mijn twee laatste vakanties had ik wel een haakwerkje bij me, maar daar tussen in gebeurde er niet veel.

En daarvoor volgens mij ook al steeds minder.

Heb maar eens de grannies, die ik in de afgelopen jaren uit restjes maakte, bij elkaar gezocht.

Van m'n witte vest had ik nog heel veel bollen over.

Dus daar kan ik ze mooi mee aan elkaar zetten.

Heb wel even geaarzeld over dat wit.

Meestal neem je een donkere kleur, maar daar had ik niet zo veel dezelfde bollen van.

Maar het staat verrassend fris.

Moet alleen wel een paar witte randen van sommige blokken vervangen, want wit op wit stond niet mooi.

Wat het gaat worden?

Maar weer een sprei, maar dan een stuk groter dan die ik al heb. ( Sprei 1 geen foto van, Sprei 2, Sprei 3  )

Met die enorme stoelen van me is dat wel fijn.

Lolo vind het ook wel een knus idee.

Noaberschap

 Soms heb je van die buren die je het liefst achter het behang wilt plakken.

Zoals een paar weken geleden, toen ik in mijn eentje op een stoel zat bij de buurtbarbeque, met een bordje op m'n rollator, en alle papas en mammas in de straat het heel gezellig hadden aan de statafels en me geen blik waardig gunden.

Na verschillende onbeantwoorde pogingen om een praatje aan te knopen, ben ik maar naar huis gegaan.

Maar de goeie buren, die er gelukkig ook zijn, die moet je in ere houden.

Gisteren ging ik finaal door m'n rug.

Erger dan net voor m'n vakantie.

Zo'n beweging waarna je met geen mogelijkheid meer recht op kunt staan en je je overal aan vast moet houden om nog ergens te komen.

En dan is daar spelletjesbuurvrouw die weer eens voor een weeshuis gekookt heeft en aanbied om me vandaag een portie broccolistampot met ballen te brengen.

Ik kreeg er ook nog een lekker stuk homemade appelkruimeltaart bij.

Ze verdient een lintje.

 

De laatste ronde

 

Vrijdag hadden Buddy en Maatje hun laatste uitje.

Het was gelukkig droog.

Dus gingen we naar de Lemelerberg.

De hei was al niet meer erg paars, maar ook nu was het uitzicht mooi.

Er hoefde niet zo veel.

We zaten op een bankje en praatte over vanalles.

Over hoe lastig het is om in te burgeren als je niet kerkelijk bent, geen schoolgaande kinderen hebt en niet werkt.

Tel daar nog een dwarsliggende pandemie bij op.

Het kost echt veel moeite, geduld en tijd.

Voor beiden.

Want ook als je wel mobiel bent is het lastig.

En ondertussen genoten we van het uitzicht, verschoven een bankje om weer net een ander uitzicht te hebben.

En het derde bankje was zo diep weggezakt dat je met je knieën in je nek zat. 😂

Maar dat mag hem de pret niet drukken.

Ik ben dankbaar voor de mega leuke uitjes en gezelligheid waar ik de afgelopen tijd dankzij Buddy van heb mogen genieten.

En we  komen elkaar vast nog wel tegen.

In het echt en online.

Lunch op woensdag

Als wij als kind op woensdag uit school kwamen, was er altijd iets speciaals voor de lunch.

De ene keer krentebollen, de andere keer beschuitbollen en eens in de zoveel tijd bakte mijn moeder wentelteefjes.

Op een dag had ze iets nieuws: een ragoutworstje.

In een plastic worstje zat ragout.

Je warmde de ragout in de verpakking in een pannetje met water op.

En dat vond ik toch lekker.

Hoewel ik nog steeds van ragout houd en het ook wel zelf maak, heb ik later nooit meer precies die smaak geproefd.

Tot ik laatst in de Jumbo app dit blikje kroketvulling zag en nieuwsgierig geworden een blikje mee bestelde voor op brood.

En opeens was ik 50 jaar terug in de tijd, want dit smaakt precies als toen. 

Je raad vast wat ik de volgende keer weer meebestel 😉.

Freedom!

 

Vandaag kwam het bericht dat ik vanuit de WMO een aangepaste fiets met trapondersteuning krijg.

Binnenkort kan ik eindelijk weer een leven op gaan bouwen.

Fietsen naar de Vecht.

Een moccasoftijsje halen.

Naar het zwembad of de tandarts.

De tranen zitten hoog.

Ik kan het nog niet helemaal bevatten.

Anti Duur

 Ik kwam weer eens een restantenwinkel tegen: Anti Duur

De eerste keer dat ik de site bekeek was het voornamelijk snaai.

En nog weinig keus.

En best nog wel prijzig.

Dus liet ik de site links liggen.

Toen ik dit weekend weer eens keek, was het aanbod al een stuk breder en bij de huishoudelijke artikelen en schoonmaakmiddelen werd het opeens interessant.

Zo was ik me graag met een ouderwets stuk zeep, maar die heeft de supermarkt om de hoek niet.

Dus bestelde gelijk een voorraad.

De prijzen voor was- en afwasmiddelen rijzen in de winkel de pan uit, maar hier vond ik nog een ruime keus met ouderwets prijskaartje.

Ik had al het eea opgeborgen toen ik besloot er een blogje aan te wijden, dus moet je wat er niet op de foto staat maar van me aannemen.

Natuurlijk mocht er ook wat te snaaien bij.

En de gratis reep chocolade zei ik ook geen nee tegen he.

Toen had ik nog de keus: betaal ik de volle mep portokosten of bestel ik voor dat zelfde bedrag nog iets bij en ontvang porto vrij.

Dat werd een stukje jeugdsentiment met een dubbele betekenis.

Ik wist niet eens dat de echte Chocoprins koeken nog bestonden.

Heb ze echt al in geen jaren meer gezien.

Vroeger zaten ze in bedrukt zilverpapier in een netje.

En ik noemde Anne altijd Chocoprins.

(En ik zeg maar niet hoe hij mij noemde 😂🤭)

En? Hoe heb ik het gedaan?

 

Weten jullie nog dat ik een tijdje geleden schreef over al die bedrijven die willen weten of je tevreden over ze bent?

Zie hier

Naar aanleiding daarvan besloot ik toch maar eens mijn vragen echt aan hen te stellen.

Bij de meesten blijkt dat niet te kunnen omdat ze mailen met een "no reply" adres.

En ook van de enkelen bij wie het wel kon kreeg ik geen reactie.

Maar toen er dit weekend weer eens een herinnering binnenkwam, stuurde ik de volgende vragen terug:

Mag ik u wat vragen?

Hoe was ik als klant?

Bent u tevreden over de communicatie?

Heb ik vlot genoeg betaald?

En zowaar kreeg ik net  antwoord:

Beste,

Dank voor je bericht en met jouw vraag ben je onze favoriete klant!

Je betaling voldeed je via Ideal dus dat ging erg snel. 

Communicatie hebben we niet veel gehad met jou maar je vraag vinden we wel erg leuk ;-)

Ik wens je een prettige dag verder!

mvg Tjeerd

BrillenkoordShop

Met Lolo op vakantie

 Na maanden thuis zitten, was ik er echt heel erg aan toe om even weg te gaan.

Maar omdat mijn huis al maanden niet schoongemaakt is, kon ik niet op zoek naar een fulltime oppas.

Dus was er geen andere optie dan Lolo mee te nemen.

Ik overlegde met één van mijn favoriete vakantieadresjes 't Hooge Holt of Lolo mee mocht en vroeg gelijk naar welk type huisjes het dichtst bij het hoofdgebouw lagen, vanwege mijn beperkte lopen..

Lolo was welkom, maar mocht niet op stoelen of banken en niet in de slaapkamer.

Zo kwam het dat Lolo 3x zoveel bagage had als ik.

Want een slaapkamer kun je de deur van dicht doen, maar hou haar maar eens van stoel of bank.

Dus ging er naast de bench, kattenbak, grit, mandje en speeltjes ook nog een tas vol lakens en kleden mee.

Dankzij de onvolprezen "Argh" die zo lief was om ons te brengen, kwamen we maandag bepakt en bezakt in Gramsbergen aan.

En nee ik noem haar geen "Argh" omdat ze een vreselijk mens zou zijn, maar omdat ik maar geen goeie blognaam voor haar kon vinden.

Tot mijn verbazing kreeg ik het aller aller aller

dichtstbijzijnde huisje toegewezen.

Een luxere uitvoering dan ik gereserveerd had.

Dit is zo typisch de Hooge Holt mentaliteit he.

Super meedenken met de gast en meer doen dan de gast vraagt.

Geen extra voorkeursboekingkosten.

Gewoon gastvrijheid.

Maar wat was ik er deze week blij mee.

Want naast dat ik al niet best loop, ging ik maandag ochtend ook nog lichtelijk door mijn rug, waardoor het reduceerde tot strompelen.

En nu was alles inclusief zwembad super dicht binnen mijn bereik.

Nadat ik het huisje Loloproof ingericht had, mocht ze uit de bench.

De eerste 20 minuten zat ze verstopt achter de bank, maar al gauw won haar nieuwsgierigheid het en liep ze rond alsof het de gewoonste zaak van de wereld was 

Op de middelste foto kun je goed zien, waarom het goed was dat ik lakens meegenomen had.

Waar ik niet op gerekend had was dat de eetkamerstoelen ook gestoffeerd waren.

Dat werd dus improviseren met lege tassen en andere spullen.

Maandag was het me gewoon te warm om in de keuken te gaan staan, dus trakteerde ik mezelf op een patatje met frikandel én kroket.

De kroket was iets te ver doorbakken, maar de rest was prima.

Na het eten had ik het zwembad geheel voor mij alleen.

Dinsdag wilden mijn benen en rug helemaal niet en met die warmte had ik ook niet veel puf.

Dus bleef ik lekker met Lolo bankhangen.

'sAvonds was er een kleine Bingo.

Ik zat bij een gezellig echtpaar aan tafel en won notabene 2 van de 9 prijzen.

Een Diamond Painting pakket en een leuke vogelvoederhanger.

Het echtpaar trakteerde me ook nog op wat te drinken.

Woensdag ben ik 2x gaan zwemmen.

En donderdagochtend nog een laatste keer.

Ik had me oorspronkelijk voor dinsdag opgegeven voor een tocht met de Vechtezomp.

Maar toen liep ik zo beroerd, dat ik gevraagd had of ik het naar donderdag kon verzetten.

De vooruitzichten waren slecht.

Het regende de hele morgen.

Maar oh wonder.

's Middags bleef het droog.

De wandeling van 700m naar de boot bleek nog een hele opgaaf.

Een van de schippers die me vanuit de verte aan zag komen strompelen, had zich al af staan vragen of ik het wel redden zou 

Maar dan kent ie mij nog niet.

Koppig als een ezel kwam ik bij de boot aan.

En wat volgde was een prachtige tocht, eerst over het kanaal Almelo-Haandrik en vervolgens de Vecht op naar het Duitse dorpje Laar.

Aldaar konden we voor een paar euro "trinken und kuchen" nuttigen, zoveel als we op konden.

En daarna ging het weer op Gramsbergen aan.

Vrijdagochtend stond "Argh" weer voor de deur.

Morgen komt de Jumbo mijn voorraden weer aanvullen.

En vanaf maandag heb ik dan toch eindelijk huishoudelijke hulp.

Het was een fijne midweek, maar mensenlief wat ben ik nu moe.

Dus eerst maar een middagdutje doen.

Nb net voor de vakantie bleek de oplader van mijn fototoestel het begeven te hebben.

Dus moest ik het met mijn tablet doen.

Op het water kon ik niets zien op m'n tablet, dus heb ik op goed geluk maar wat fotos gemaakt.

En daar zaten, met een beetje bewerking, best nog een paar aardige plaatjes bij.