Het eerste rondje

Eindelijk was het weer dan goed genoeg om een eindje te gaan fietsen.

De eerste keer dit jaar.

Omdat ik vanwege een net afgelopen week begonnen zwaardere balans oefening bij de fysifit barste van de spierpijn in bil en beenspieren wilde ik niet gelijk heel ver.

Dus werd het het vertrouwde Giethemerkerkbrugje.

De Regge is al weer flink gezakt, maar op de bovenste foto kun je nog goed zien hoe nat de weilanden hier overal zijn.

De grond is zo door en door verzadigd dat het gewoon niet weg kan.

Het was er druk, niet alleen met wandelaars en fietsers, maar ook met een hele horde piepkleine welpjes of hoe ze tegenwoordig ook heten.

Naast de brug was een kabelbaan over de Regge gespannen.

Al die kleintjes werden één voor één in een harnas gehangen en naar de overkant geroetsjt.

Dapper hoor, ik zou dat vroeger niet gedurfd hebben.

Ik kon ze natuurlijk niet op de foto zetten, vanwege de wet op de privacy, dus dan maar een foto van de kabel.

De verwachte regen bleef weg, dus bleef ik zitten tot het wat kouder werd.

Op de terugweg maakte ik natuurlijk nog even een stop op de brug over de Vecht.

Het is de meest chaotische plek van Ommen, waar het vele verkeer achter je vast loopt.

Maar voor je is het uitzicht altijd weer anders en altijd mooi.

De Vecht is ook weer enorm gedaald.

De terrassen van het hotel links zijn weer boven water.

En het wandelpad met de lange bank onder het oude raadhuis rechts zijn ook weer droog en schoongeveegd.

Thuis zat Lolo niet op me te wachten.

Ze reageerde niet op mijn roepen.

Ik vond haar uiteindelijk boven, diep in slaap op haar bedje.

Het gaat goed met haar.

Ze reageert goed op de medicijnen gelukkig.

Plast en drinkt al een stuk minder.

En eet nog steeds goed.

En pas vanavond kwam de bui.

Soms is het zo simpel

 

Mijn sanseverias, die ik jaren geleden al eens gesplitst had, groeide uit hun potten, dus werd het tijd voor opnieuw splitsen of een grotere pot.

Een paar jaar geleden kreeg ik via de weggeefhoek een paar potten.

Ik had ze voor op het terras willen gebruiken, maar het kwam er niet van.

Eentje had al scheurtjes en brak een paar maanden geleden spontaan in stukken toen ik er wat opgezet had.

De pot die overbleef had gaten in de bodem, zoals het een terraspot betaamd, dus er moest een schaal onder komen.

Onderschalen in dat formaat zijn best prijzig.

Dus zocht ik naar een andere oplossing.

Het enorme pizzabord dat nog in de kast stond leek me toch niet zo geschikt.

Mijn blauwe wasmand was na 15 jaar kapot gegaan en ik had al zo'n zelfde in het geel gekregen ter vervanging, ook via de weggeefhoek.

De bodem  van de oude was nog goed, dus knipte ik die eruit met een allesknipper.

Hij past precies en het staat nog leuk ook.

De twee bossen sanseverias passen  met gemak allebei in de pot en zo kunnen ze weer jaren uitbreiden.

Als je creativiteit blokkeert

Laatst kwam ik er achter dat mijn creativiteit al tien jaar steeds verder afgebrokkeld is.

Ik volgde indertijd nog workshops bij Annette Jeukens, Joke Hardenbol en Hannie de Beer.

Maar op een dag kwam er niets meer.

Dus maakte ik een noodsprong naar alle mogelijke CALs en KALs, waar ik de dingen net even anders deed.

Op z'n Marliens.

En dat werd in de bijbehorende facebookgroepen niet erg gewaardeerd.

Je moest de opdracht klakkeloos na maken volgens de meesten.

Het was best leuk en ik heb een paar mooie dingen gemaakt.

Sjaals, kussens, randjes, spreien.

Na mijn verhuizing kreeg ik het een tijdje druk met andere dingen.

Inburgeren, liefde, sterfgevallen,  pandemie, ziekte, invaliditeit.

Ik tekende bij vlagen, weefde en haakte bij gebrek aan inspiratie honderden vierkantjes en er kwam een vest uit mijn handen dat gigantisch bleef uitrekken.

Na Annes dood en mijn ziekte voelde ik behoefte om te ruimen, dat schijnt bij het rouwproces te horen.

En bij het door mijn handen gaan van al die materialen, al die halffabrikaten, al die afgemaakte dingen die overbodig op zolder lagen, gingen alle ideeën die ik er ooit mee had ook weer door mijn hoofd.

Hoe creatief was mijn brein ooit.

Ik kreeg het er steeds benauwder van.

Ik verkocht materialen en gaf heel veel weg.

Was blij als ik iemand vond die er wel wat mee ging doen.

Er is nog heel veel over.

Meer dan genoeg om mee aan de slag te gaan, maar elke keer als ik een idee krijg dan raak ik in paniek.

en slaat de boel weer op slot.

En ik krijg creatieve ideeen van alles wat ik zie.

Zelfs er over schrijven of praten gaat me moeilijk af.

Want dan gaat de boel compleet op slot.

Op internet is er verbazingwekkend veel over te lezen.

Eentje had zelfs wel 45 tips verzameld, waar ik dus ook echt nix mee kon.

Vaak gaat het dan toch over beroepsmatige creatieve processen of hoe je je gezin creatief kunt runnen. 

Soms herken ik ook wel wat.

Mijn calvinistische opvoeding bv spreekt diep van binnen nog steeds nadrukkelijk over nuttig en zinvol.

Ik vind mensen die zich daardoor niet laten weerhouden en jaarlijks zakjes of doosjes vullen met handwerkjes die dan voor het nageslacht op zolder opgeborgen worden, zooooo knap.

Die vrijheid, om gewoon te genieten van het maken, zonder dat het een doel anders dan dat heeft. 

Daar kan ik echt jaloers op zijn.

Maar ondertussen is daar dus nog steeds dat veel te sterke kokhals gevoel, dat ik maar niet kwijt raak. 

Soms denk ik wel eens: zou het helpen als ik alles weg deed en in een leeg huis zou gaan zitten?

In drie dagen

In drie dagen tijd heb ik een compleet andere kat in huis.

Een kat die, na de eerste strubbelingen,  vandaag opeens probleemloos haar pilletje slikte.

Ze vroeg er vanavond ook nog uit zichzelf om, toen ik het bijna vergat.

En ging zelfs al klaar zitten toen ik het pilletje uit de verpakking drukte.

Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt.

Vanmiddag was ze zelfs aan het spelen als een jonge meid, dat had ze al bijna een jaar niet meer gedaan.

En knuffelig dat ze is.

Ze plast en drinkt al een stuk minder, 

En eet nog steeds goed.

Ze keek de eerste dagen echt raar toen ze de dieetbrokjes niet meer kreeg.

Maar geniet nu dubbel van haar lievelingsbrokken.

In het verleden werd ze daar dik van.

Nu is ze zo dun dat ze wel weer wat mag aankomen.

De grote zak voer is opgehaald door iemand van de dierenopvang.

Daar zijn ze er erg blij mee.

Lente in de tuin

Wat is het somber vandaag, maar wat een heerlijke temperatuur.

Na het rigoreus verwijderen van een invasie aan gras en het vele dode spul van vorig jaar zag de tuin er angstaanjagend kaal uit.

Gelukkig begin er weer het eea op te komen.

Hopelijk dijen de diverse bodembedekkers nog flink uit.

Maar ik heb ook nog een hoop zaden liggen om de gaten op te vullen tzt.

Daar is het nog een beetje te vroeg voor.

Ik heb een heerlijke invasie van blauwe druifjes, ze hebben zich tot mijn verbazing zelfs in de achtertuin verspreid.

De achtertuin moet nog veel aan gebeuren.

We hebben afgesproken dat tuinman snoeit en ik wied omdat ik dit plekje lekker wild wil houden en hij bang is dat ie te veel weg haalt omdat ie van schone strakke tuinen houdt.

Vorige week heeft ie de klimophaag bij de schuur ook gefatsoeneerd.

Hij ziet er nu niet uit omdat er wat slechte stukken in zitten 

Maar hij is wel mooi recht nu, want wat was ie na mijn mislukte pogingen van vorig jaar schots en scheef geworden.

Met een paar maanden is dat hopelijk weer dicht gegroeid.

We hebben vanmiddag nog lekker een poosje  in de achtertuin gezeten, tot de regen ons naar binnen joeg.

Je kunt aan Lolo's koppie goed zien hoe ze daarvan geniet.

Kostbaar meisje

 

Vanmiddag waren we even bij de dierenarts.

Bloedonderzoek want ze plast enorm veel.

En ze is flink afgevallen.

Lolo gedroeg zich keurig.

Al was het best spannend hoor als ze bloed uit je hals tappen.

Dikke 200€ lichter stapten we na tien minuten de deur weer uit.

We waren nog maar kort thuis toen de telefoon al ging.

Gelukkig geen nierfalen, geen suikerziekte en andere problemen.

Maar haar schildklier werkt veel te snel, waardoor de lever op één punt ook wat te hard moet werken.

Dus krijgt ze pilletjes voor de schildklier en wordt haar dieet wat aangepast.

 Bofkont, de brokken die ze het minst lekker vind gaan van het menu.

De pilletjes krijgt ze tot aan haar dood en ik heb er het volste vertrouwen in dat ze 20 wordt.

Ook kreeg ik nu bevestiging van wat ik al een tijd vermoedde.

Haar gezichtsvermogen gaat wat achteruit.

Vorig jaar liep ze steeds 'snacht te gillen.

Men dacht toen aan dementie.

Maar ik plaatste boven een nachtlampje in het stopcontact op de voorzolder en het gillen hield op.

Al met al is ze nog steeds een sterke stoere meid voor haar leeftijd.

Het kostbaarste wat ik heb.

Het was niet leuk

 Ik heb geaarzeld om hier over te schrijven, omdat ik zoveel goede herinneringen heb opgebouwd met de Uitbus.

De sfeer is vrijwel altijd goed.

Er zit weleens een zeurkous tussen, maar dat laat je dan van je afglijden, want iedereen wil gewoon een leuke dag.

Maar ik kan vandaag geen blij genieten verhaal vertellen.

En dat heeft absoluut niets te maken met dit geweldige initiatief of met de super aardige chauffeur of met het uitje van vandaag.

Maar ik ben altijd eerlijk in mijn verslagjes en dit heeft ook een plekje nodig.

Van wege mijn pijnlijke knie kan ik niet op alle plaatsen in de bus zitten, en dat is nooit een probleem geweest tot nu toe.

Er zijn een paar plaatsen waar ik het been goed kan strekken en niemand doet daar moeilijk over.

Vandaag was ik de eerste die opgehaald werd.

Ik had al gehoord dat er iemand mee ging die heel graag voorin wilde zitten, dus ik wilde wel op een andere plek gaan zitten.

Ik hoef echt niet altijd voorin.

Maar de chauffeur zei: "kom maar voorin zitten, dan wisselen we bij de stop wel van plaats".

Afijn, zo gezegd zo gedaan.

Al gauw werd de bus voller.

En toen begon er achterin iemand met zeer luide stem te klagen.

Deze dame heeft altijd luidkeels kritiek, maar meestal glijd dat wel langs me af.

Maar deze keer bleek ik het middelpunt.

Dat het altijd dezelfde zijn die voorin zitten en dat een ander ook wel eens wil.

Ze bleef er de hele weg over doorzeuren, met een stem als een scheepsbel.

We dronken wat in Klazinaveen en na een sanitaire stop zeg ik vriendelijk tegen die vrouw: "u mag nu voorin zitten hoor".

En ik krijg me toch een gesnauw over me heen.

Bij de bus blijf ik netjes wachten tot iedereen ingestapt is.

Afwachtend hoe het opgelost zal worden.

En terwijl ik buiten sta te praten met de enige mannelijke passagier horen we toch een kabaal in die bus.

Was die vrouw de hele bus tegen me aan het opstoken.

En dat bleef onderweg maar doorgaan.

Tot ik na een tijdje keurig luid en duidelijk te verstaan gaf dat ze nu eens op moest houden.

Dat ik helemaal niet altijd het beste plekje hoefde en ook echt lang niet altijd daar zat.

Dat al voor ze instapte afgesproken was dat haar vriendin het volgende stuk voorin zou zitten.

Toen hield ze eindelijk haar mond.

Maar voor mij was de dag volkomen verpest.

Ik zat te trillen op m'n stoel.

En bracht de rest van de weg in shock door.

Aangekomen bij Gasterij Natuurlijk Smeerling bij Onstwedde in Groningen, wachte ik gelaten af tot de dame in kwestie ging zitten en koos verstandig een stoel aan het andere eind van de tafel.

Er werd ons een heerlijke ouderwetse maaltijd van streekproducten aangeboden, maar mijn arm bleef zo trillen dat ik niet eens in staat was om zelf op te scheppen.

Gelukkig bleek al gauw dat niet iedereen zich had laten opjutten en zo werd het langzaam weer wat rustiger in mijn lijf en hoofd en kon ik toch nog een beetje van het heerlijke eten genieten.

Op de terugweg werden we getrakteerd op een mooie rondrit door Drenthe.

Bij het uitstappen wenste ze me met een stralende glimlach wel thuis.😲

Tingieterij 't Tinhuus

 Vandaag reed de Uitbus naar Zuidwolde voor een demonstratie tingieten bij 't Tinhuus .

Natuurlijk werd van de weg er naartoe weer een mooie rit gemaakt.

Net buiten Zuidwolde rende er in het weiland drie reeën met ons mee.

Dat was een prachtig gezicht.

Fotos met uitdrukkelijke toestemming gemaakt en geplaatst 

In 't Tinhuus aangekomen kregen we eerst koffie/ thee met een lekkere dikke plak cake.

En daarna kregen we een enthousiaste uitleg over het maken en restaureren van tinnen voorwerpen.

Daarna werd er een klein cadeautje voor ons gegoten.

Je kon kiezen uit een hart, een klavertje vier of een schelpje.

Wie wilde mocht ook zelf gieten.

Dat deed ik maar niet.

Ik ben m'n hele leven al een kluns met koffie en thee inschenken.

Het leek me verstandiger om me maar niet te wagen aan vloeibare tin van 220°.

De terugweg ging weer over een mooie route.

(Je kunt hier volgens mij nauwelijks lelijke routes vinden)

Ze mag weer

Ze voelde het al een tijdje aankomen de laatste tijd.

Het was nog berenkoud, maar af en toe liep ze aarzelend richting achterdeur.

Vanmiddag bleef ze dan ook heel verbaast staan toen ik hem open deed.

Voorzichtig deed ze de eerste stapjes naar buiten, steeds omkijkend naar mij.

En dan begint de vaste route door de achtertuin.

Al blijft ze me overal in de gaten houden.

Sniffeldesnuffel alles wordt gecontroleerd.

En dan zakt ze tevreden neer op een tuinstoel.

Het is lente.

En dat kondigt zich ook duidelijk aan.

In de schaduwkant van mijn tuin nog sneeuwklokjes, maar daaromheen komen krokussen en daglelie en boterbloemen alweer op.

In het strookje waar de bessenstruiken staan zijn tot mijn verbazing de krokussen die ik 5 jaar geleden op de huurdersdag kreeg voor het eerst opgekomen.

En de forsitia staat ook al in bloei.

De vogeltjes zingen het hoogste lied.

Vorige maand heb ik dan eindelijk weer hulp voor de tuin gevonden.

Net gepensioneerd, wil ie af en toe ook wat te doen hebben, voor een zeer bescheiden vergoeding.

We hebben heel flexibele afspraken, afgepast aan het weer, z'n rug, z'n zin en of er nog wat in de kliko past.

Ik ben blij met elk uurtje.

Inmiddels heeft ie de voortuin bijna volledig gestript.

Veel dood spul, onkruid en een grasinvasie zijn al in de kliko verdwenen.

Het ziet er nu even angstaanjagend kaal uit.

De foto heb ik gemaakt voor ie klaar was, dus je ziet links achter de grasinvasie nog deels staan. 

Volgende stap is het laatste stuk van de zijtuin (als er niet te veel autos voor staan) en de klimophaag die ik vorig jaar zelf stukje bij beetje heb proberen te knippen, wat niet al te best gelukt is omdat het gewoon te zwaar voor me was.

Kringloop

 Vroeger was ik een fervent kringloop en rommelmarkt bezoeker, maar door de pandemie en daarna mijn beperkte mobiliteit, komt het er niet meer zo vaak van.

Ik lees altijd met plezier het blog van Adriaantje, die vaak zo leuk verslag doet van haar bezoekjes aan kringlopen in de wijde regio.

De afgelopen twee maanden ben ik, oa door meerdere virussen en storm en regen nauwelijks op pad geweest.

Wonderlijk genoeg slalomde mijn Uitbusuitjes telkens precies tussen het ziek zijn door.

Dat was echt mazzel.

Maar echt buiten kwam ik nauwelijks.

Vandaag schijnt de zon, dus dacht ik vol goede moed de beide grote kringlopen in ons stadje te bezoeken en nog even van het uitzicht op de brug te gaan genieten.

Het bleef er bij één, mijn conditie is na zoveel ziek zijn en dus ook nauwelijks sporten, nog bepaald niet je van het.

Maar wat was het heerlijk buiten

Ik heb me bijna helemaal keurig aan het lijstje in m'n hoofd gehouden.

De laatse tijd heb ik weer een aantal ontbijtkommen en borden gebroken.

De basiskleur van mijn servies is ivoor.

Soms staat er een zwarte tekst op of een afbeelding.

Borden vond ik niet.

Maar deze vrolijke grote kommen hebben ivoor als basiskleur.

Dus die mochten mee.

Thuis gekomen ontdekte ik dat ze nog splinternieuw zijn.

Een paar jaar geleden verving ik mijn  diepvries en koelkast allegaartje door een lading dezelfde bakjes van de Hema.

Het begon met kleintjes voor het gehakt en zo.

Maar uiteindelijk schafte ik ze in vier maten aan.

En deed alle meuk de deur uit.

Dat ruimt handiger in en ik wilde ook minder plastic zakjes gebruiken.

Toch sneuvelt er daar ook weleens wat van.

Bevroren laten vallen is niet slim en te dicht bij het vuur zetten ook niet.

Maar toen ik ze weer wilde aanvullen bleek dat ze uit het assortiment waren.

Dus staan ze ook op mijn kringlooplijstje.

Ik zocht twee longdrinkglazen, maar ze hadden nix leuks en deze twee vrolijkerts kon ik gewoon niet laten staan.

Ik heb nog meer blanke glazen van dit model.

Bij het koor is het vaak erg warm, dus heb ik altijd een waaier bij me, maar die begint na 30 jaar uit elkaar te vallen.

Laat er nu net een hele leuke in een lief doosje liggen.

Standaard haakkatoen mag ik altijd mee nemen van mezelf.

Dit keer dus een paar minibolletjes.

En de emmer stond niet op mijn lijstje, maar komt altijd van pas.

Ik viel voor de kleur 😍.