Toen oudejaarsavond nog gezellig was

De eerste oudejaarsavond die ik me herinneren kan, moet ik 3 jaar 8 maanden en 10 dagen oud geweest zijn. 

Het was in het huis van mijn opa en oma en er waren heel veel ooms en tantes en oudere nichtjes en neefjes aanwezig.

Ik herinner me dat ik tegen middernacht naar beneden werd gehaald en dat mijn de maand ervoor geboren babyzusje iets geels aan had.

(Gek wat je onthoudt he)

Diner

Het jaar erna gingen wij met z'n allen naar familie in Friesland.

Mijn kleine zusje en ik werden om 12 uur niet naar beneden gehaald.

Toen het vuurwerk begon, probeerde ik haar uit het kinderbedje te tillen, maar het hek was te hoog en mijn zusje te zwaar, dus stond ik alleen voor het raam naar het vuurwerk te kijken.

Toetje 

Het jaar daarop waren we thuis en was het  gezin uit Friesland erbij.

Mijn grote zus en oudere nichten en neven deden een toneelstukje en zongen een liedje.

Volgens mij: er kwam ene boer uit Zwitserland.

Ik mocht figureren, oftewel: ik mocht erbij zitten onder de tafel die vermoedelijk een huis moest voorstellen.

Gezond

Daarna waren we altijd thuis denk ik, want ik kan me geen andere specifieke oudejaarsavonden herinneren.

We aten eenvoudig, want later op de avond kwamen de oliebollen en de salade op tafel.

Bubbels 

Steevast kwam de diaprojector uit de kast en keken we naar de eindeloze hoeveelheid vakantiedias.

Toen we groter waren kwam daar sjoelen bij.

"Sinterklaas uit Zeeland", de opa van mijn grote zus, stuurde elk jaar geld om daar cadeautjes van te kopen, en dat werd die keer een sjoelbak.

Vette happen

Om twaalf uur kregen we een pakje sterretjes en mochten we nog even naar buiten.

Later vervangen door reuze sterretjes die in de stoeprand gezet werden.

Echt vuurwerk kwam er pas toen mijn jongste zusje daar als tiener om door bleef drammen.

Knabbels

Op nieuwjaarsdag gingen we met de vaders uit de straat het niet afgegane vuurwerk zoeken.

Dat ging in een grote zinken teil in de achtertuin van de overburen en dan ging de fik erin en hadden we opnieuw vuurwerk.

Dat kun je je nu echt niet meer voorstellen dat we dat als kleine kinderen deden.

Kerstfilm

Toen ik 21 was ging ik op 1 december het huis uit op kamers.

Vanaf dat moment werd ik op oudejaarsavond vergeten.

De afgelopen veertig jaar is er maar een enkele oudejaarsavond geweest dat ik niet alleen zat.

Dat is niet vrijwillig, het is wat het is.

Lichtje

Ps. ik geef geen  antwoord meer op de eeuwige ondoordachte standaard vraag "waarom nodig je dan zelf niet iemand uit".

Kerstvervolg

We vervolgden de avond met een kerstquiz vol pittige vragen die ik met veel lol met een gezellige tafelgenote en  de kerstman probeerde op te lossen.

Zou jij bv geweten hebben in welk land ze op oudejaarsavond om 12 uur 12 druiven eten?

En daarna was het tijd voor kerstkaraoke.

Eerst met wereldse liederen, waarbij ik met de kerstman "It'll be lonely this Christmas" van Mud inzette.

Het was mijn eigen voorstel, maar oeps de tekst raakte me toch even dieper dan ik verwacht had.

Daarna met het hele gezelschap de oude bekende kerstliederen.

Ik heb nooit geweten dat er van dit soort liederen karaoke bestond.

En op verzoek van een van de oudere aanwezigen ook het "ere zij God", dat  ik als kind het allermooiste kerstlied vond, maar dat in mijn vroegere kerkgemeente afgeschaft werd, omdat de nieuwe dominee het te langdradig vond. (Zie: hier)

Al ben ik dan niet gelovig meer, het was prachtig om te zien met hoeveel overgave de goede man het lied ten gehore bracht.

Daarop kregen we nog een filmpje te zien, waarin Ommers en Ommenaren ons goede dagen wensten.

 

Door de ruimte hingen slingers van kerstkaarten die door kinderen ingekleurd waren.

Aan het eind van de avond werden alle initiatiefnemers en vrijwilligers met applaus bedankt.

En toen kwamen de vrijwillige chauffeurs ons al weer ophalen.

We kregen ook nog een leuk kerststukje mee naar huis.

Het was een heel gezellige saamhorige avond en zeker voor herhaling vatbaar.

Wat ik ook zo leuk vond was dat het zo'n gemengd gezelschap was.

Ik had voornamelijk 80+ers verwacht, maar ik was hier lang niet de jongste.

Ps je kon door iemand anders opgegeven worden. 

Omdat ik niet verwachtte dat iemand het voor me zou doen was ik zo stoer om te vragen of je ook jezelf op mocht geven.

En natuurlijk mocht dat ook.

Tot mijn verrassing had ook Spelletjesbuurvrouw aan mij gedacht.

Hoe leuk is dat!

Kerstdiner

 

Vorige week stond opeens de kerstman op de stoep met zijn helpers, om mij en anderen uit te nodigen voor een diner op kerstavond.

Een initiatief van Ommer Samenzijn.

Het hondje had een kaart met de uitnodiging in zijn kersttrui.

Tijdens het gesprek dat ontstond werd ik tot twee keer toe stevig omhelst door de goede man.

Hahaha moet je net mij hebben, ik en me door een vreemde kerel laten knuffelen.

Maar incognito is een hoop geoorloofd en het deed me goed.

Het was al weer zo lang geleden dat ik een knuffel kreeg.

Zondag kreeg ik flink keelpijn en oh wat was ik bang dat dit feestje daardoor niet door zou kunnen gaan.

Maar gelukkig bleef het bij keelpijn en een beetje snotteren.

Om vier uur werd ik opgehaald door een vriendelijke meneer.

Bij aankomst kregen we thee met een heerlijk stuk kerstcake.

Ook hier begonnen we de maaltijd met een goede mosterdsoep.

Waarna we bij het buffet vanalles konden opscheppen.

Het was al gauw, mede dankzij de kerstman, erg gezellig bij ons aan tafel.

En terwijl de kerstman het verhaal van het meisje met de zwavelstokjes voorlas verorberde wij een heerlijk stuk ijstaart.

Alles wat we aten en dronken was gedoneerd door diverse plaatselijke horeca/middenstand.

Ik weet niet meer precies wat van wie, dus ik noem geen namen.

Ook de gezellige locatie was gratis ter beschikking gesteld.

Over de rest van de avond schrijf ik binnenkort een tweede blogje.

Eten bij Tante Pos

Het kwam er een paar maanden niet van.

Ik viste een paar keer achter het net, was een maand ziek en toen was er natuurlijk ook nog het verlies van Lolo.

Maar vandaag lukte het dan toch om weer een keertje met de Uitbus op pad te gaan.

Deze keer gingen we eten bij Tante Pos.

Dat is maar ongeveer 2 km bij mij vandaan, maar de mensen uit Ommen werden als eerste opgehaald en kregen er op die manier een mooie rondrit bij, terwijl we de andere ophaalden.

Na het voorafje (sorry beetje onscherpe foto) koos ik voor mosterdsoep met spek.

Deze was erg lekker en niet te machtig zoals nog wel eens gebeurd.

De menukaart was beperkt en de helft zat tomaat in, dus moest ik helaas iets anders kiezen dan de kip waar ik in eerste instantie voor koos.

Dat werd een rib eye met chimi churry.

Ik vond het een beetje tegenvallen.

Beetje maar hoor.

Het zag er mooi uit, het vlees was mooi mals, maar sterk gekruid en de patat erg zout.

Maar het toetje maakte alles weer goed.

Hangop yoghurt bosvruchtenijs met slagroom.

Op de foto zie je de helft, want de andere helft had ik al op.

Daarna kreeg ik nog een klein bolletje kaneelijs van een van mijn tafelgenotes en dat smaakte ronduit hemels.

Op weg naar huis reden we de verlichte trekkeroptocht tegemoet.

Wat een leuk gezicht.

Ik had dat nog niet eerder in het echt gezien.

Het was raar thuiskomen.

De eerste keer dat mijn kleine vriendinnetje niet meer luidkeels achter de deur stond te mekkeren om eten, bij mijn thuiskomst na een uitje met de Uitbus.

Dat is zo'n momentje dat het gemis toch weer  even diep raakt.

Alles draait om de eenvoud

Alles draait om de eenvoud.

Althans bij mij, als het om kerstkaarten gaat.

Wie hier al langer mee leest weet van mijn haat liefde verhouding met kerstkaarten maken.

Het is meestal mijn eer te na om ze niet zelf te maken, maar ik blijf het lastig vinden.

Toen ik een paar weken geleden in één van mijn papierladetjes rommelde kwam ik dit prachtige papier tegen.

Papier wat niet veel vraagt, maar veel geeft.

Een zwarte kerstkaart?

Kan dat wel?

In dit geval vind ik van wel.

De kleuren, die in het echt veel mooier zijn, komen er prachtig op uit.

Binnenin plakte ik roze papier, dat schrijft makkelijker.

Vijf jaar geleden stonden er nog vier namen op.

Nu ben ik de laatst overgeblevene.

Schaamte

 

Plaatje van Freepik

Een jaar geleden stond er bij een supermarkt een kleine man bescheiden te bedelen.

Voor de show één daklozenkrantje onder de arm.

Een koffiebekertje met een paar muntjes erin in zijn handen geklemd.

Mensen liepen er langs en een enkeling deed er een muntje bij.

Ik voel me op zo'n moment erg ongemakkelijk.

Flashback aan de C1000 in mijn vorige woonplaats, waar een erg opdringerige man dag in dag uit je zo ongeveer de weg versperde en met die krant onder je neus bleef zwaaien.

De man hield me zijn bekertje voor en ik mompelde dat ik hem wat zou geven als ik weer naar buiten kwam.

In de winkel maalde er vanalles door m'n hoofd: "Wat dit, wat dat, wat als het opging aan drugs? Zal ik hem in plaats daarvan een brood geven?".

"Ach wat"; dacht ik bij de kassa: "het is kerst. Laat ie er mee doen wat ie wil".

En ik vouwde het briefje van vijf, dat ik als wisselgeld kreeg klein op.

Buiten stopte ik het in zijn bekertje.

En ik heb nog nooit zo'n dankbaarheid in iemands ogen gezien.

Ik ging met een hoofd vol schaamte naar huis.

Was zo van slag, van die onuitsprekelijke diepe dankbaarheid voor dat lullige briefje van vijf, dat ik er dagen slecht van geslapen heb.

Ik voelde me een slecht egoïstisch mens vol vooroordelen.

Ik heb er het afgelopen jaar met niemand over gepraat en ik heb de kleine bescheiden bedelaar ook nooit meer  teruggezien.

Maar nog regelmatig is ie in mijn gedachten.

Ik hoop dat hij een beter leven heeft nu.

Ik mis je, maar ik mis je niet

Ik mis je stomme streken niet

Ik mis je lange sterke armen

Met handen als kooltjes

Waaraan ik me kon warmen

Ik mis je domme leugens niet

Ik mis je blauwe ogen

Waarin ik toch altijd kon zien

Of er weer werd gelogen

Ik mis  je rare spelletjes niet

Ik mis je flauwe grappen en de pret

Maar ik mis niet hoe ik steeds opnieuw

Door jou voor het blok werd gezet

Ik mis je

Maar ik mis je niet

Aan alles komt een end

Toen ik een jaar of 13 was, waren piratenkleren in de mode.

van die wijde witte bloezen met poffende mouwen met kant en een touwtjesluiting.

En een zwarte cape.

Oh wat wilde ik dat graag.

Maar mijn moeder dacht daar anders over.

Ze maakte een, welliswaar prachtige, blauw geruite wollen cape voor me, maar ja dat leek toch op niets op mijn droomcape.

Hij was ook erg onhandig op de fiets.

In de winter zonder mouwen, dat is erg koud.

Dus kreeg ik van sinterklaas een paar lange warm gevoerde "motorhandschoenen".

Ik maakte een groeispurt en de cape paste al gauw niet meer.

Maar de handschoenen ben ik mijn verdere leven op de fiets blijven gebruiken.

Tot ik ze vorige week op een koude dag weer aantrok en mijn vingers onderweg opeens wel heel erg koud werden.

Ze leken onverslijtbaar, maar aan alles komt toch een keer een end.

En nu zitten tussen alle vingers gaten.

Totaal versleten.

Bijna 50 jaar hebben ze dienst gedaan.

Waar vind je nog zulke kwaliteit?

Kerststukjes

Mijn onvolprezen hhhulp wees mij vorige week op de mogelijkheid om vanmiddag in de Bibliotheek kerststukjes te maken.

Het was gratis en het enige wat je mee moest nemen was een potje.

Jaren geleden kreeg ik een kerststukje in een mooi rood potje, waar ik ook al eens daarna zelf mijn allereerste stukje in maakte.

Dat potje stond nog steeds in de kast, met wat beschimmelde kerstfrutsels er in.

Dus na een schoonmaakbeurtje kon ik het mooi weer gebruiken.

 Er was nog tijd over en ik kreeg nog een leuk mandje, dus maakte ik nog een tweede stukje.

Bewust koos ik hier voor heel ander materiaal.

De jute bloem heb ik zelf in elkaar gefrutseld.

Dit was echt een middagje genieten.

Workshopje krijt en ecoline

Donderdag had ik mijn laatste workshopje.

We verdiepten ons eerst in 2025.

Wat zijn dingen die het komende jaar voor ons belangrijk zijn.

Die plaatsten we in getekende hartjes.

Daarna gingen we op een groter vel schrijven wat er in ons op kwam.

Je mocht niet stoppen, niet nadenken, maar doorschrijven.

Kwam er even nix dan schreef je 2025 tot er weer iets kwam.

Ik was verbaasd over hoe makkelijk dat ging.

Omdat het erg persoonlijk is hou ik het voor mezelf.

Over de tekst kwam een laag verdunde Gesso zodat de tekst in meer of mindere mate in de mist verdween.

Daarna tekenden we met bijenwaskrijt een hart.

Daarover werd het verder ingekleurd met ecoline.

Vervolgens nog even de achtergrond invullen.

Ik vond het leuk om een keer iets anders te doen, maar het brengt me niet genoeg om er mee door te willen gaan.

Heel graag wil ik weer iets doen met textiel. 

Bv technieken voor art quiltjes, mixed media. 

Ik google heel wat af, maar het is allemaal ver weg en onbereikbaar.

Zilver poetsen

 Het is weer tijd voor de uitdaging van Busy Bessy

Ik heb er altijd al een broertje dood aan gehad.

Vingers die nog dagen zeer doen, na een middagje poetsen.
Dus inmiddels waren al mijn theelepeltjes behoorlijk zwart uitgeslagen.

Jaren geleden las ik ergens iets over aluminiumfolie en maagtabletjes.
Dus dat ging ik toen maar eens uitproberen.
Folie in een bakje.
Lepeltjes erbij.
Twee maagtabletjes.
Kokend water erover.
Maar na een paar uur waren de tabletjes nog niet opgelost.
Tabletjes geprakt en doorgeroerd.
Toen ik de volgende ochtend weer keek waren mijn lepeltjes nog steeds zwart.
Teleurgesteld pakte ik een doekje om ze af te drogen.
En zie zonder moeite verdween het zwart.
Wat een gemak.
Geen zere vingers meer.

Tegenwoordig doe ik het met soda en dat gaat net zo goed

Box Theatre: Island Adventures

Blikje 3 staat voor de verandering op z'n kant.

Het vertelt het verhaal van Harry en Bella, die boven op een rots op een verder onbewoond eiland wonen.

Die rots dat was best een uitdaging.

Die moest ik eerst in model snijden uit een stuk schuim.

En daarna omwikkelen met een stuk stevig crêpepapier, dat zich niet makkelijk liet vormen.

En dan moest het er ook nog aan vast gelijmd worden.

Lijmen van twee verschillende materialen waarvan de één onder druk staat, dat wilde niet, dus zette ik het vast met een speld.

Niemand die het ziet als de boel op z'n plek zit.

Bovenop komt een strandje van echt zand (en heeeeeel veel lijm).

Het duurt een paar weken voor ik eindelijk weer een stapje verder kom.

Op het strand staat nu een huisje.

Als je naar binnen zou kunnen kijken zou je de meubeltjes erin zelfs kunnen zien.

Maar dat kun je zelfs door een vergrootglas niet zien.

Door de omstandigheden wordt dit een meerdere maanden projectje.

En ik kom dingen tegen waarvan ik denk: "hoe verzinnen ze het.

Zo hangt het bootje gewoon in de lucht op een heel dun stukje mica.

Het moet lijken alsof ie op het water drijft natuurlijk.

Maar hoe je het vast moet zetten is een groot raadsel.

Ik frommel er dus maar weer een dikke klodder lijm achter en zet het mica, totdat het droog is, recht tussen twee knijpertjes.

Één twee drie in godsnaam.

Hopelijk tart de lijm de zwaarte kracht en blijft de boel straks hangen.

Ook op de bodem van de zee komt nu zand, met een flinke laag lijm eronder.

Et Voila de volgende dag zit het muurvast op z'n plek.

Vervolgens begin ik met het vullen van de zee.

Daar gaat veel tijd in zitten.

Er moeten ook nog allerlei kleine details bij.

Maar dat komt een volgende keer.

Als je goed kijkt zie je dat Harry een vis aan de haak heeft.

Terwijl de lijm droogde vulde ik vast het deksel in.

En dan is toch echt de dag van de laatste loodjes aangebroken.

In en om de schatkist parels, diamanten en goud.

En op het eiland ligt op tafel de krant, met een glaasje blue lagune.

Even gekiekt zonder en met vergrootglas.

Dat tafeltje is nog geen centimeter groot.

Oke het is een gepriegel, maar dan heb je ook wat.

Geen grote boom dit jaar

Mijn hoofd staat niet naar twee dagen optuigen.

Maar een klein beetje kerstsfeer mag niet ontbreken.

Vorige week vond ik mijn Nijntjeboom terug, dus die mag er ook bij.

 

Strooibusje

Een dag na Lolos overlijden gaat de telefoon.
Een vriendelijke mevrouw van het crematorium verteld dat ze haar al opgehaald hebben en stelt vragen waar ik eigenlijk nog helemaal niet aan toe ben.

"Standaard is een kartonnen strooibus"; zegt ze.

En ik denk aan parmezaanse kaas en hagelslag.

"Heeft u niet gewoon een blikje?" Vraag ik.

(Toos en Koe kwamen indertijd thuis in een blanco verfblikje en Piep zit in een mooi plat blikje met schroefdeksel).

Blijkbaar kan of mag dat niet meer, ik kan alleen kiezen tussen een strooibus of een urn.

"Wilt u een pootafdrukje?"

"Alstjeblieft niet", krijt ik.

Mijn nekharen staan rechtovereind bij de gedachte.

"Een plukje haar dan?"

"NEEEEE".

Als ze opgehangen heeft ga ik helemaal stuk over dat kartonnen strooibusje.

Het is me echt even te veel allemaal.

Dus ik bel terug: "kan het nou echt niet gewoon in blik".

En de vriendelijke mevrouw verteld dat het echt een heel lief kokertje is, met boompjes en bloemetjes.

Gelukkig hoort ze m'n kokhalzen niet.

Ik zit op dat moment helemaaaaal niet te wachten op frutsels.

Ik wil gewoon iets simpels.

Later die dag zoek ik op internet naar blikjes zoals die van Piep, maar ze zijn alleen maar te vinden in  kleinere maatjes in grootverpakking.

Ik zal het moeten accepteren.

De volgende middag belt de vriendelijke vrouw me alweer om te vertellen dat ze net gecremeerd is.

De as zal de volgende keer dat ze in Ommen een dier op moeten halen afgegeven worden bij de dierenarts.

Dat kan dus wel een week duren.

Het werden 11 dagen.

Gisteren kwam dan het verlossende telefoontje.

En vanmorgen na het sporten fietste ik naar de dierenartspraktijk.

Het was er doodstil, de parkeerplaats was leeg, niemand in de wachtkamer.

Heel anders dan veertien dagen geleden.

Wel fijn, want het was beklemmend om er weer naar binnen te stappen.

Ik lever wat overgebleven medicijnen in en krijg een grauw papieren tasje aangereikt.

De laatste dagen was het al wat rustiger in mijn hoofd.

Maar als ik naar huis fiets kan ik de tranen niet tegenhouden.

Thuis vind ik in het tasje: de al betaalde rekening,  een geplastificeerd (waarom?) crematiebewijs, een lief kaartje, een nog liever stenen hartje met handgeschreven tekst (waardoor ik het weer op een brullen zet) en het strooibusje.

De vriendelijke mevrouw had gelijk, het is echt wel een lief busje.

Maar toch zo niet mijn keus.

Ze moeten trouwens  echt een andere naam voor dat busje verzinnen.

Het is echt een heel stom woord.

Girl power

 plaatje van Freepik 

Omdat ik 's winters geen lol heb in stukkies fietsen naar mooie plekjes heb ik vanmorgen even overleg gepleegd met een van de fysiotherapeuten over een ander trainingsschema.

Het was mij bekend dat spiergroepen tussen twee trainingen een dag rust moeten hebben.

Dus ik vroeg me af of het mogelijk is om vaker te trainen.

Als je je schema aanpast en de ene dag het benenwerk en de andere dag het bovenwerk doet, dan kun je ook met een krakkemikkige gezondheid wel 4x per week trainen.

Ik kreeg er gelijk een paar oefeningen bij.

En  het trainingsprogramma werd in tweeën gesplitst.

Op maandag en donderdag benen.

Op dinsdag en vrijdag de rest.

En op woensdag mag ik uitslapen.

Ik word dus nog fanatiek op m'n ouwe dag.

Zal de komende weken wel weer extra spierpijn hebben.