Van die kleine dingen

 

De was hangt eindelijk weer eens buiten.

En als ik de tuinstoelkussens wil pakken om van het lentezonnetje te genieten schiet ik opeens helemaal vol.

Ik hoef er immers nog maar eentje te pakken.

De eerste keer weer buiten zitten zonder mijn heerlijke eigenwijze oude vrouwtje.

Ik kan het vandaag zomaar nog even niet.

En terwijl de tranen over m'n wangen biggelen, moet ik denken aan één van de laatste keren dat ze nog buiten was.

Zo heerlijk eigenwijs.

Zo typisch echt Lolo.

Slopen

De dag dat ik besloot dat het huis het niet werd, had ik iets nodig om me op af te reageren.

De stoel die ik een paar jaar geleden kreeg was inmiddels zo aftands dat ie eigenlijk al een tijdje weg had gemoeten.
Maar omdat ik verhuisplannen had vond ik het niet zinvol om voor hier nog op zoek te gaan naar iets anders.
Dus bleef ik er op zitten.
Er kwamen scheuren in het leer en regelmatig kon ik niet meer normaal opstaan omdat het mechaniek in ligstand bleef vastzitten.

Het begin ging lekker.

Lekker scheuren en rukken.

Onder het leer en skai vond ik zakken gevuld met brandschoon fiberfil.

Daar ging mijn creatieve hart sneller van kloppen: gratis vulling!

Met beleid deed ik elke dag een stukje.

Een mens moet ook om dr lijf denken he.

Maar stapje voor stapje kom je er in een paar weken ook wel.

Althans dat hoopte ik.

Maar na twee weken komt er dan toch het punt dat het boven mijn macht blijkt.

Een dolgedraaide schroef en een paar enorme bouten waar ik geen gereedschap voor heb doen het project stranden.

Wat is nou de reden dat ik hem sloop?

Nou ten eerste is dat ding zo groot dat ie niet hanteerbaar is.

In de gemiddelde auto past ie niet.

Op laten halen door de Rova is hardstikke duur.

En die komen hem niet uit je huis halen.

Hij moet naar buiten.

Dat lukt me niet.

En koppige stier die ik ben wil ik dan toch altijd eerst proberen het zelf op te lossen.

Ten tweede is gescheiden inleveren milieubewuster en een stuk goedkoper.

Zo heb ik nu 3 vuilniszakken prachtige vulling.

En ik had het ijzer naar de ijzercontainer van het kamp hier vlakbij willen brengen.

De gesloopte niet herbruikbare stoffering gaat bij het restafval.

En de rest moest ik nog een oplossing voor verzinnen om het een keer bij de stort te krijgen.

Maar het kon in elk geval in voor mij tilbare porties naar buiten gebonjourd, dacht ik.

Nou dat valt dus vies tegen.

De rugleuning is eraf.

Maar het onderstel krijg ik nog steeds niet getild en dus ook niet verder gesloopt.

Dit wordt weer een item op mijn lange lijst met onopgeloste zaken.

😵‍💫😵‍💫😵‍💫

Einde van een tijdperk.

Er is een tijd van komen.

En een tijd van gaan.

Dag ouwe trouwe Nokia.

Hallo Samsung.

Hij is na 14 jaar nog steeds goed werkend, maar per april a.s. mag ie niet meer mee doen, want dan gaat 2G uit de lucht.

Dus kon ik er niet meer onderuit.

Nu moet ik gaan denken in bundels en zo.

Een stuk duurder dan wat ik per jaar aan prepaid kwijt was.

Want ik bel maar zo zelden.

Maar ja, je kunt toch niet zonder he.

Experimentje met meebreigaren

Als ik me verveel dan grijp ik nog regelmatig naar de Zoom Loom.

Ik heb al stapels lapjes liggen.

Het is zo heerlijk zen om te doen.

Meestal werk ik met wol of acryl.

Maar deze keer wilde ik eens wat  experimenteren.

Dus pakte ik de rol meebreigaren die ik al eerder gebruikte voor een vest.

Ik wilde zien wat het effect van de gekleurde flosjes in de draad zou zijn.

Het garen is zo dun dat ik toch maar een dubbele draad nam. 

Zo komen er ook net iets meer flosjes in.

Het is erg fragiel, maar ik vind het resultaat wel leuk.

Nr 2 had weer net iets meer flosjes.

Ruimen hoofdstuk tweeduizendzoveel of zo

 Toen wij maandag huis gingen kijken, was girly zo lief om ook nog even met me een auto vol spullen naar de kringloop te brengen.

- 4 dozen met vanalles.

- Een grote zak electra en nog een kapot oventje, het afgedankte Ziggokastje, kapotte wekker etc.

Dat wordt daar allemaal uit elkaar gehaald voor hergebruik.

-Een tas vol ijzer.

-En nog weer twee zakken textiel.

Waarmee het totaal aan weggedaan textiel in de afgelopen jaren op 22 vuilniszakken komt.

Nu zat er in de ene een jas die ik al jaren niet meer droeg en een hele grote mega benauwde ochtendjas.

Dan is een zak gauw vol.

Maar toch.

Ik schrik elke keer weer van hoeveel kleding en andere overbodige textiel er in mijn kasten verstopt zat.

Nu vond ik er tot mijn verbazing ook nog twee splinternieuwe totaal vergeten zomerbroeken die me goed passen.

Die hangen nu natuurlijk netjes in de kast.

Haha, foto is met dat heerlijke ochtendzonnetje niet erg duidelijk.

Ze zijn precies hetzelfde met van die workerszakken aan de zijkant en koordjes door de zoom en echt zwart.

Alleen de lengte verschilt.

Gekke is, dat ik me dus echt absoluut niet kan herinneren dat ik ze gekocht heb, maar ik weet wel van welke marktplaatsverkoopster ze komen, dankzij het kaartje met nummer dat eraan hangt.

Ik moet ze tijdens de pandemie gekocht hebben, want sindsdien koop ik alleen nog maar tricot kleding.

Het eerste ritje van 2025

Afgelopen donderdag kreeg ik alweer een nieuw zadel op m'n trike.

Omdat mijn zadel veel groter is dan de standaard zadels, krijg ik bij het afstappen een soort hefboomwerking.

Het ding zit maar met drie bouten vast en de achterste bout was dus uit het hout gebroken.

Ik trof eindelijk een monteur die snapte dat ik graag mijn rugleuning wat rechter op wilde hebben.

En oooh wat fietste dat de volgende dag veel fijner.

Vandaag ging ik dus op pad voor mijn eerste echte ritje dit jaar.

Het vertrouwde rondje Ommen, Giethmen, Nieuwebrug en weer Ommen.

En ik vergat m'n tablet, maar aangezien ik dit rondje al zo vaak beschreven heb, zal ik het met wat oude fotos verluchtigen of een link naar een vorig ritje geven.

Mokkasoftijsje uit 2018

Bij de brug over de Vecht zag ik dat er nog geen rijen bij Ekkelenkamp stonden, dus ik ging gauw hun hemelslekkere mokka softijs halen.

Vorig jaar is me dat maar twee keer gelukt.

Vaak staat de rij tot op de brug.

En zo lang kan ik niet staan, dus moet ik er van profiteren als het wel kan.

Daarna reed ik door naar het Giethemerkerkbrugje, waar ik lange tijd heerlijk op de verweerde tafel van het zonnetje genoot.

Vervolgens fietste ik door Giethmen naar de Nieuwebrug.

Onderweg herkende ik bijna niets en ik dacht een poos dat ik verdwaald was.

Er zit nog geen blad aan de bomen en ik zag dingen die in de zomer verscholen zijn, zoals een hele rij stacaravans.

Maar zo af en toe herkende ik toch wat en kon ik opgelucht verder rijden.

Deze fotos uit 2023 tonen de andere kant

Aan de overkant van de brug ontdekte ik twee bankjes aan de Regge die me nog niet eerder opgevallen waren.

Ik had zicht op het kunstwerk dat daar half in het water ligt.

Je mag er op spelen, maar hij was nu wel heel erg vies.

Ook hier genoot ik nog een poosje van het mooie weer, voor ik weer op huis aan ging.

Ik kan merken dat ik meer beentraining doe bij de fysifit.

Het fietsen ging me heel makkelijk af, zonder verzuring.

Lente!