De reiger en z'n vriend.

 Op mijn twee wekelijkse wandeling met vriendin kwam ik vanmorgen een reiger tegen.

Ik maakte een tweede foto om de weerschijn in het water te pakken.

En ik vertelde m'n vriendin hoe ik jaren geleden bij thuiskomst op een foto van een reiger een schildpad zag.

Tot mijn verbijstering, zie ik net op de  fotos van vanmorgen iets dat me heel bekend voor kwam.

Zie jij het ook?

De reiger van toen was overigens een eend.

Zie onderste foto op mijn blogbericht van toen.

Maar die reiger was wel in de buurt.

Zie net dat ie daar op de vierde foto wel bij de reiger zit.

Links van de eend, achter de bladeren.

Hahaha dat was me dus toen niet opgevallen.

Les Petites Choses KAL deel 6

 

Dit laatste deel had heel wat voeten in de aarde.
De tekeningen van de groene en roze rand klopten voor geen meter dus ben ik maar op eigen gevoel verder gegaan.

De baksteentjes rand is erg leuk om te doen.

Je breit 1 pen recht, 1 pen averecht in bruin.

Dan 1 pen recht en 1 pen averecht in blauw,

Waarbij je heen en terug elke vierde steek niet meebreit, maar over zet.

Zo krijg je de dwarsstreepjes tussen de stenen.

Het patroon is nu af, maar mijn omslagdoek is nog te kort, dus ga ik op zoek naar nog wat bijpassende patroontjes.

Oooh je bent echt!

 

"Oooh, je bent echt!": roept de vrouw verschrikt als ze langs m'n tuintje rijdt en begint dan te lachen.

De meeste menselijke figuren in de tuinen langs de route zijn namelijk poppen.

Maar omdat ik mijn kussens en spreien vandaag in de tuin tentoonstel ben ik er zelf maar bij gaan zitten met een haakwerkje.

Vandaag was dus de grote dag dat het hele stadje uitfietst om de versierde straten te bekijken.

Helaas had de organisatie besloten om een stuk van ons woonerf niet op de kaart te zetten.

Mijn stuk dus.

In plaats daarvan ging de route door een stuk waar geen tuin versierd was.

Daar is nog tot afgelopen nacht op in gepraat.

Maar men was onvermurwbaar.

Gevolg was dat de zes versierde tuinen in ons stuk maar weinig bezoekers kregen.

De hele dag zag ik een eindeloze rij fietsers bij de volgende kruising voorbijschieten, onwetend van ons mooie stukje.

Gelukkig was er af en toe ook nog iemand die niet de route volgde maar gewoon van een andere kant de straat in kwam.

Zo kreeg ik af en toe toch nog een complimentje.

Maar jammer bleef het.

Afgelopen zondag fietsten we al een groot deel van de route.

Helaas een deel waar het heel veel fietsen was en maar weinig versierd.

Met tien km fietsen zagen we 4 straten die versierd waren.

Er zat zelfs een flinke lus in het buitengebied in waar helemaal niets te zien was.

Hadden we dat geweten dan hadden we dat hele stuk overgeslagen en hadden we nog een ander stuk kunnen bekijken.

Maar na 10km waren mijn ongeoefende benen helemaal op.

Het laatste jaar ben ik met de fiets niet verder gekomen dan de supermarkt om de hoek.

Belofte maakt schuld

Vroeger maakte ik tassen.

Dat is lang een hobby geweest, maar op een gegeven moment had ik dat wel gezien en ging andere dingen doen.

Tot ik, een jaar of vier geleden, in mijn vorige woonplaats visite kreeg van een klasgenote van de lagere school.

Die was weg van een tas die ik gemaakt had en wilde heel graag een tas van mij.

Dus zocht ik stofjes bijeen en begon aan een tas volgens haar wensen.

Maar er kwam steeds vanalles tussen en toen ging ik ook nog verhuizen werd verliefd etc.

Twee jaar geleden zou ze me hier komen bezoeken.

Dus pakte ik de draad weer op en naaide lapjes op een ondergrond.

En toen werd ze ziek en kwam niet.

Toen ik weer eens verder wilde ging mijn naaimachine kapot.

En bleef ie, met veel andere dingen, weer liggen.

Vorig jaar liet ik dan eindelijk mijn naaimachine repareren, maar door het hele coronagebeuren raakte mijn creativiteit volkomen verlamd.

Vorige week besloot ik dat ik nu toch echt het af ging maken.

Dus ik stuurde m'n klasgenote een berichtje met de vraag hoe lang de hengsels moesten zijn.

En laat ze nu toevallig deze week hier in de buurt op vakantie zijn.

Dus zoomde ik de tas met de hand.

Maakte op de machine twee hengsels.

En worstelde een uur of vier met naald en ijzergaren door 16 lagen stof om de hengsels vast te zetten.

Vanmorgen stond ze op de stoep, met een hoop cadeautjes, nog voor m'n verjaardag.

Naast een leuk huisje vol Deventer koek en dropchocoladeballen, waar wij het altijd over hebben, maar die ik al jaren nergens meer tegen kwam, ook nog producten uit het dorp van mijn jeugd.

Het werd een gezellige ochtend en ze was gelukkig heel blij met de tas waarop ze zo lang had gewacht.

Eh?

 Kom ik net terug van de supermarkt en ik weet het niet hoor, maar ik heb toch het gevoel dat er iets is.

De straat versieren.

 Ons stadje is echt een oranjefeeststadje.

Elk jaar worden de straten versiert en is er een wedstrijd wie de mooiste straat heeft.

Er is een grote optocht en er is vanalles te doen.

Twee jaar geleden stond er opeens een schilderij van de koning in mijn voortuin, daar had ik toen part nog deel aan.

Vorig jaar bleef het bij de vlaggetjesslingers die we hier allemaal in de meterkast hebben liggen.

Maar dit jaar heeft iedereen ondanks de beperkingen behoefte om iets te doen.

De buurtvereniging besloot dat ons thema "hobbies in Corona tijd" werd.

Nu bleef juist nu mijn creativiteit uit.

Maar dat belet me niet om mee te doen.

Er valt nog genoeg te laten zien uit ouder werk.

Alleen leent dat zich niet zo goed om een week in de tuin te laten staan, dus in overleg hangt er nu vanalles achter mijn raam.

En toen kwam ik er achter dat men hier er ook altijd een tekst erbij zet.

Dus heb ik me vanmorgen in alle vroegte de hersens gekraakt en ben aan het rijmen gegaan.

Ik betwijfelde even of de tekst vanaf de weg wel te lezen was, maar toen ik het net had hangen hoorde ik iemand vanaf de overkant van de straat het hardop lezen, dus ook dat zit wel goed.

Prikken op de kaart

Vandaag prikte we maar weer eens op Google Earth op een groene plek om een nog onbekende wandelplek te vinden.

Inzoemend zagen we bos en veld en ruig terrein.

Dus tikte we de straatnaam in op de tomtom en gingen op weg naar een gebied ten zuiden van Beerze dat tot Beerzerveld behoord.

Toen we er aan kwamen zag het er wel iets anders uit dan op Earth.

Zo te zien was nog niet zo lang geleden een stuk van het bos gerooid en werd er in het kader van de biodiversiteit een nieuw stuk natuur gecreëerd.

We mochten er niet in, maar wel langs.

Het werd toch een mooie wandeling over een hobbelig zandpad en weer terug.

Met rechtst na de plas een heel kaalgeslagen gebied  vol boomstronken en links bos en weiland, met heel in de verte schapen.

En wat boften we met het weer.

De tuin van de buren geplunderd

 Een jaar geleden kreeg ik nieuwe buren, een vriendelijk hoogbejaard echtpaar, waar het fijn naast wonen is.

Een paar weken geleden vertelde ze me dat ze de tuin gingen veranderen.

Het werd te bewerkelijk voor ze, of ik wat van hun beplanting wilde hebben.

Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen.

Dus kon je me de afgelopen tijd af en toe met een schop in de buurtuin aantreffen.

Ik verplaatste oa vrouwenmantel, heeeeeeel veel geraniums en een schattige bodembedekker met kleine gevlekte blaadjes waarvan ik de naam niet weet.

De tuin ziet er nu nog chaotisch uit, maar ik ben heel blij met m'n nieuwe aanwinsten.

Ook begint er alweer vanalles te ontluiken.

Het aantal blauwe druifjes is enorm toegenomen.

En ik kom hier en daar spontaan aangewaaide jonge boompjes tegen.

Dat moet ik wel een beetje in toom houden.

De achtertuin is zo mogelijk nog grotere chaos, maar die komt binnenkort wel aan de beurt.

Op het laatste fototje zie je dat er in het zijperkje vanalles opkomt.

Vorig jaar heb ik daar een heggetje verwijderd en blijkbaar hebben daar onder al vergeten bollen gezeten.

Breien en wandelen en een raar beest

 

Eindelijk is deel 5 van de Kal dan ook af.

In de witte rand heb ik de afstand tussen de motiefjes vergroot.

Ze liepen niet synchroom met de rand eronder en dat vond ik een raar gezicht.

De gele rand had een ingewikkeld bladmotief waar ik niet uit kwam dus heb ik gekozen voor streepjes en stipjes.

En zowaar, ik heb de zwartrode rand volgens patroon gebreid.

De omslagdoek wordt al aardig lang, maar ik denk dat ik na afronding van deel zes toch nog wel wat bij moet verzinnen, gezien ik een "grand lady" ben.

Om de twee weken maak ik met een vriendin een Ommentje in de buurt.

Gisteren werd ons Ommentje per ongeluk een stuk groter en kwam ik op mijn wenkbrauwen thuis.

Maar we hadden een rustpauze op een erg mooi plekje aan de Vecht.

En wat waren de wolkenpartijen weer mooi.

De molen is vorig jaar gerepareerd en de wieken draaiden gisteren in hoog tempo.

Deze animatie die ik ervan maakte doet een beetje gek, maar dat mag hem de pret niet drukken.

Lolo vond het wel fijn dat ik moe was, kon ze lekker bij me kruipen.

Scared in the dawn

 Heel, heeeeeeel lang geleden, toen ik nog jong en braaf was, was ik fan van de popgroep the Bay City Rollers.
Deze groep had zeer regelmatig bezettingswisselingen.
En één van die tijdelijke leden was de onlangs overleden Ian Mitchell.
Die kwam van de Ierse groep Rosetta Stone.
Deze groep werd nooit populair in Nederland en ik heb ze in die tijd ook maar één keer op de radio gehoord.

Maar gek genoeg bleven de eerste twee zinnetjes de afgelopen 40 jaar nog regelmatig in mijn kop zingen.
Nou ben ik al een tijdje lid van een Bay City Rollers groep op facebook, dus gooide ik daar gisteren toch maar eens een balletje op.
Verwachtte er niet veel van, want van de paar woorden die ik me kon herinneren is zonder melodie weinig te bakken:

I have a question that I have had for at least 40 years now.
Rosetta Stone was not populair in the Netherlands.
And I only once heard a song on the radio.
Now I still remember how it started and how the first two sentences sounded.
But do realize, my English was not very well in those days.
So maybe you will laugh out loud now. 
What I remember is this:

It's scared in the dawn
- -- the tiger no-ow

Does anybody know what I am talking about?

Maar binnen een uur had ik al meerdere reacties met de oplossing.
Het is een cover van het nummer "Sunshine of your love" van Cream.

Ongelofelijk knap, want ik had maar twee woorden goed en de tekst ging niet over tijgers hahaha. 

It's getting near dawn

When lights close their tired eyes

Hier vind je de hele tekst.

De berg op

 

Toen het gisteren toch nog droog werd besloten we richting Eerde te rijden.

We beklommen de Besthmenerberg.

En vriendlief ging nog een 35 meter hoger de uitkijktoren op.

Waar hij zelfs tot aan Zwolle kon kijken.

Daar waagde ik me maar niet aan, maar van het bankje onder de toren had ik ook een fraai zicht.

De schoorsteen is van de kaasfabriek in Ommen, waar geitenkaas gemaakt wordt.

We bekeken ook het nabijgelegen openluchttheater, waar grootheden zoals de Dijk en Edwin Evers en in een ver verleden Anneke Grönloh optraden, maar dat er nu stil en verlaten bij ligt.

Daarna daalden we weer het stijle pad de berg af.

Waarna we naar links afsloegen om het vernieuwde monument van Kamp Erika te bezoeken.

Hier kwamen voor de oorlog de aanhangers van Krishnamutri in grote getalen bijeen in de Sterkampen.

De Duitsers maakten er een strafkamp van: Kamp Erika.

En na de oorlog werd het nog een jaar gebruikt als interneringskamp voor mensen die "fout" waren geweest.

Van het kamp is niets meer te vinden.

Lang stond er dit herinneringsmonument van zwerfkeien:

Dat is vorig jaar vervangen door de 4 grote betonblokken hierboven.

Eerlijk gezegd weet ik niet of dat zo'n verbetering is.

De blokken beginnen nu al af te takelen.

De opgegoten letters brokkelen af en het driedimentionale gezicht van de Krishnamutri staat vol water.

+++++

Fotos met dank aan Anne, want ik was mijn fototoestel vergeten

Puzzeltocht

 De Oranjevereniging in een naburig dorpje wilde ondanks alle beperkingen toch iets leuks doen.

Dus organiseerden ze vandaag een leuke 2,5 uur durende puzzeltocht door de omgeving.

Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen.

Het was de eerste autopuzzeltocht van mijn leven.

En het was knap ingewikkeld.

Maar wel heel erg leuk.

De rit stond op papier, met pijltjes en symbolen en afstanden, maar zonder straatnamen.

Daarnaast waren er 48 fotos die we onderweg moesten herkennen en op volgorde nummeren.

Er waren nog 5 vragen te beantwoorden.

Twee puzzels te maken en een kleurplaat te kleuren met bijgeleverde potloodjes.

Voor onderweg kregen we twee flesjes water en een zak paasschuimpjes mee.

We zijn maar twee keer verkeerd afgeslagen, maar met Annes kennis van de omgeving kwamen we snel weer op de goede weg.

We hebben heel veel fotoplekjes gemist 😂😂😂, maar dat mocht hem de pet niet drukken.

Al met al een geslaagd uitje en weer een hoop moois van de omgeving gezien.

Al had ik met al die bochten echt geen idee meer waar we waren.

Veel ruimte om fotos te nemen hadden we niet, want we moesten ogen aan zes kanten hebben.

Maar bij dit kerkje moesten we er even uit om het antwoord op een vraag te zoeken.

Lezen is een kunst

 Op de weggeefhoek biedt iemand vijf potten paaseitjes aan.

Wie dat wil mag er eentje ophalen.

Staat bij dat ze voor hun huis aan de weg staan.

Adres erbij.

De één na de ander reageert met: ik loot mee, of : kun je er een voor me opzij zetten.

Ik zeg nix.

Als ik een half uur nadat het bericht geplaatst is op de fiets stap, verwacht ik dat ze allang weg zullen zijn.

Maar nee ze staan er nog alle vijf.

De gulle geefster zit te stralen achter het raam en haar zoon staat buiten op wacht.

Ik mag een pot mee nemen en als ik weer thuis ben zie ik dat het aantal reacties flink opgelopen is.

Nb: uiteindelijk is er nog een tweede bericht nodig en zijn 5 uur later pas de laatste potten weg.

(En ze zijn me toch lekker)