Goed Lolo nieuws

 Vandaag zijn we voor controle bij de dierenarts geweest.

En het gaat weer hartstikke goed met m'n ouwe dametje.

Ze was een stuk feller bij het bloed afnemen.

Wat een goed teken is.

Haar bloedwaarden zijn keurig gedaald.

Ik had de afgelopen weken al gemerkt dat ze niet meer zo extreem dronk en plaste.

Ze is ruim een ons aangekomen, daar mag nog wel ietsje bij, maar niet te veel, dus we gaan senioren voer bestellen.

Over een paar weken kan ze naar een lichter pilletje.

Ik kreeg een uitgebreid compliment over hoe goed ik haar kan lezen.

En daarom hoeft ze ook niet elke drie maanden op controle, maar kan het meegenomen worden met de jaarlijkse APK.

Er is genoeg vertrouwen in me dat ik het zal merken als er tussentijds iets veranderd.

Daar ben ik toch wel een beetje trots op.

Bij mijn vorige DA praktijk hadden ze altijd kritiek.

Als ik nu ook nog een oplossing kan vind tegen het gekrijs waarmee ik elke ochtend wakker wordt.

En dat aanhoud tot ik naar beneden gestrompeld ben en de achterdeur open zet.

Dan is ze gelijk stil en binnen 5 minuten ligt ze dan weer binnen te slapen.

Het is de leeftijd zeggen ze.

Maar ik kan haar dan wel achter het behang plakken, want ze kan het echt wel een uur of langer volhouden.

Met toegeven maak je het nog erger.

Dus ik doe dapper elke morgen gewoon mijn ding.

En terug schreeuwen helpt ook niet.

Eventjes eruit

 

Exbuddy, die ik hier voortaan Girly1 noem, haar nickname die ze ook elders al gebruikt, kwam me vanmiddag ophalen om er even uit te gaan.

Ze bracht ook cadeautjes mee.

Een bakje voor mijn verzameling.

En twee minibolletjes meebreigaren die ik niet kon weerstaan, met die prachtige kleuren.

Eens kijken of daarmee te weven valt.

We gingen eerst even naar de kringloop in Lutten, waar ik een mooie ontbijtkom op de kop tikte.

Daarna bezochten we vriend Eef.

We bewonderde zijn nieuwste werken.

En ik kwam er mezelf opnieuw tegen aan de muur.

Zie hier

Eef is druk met de voorbereidingen voor het theater / kunst project Asjemenou.

Toen mijn gekwetste spier te veel op begon te spelen, gingen we weer op huis aan.

Tettereté teté

 

62 alweer vandaag.

De tijd vliegt steeds harder.

Au, au, au

 De spierpijn, waar ik al van voor de vakantie last van had, blijkt een scheurtje in mijn bilspier te zijn.

Maandagochtend ging dat nog ff extra mis toen ik de bagage vast naar buiten sjouwde.

Ik kon de trap thuis met de grootste moeite op komen.

En dinsdagavond moest ik de koorrepetitie voortijdig verlaten omdat ik echt niet meer  kon zitten van de pijn.

Vanmorgen dus even in conclaaf gegaan met één van de fysiotherapeuten van de fysifit en mijn hele oefenprogramma aangepast.

Helaas moest ik mijn Uitbusuitje van vandaag ook af zeggen.

Ik zou weer mee gaan reeën spotten in de Weerribben.

Maar een paar uur in busje en op de boot zitten gaat echt niet lukken.

Dus zit er niets anders op dan terug te blikken naar vorig jaar.

Pietsiepatsiepantsie deel 3 van 3

 Woensdag schreef ik me in voor een boottochtje met de zomp op zaterdag.

Ik deed dat al eens eerder en het was een prachtige tocht.

Ze mogen voor 1 mei Duitsland nog niet in, maar zouden dan via de Haandrik richting Hardenberg varen.

Al gauw kreeg ik een telefoontje dat de Zomp nog in revisie was en dat het nog niet duidelijk was of ie zaterdag zou kunnen varen.

Ook konden ze natuurlijk niet voor één persoon varen.

Maar vrijdag zag ik op de site dat er nog twee aanmeldingen waren.

Al gauw kwam er een telefoontje dat de Zomp nog niet kon varen, maar dat ze de Punter uit de stalling gingen halen.

Dat is een klein bootje zoals je in Giethoorn veel ziet.

Of ik daar in mee wilde.

Natuurlijk zei ik ja.

Maar het zat niet mee.

Net na vertrek kreeg de schipper bericht dat de sluizen bij de Haandrik dichtgegooid waren voor de rest van het weekend.

Onnodig, want er werd geen hoog of laag water verwacht.

We besloten gezamelijk dan maar wat heen en weer te varen.

Het was mooi weer, de schipper vertelde verhalen over de geschiedenis van de streek.

Één van de andere dames had veel vaarervaring en mocht ook een stuk varen.

En zo werd het toch een leuke en aangename middag op het water.

Voor twee mannen op een palingvlet was het heel wat vervelender.

Ze waren vanaf de andere kant even naar Gramsbergen gevaren en konden dus opeens niet meer terug naar huis.

Daar wordt je niet blij van.

Lolo vermaakte zich ondertussen ook prima.

Veel slapen, knuffelen en vogeltjes en eekhoorntjes kijken.

Zondag ging ik voor de laatste keer zwemmen.

Smiddags bleef ik, ondanks het mooie weer, thuis freubelen.

Ik had te veel spierpijn.

Pietsiepatsiepantsie deel 2 van 3

Ik ontdekte vorige week ook, dat het precies 8 jaar geleden was dat ik voor het eerst in 't Hooge Holt was.

Donderdag begon met regen, dus ging ik pas 2 uur later zwemmen.

Vlak voor vertrek tippelde het eekhoorntje nog eens langs het raam. 

Dit keer was er een druk gezin in het bad, dat constant in m'n vaarwater zat.

Elke keer als ik mijn baantje verschoof, verschoven ze achter me mee.

Dus schoof ik elk  baantje maar weer naar een andere plek. 

Het bleef de hele dag somber.

En ik kon ook wel even een rustdag gebruiken.

Mijn spieren waren nog meer in protest dan gewoonlijk. 

Dus bleef ik de rest van de dag gezellig bij Lolo, keek tv  en freubelde wat.

Vrijdag ging ik ook weer zwemmen.

Voor de middag had ik een route van ±10km uitgestippeld.

Ik fietste langs het kanaal naar de Haandrik, waar de Vecht het kanaal kruist.

Ik kon wel de sluis over, maar de beide wegen naar het stuw waren helaas afgesloten.

Een paar jaar geleden was ik er met Anne en toen konden we er wel bij. 

Ik fietste een eindje door en nam de afslag naar Ane.

Volgens Google maps kon ik daar niet langs, maar het is een mooie route, met prachtig weids uitzicht.

Over de dijk, naast het water, had ik vol wind tegen.

Dat was wel even aanpoten.

Ik stak de Vecht weer over.

Net voor Gramsbergen werd het fietspad zo smal en ook nog twee richtingsverkeer, dat ik op goed geluk besloot om af te slaan.

En zo kwam ik onverwacht op het mooiste plekje van Gramsbergen terecht.

Helaas zijn bijna alle fotos daarvan mislukt.

Maar ik heb er heerlijk een poosje op een bankje gezeten, voor ik weer naar huis ging.

Net thuis kreeg ik een leuk telefoontje waar ik in deel 3 meer over vertel.

Er was een feestweekend op 't Hooge Holt met veel muziek.

Ik zag dus wel wat tegen het weekend op.

Bang voor veel herrie en weinig slaap.

Maar uiteindelijk hoorde ik maar vaag boemboemboem de hele avond.

Voor mijn hooggevoelige oren nog  niet echt fijn, maar ook weer niet dramatisch.

Om half één werd het stil en kon ik slapen.

Pietsiepatsiepantsie deel 1 van 3

 Wij waren dus een weekje op vakantie.

 Opnieuw in Gramsbergen.
Dit keer kon ik weg met kat én fiets.

Iemand, die zelf ook zo'n fiets had en een aanhanger, bood aan om ons weg te brengen.

Natuurlijk kost dat wel wat.

Maar wat geeft het een vrijheid als je het park af kunt.

Lolo was gelijk thuis.

Volkomen op haar gemak sprong ze op de bank, nadat ik de meegebrachte lakens erover gehangen had.

Huisdieren mogen hier niet op de meubels en bedden.

Dus gaat er een tas vol lakens mee.

De eerste avond at ik makkelijk.

Maar het smaakte goed.

Dinsdagochtend had ik het zwembad voor me alleen.

Toen ik bij m'n huisje terug kwam hipte er een eekhoorntje vlak voor me langs.

Wat zijn dat toch een mooie beestjes.

Daarna maakte ik een begin met het uitdagen van mijn creativiteit.

Daar maakte ik al een blogje over.

Smiddags ging ik boodschappen doen bij de plaatselijke supermarkt.

Ik had daar nog een fietstochtje aan vast willen knopen, maar windkracht 5 was me te gortig.

Woensdagochtend was ik niet alleen in het zwembad.

Twee keer in de week kunnen Gramsbergers een uurtje zwemmen.

Dus had ik gezelschap van 3 dames en een heer.

Woensdagmiddag ging ik naar een kringloop in Hardenberg die ik nog niet kende.

Een leuk fietstochtje, door het buitengebied  richting Hardenberg en via Loozen en Gramsbergen weer terug.

Ik kende de route grotendeels, van vroeger en ook met Anne kwamen we er geregeld langs.

Het liep alleen een beetje uit, want ik reed verkeerd.

Ik plande 11 km, dat is na de winter een verstandige afstand.

Maar doordat ik de eerste afslag over het hoofd zag, fietste ik 4,5km extra.

Dus kwam ik met flink verzuurde benen weer thuis.

Maar zo zag ik, naast de kat die midden op de weg in alle rust een muis verorberde,  weer een stukje omgeving waar ik nog nooit geweest was.

Ik passeerde oa de Radewijkerbeek.

Ook rende er nog een ree een stukje met me mee, te snel en te ver weg om op de foto te krijgen.

Maar wel een mooi gezicht.

Vervolgens moest ik dus weer een heeeeeel eind dezelfde weg terug.

Maar eenmaal weer op de goede weg kwam ik al gauw bij de spoorwegovergang en de brug over het kanaal.

Net na de brug kon ik een eindeloos lang smal fietspad op naar Hardenberg.

Ik had daar behoorlijk tegenwind.

Maar wel weer prachtig uitzicht.

Bij de kringloop, die klein, vol leuke spullen en echt heel erg goedkoop is, kocht ik voor 1,10€ een leuk kaartspel, koekvormpjes (oeps zou ik niet meer doen) en 4 kinderkleerhangertjes.

Ik was al heel lang op zoek naar zo'n kleerhangertje, want ik heb er één nodig  voor m'n knijperzak.

De oude had het na jaren gebruik begeven.

Daarna reed ik via Loozen terug naar Gramsbergen, haalde er nog een paar boodschappen en was heel blij toen ik weer thuis was.

Een beetje van Sue en steeds meer van mij

Lolo en ik waren een weekje weg.

Het driedelige verslag daarvan komt de komende dagen op mijn blog.

Vakantie is een ideaal moment om iets nieuws te proberen en blokkades te doorbreken.

Op pinterest zie ik al jaren de cirkels van Sue Spargo langs komen.

Ze zijn zo leuk.

Mooi moment om ook een heel oud concept van tig jaar geleden uit de kast te halen: project 75.

Ik heb nog maar 13 jaar om het af te maken 😉.

Dus ging er een tasje vol materiaal mee.

Dag 1:

Was de dag van aankomst en deed ik nog niets.

Dag 2:

De eerste stap was technisch.

Dat is niet zo'n uitdaging.

Eerst tekende ik op de achterkant van de stof een vlakverdeling.

25 vakjes van 5x5cm

Daarna reeg ik de lijnen met een afstekende kleur.

Daarna knipte ik 25 rondjes in verschillende kleuren uit restjes vilt.

Voor de eerste rondjes gebruikte ik een mal die ik nog heb uit de tijd dat ik technisch tekenaar was.

Maar tekenen op vilt ging niet fijn met kleermakerskrijtpotlood of quiltmarker.

Dus na een paar rondjes gebruikte ik het eerste rondje als mal om de rest van de rondjes langs uit te knippen.

Dag 3: Na uitgebreid bestuderen van de rondjes die ik op pinterest verzameld heb, maakte ik mijn eerste rondje "op z'n Marliens".

Dag 4: Rondje 2 tm 4

Tip:

Past je naald niet door het kraaltje?

Gebruik dan een Willemientje om de draad er door te trekken.

Dag 5: Rondje 5 

Dag 6: Rondje 6

Iets uitgeprobeerd dat ik op pinterest zag.

Het is net een spinnenweb waarvan de draden tegen elkaar geschoven zijn.

Dag 7: rondje 7 tm 10

Bij sommige rondjes weet ik gelijk wat ik er mee zal doen, bij anderen wil het niet zo vlot.

Dag 8: tijd om weer naar huis te gaan.

Nog 15 rondjes te gaan.

Lolo journaal

 

Ik heb een heel wonderlijk katje in huis.

Eentje die enthousiast overeind veert als ik het doosje pillen pak.

Braaf toekijkt, als ik het pilletje in de pillenschieter schuif.

Het niet zo leuk vind als ik haar koppie pak en omhoog draai.

Maar snel haar mond wijd open zet zodat ik het pilletje er in kan schieten.

Schiet ik scheef en komt ie naast haar tong, dan gaat ze er niet vandoor, maar werkt het pilletje naar buiten zodat ik het kan pakken.

En vervolgens kijkt ze vriendelijk toe hoe ik het pilletje opnieuw in de pillenschieter plaats.

De tweede keer gaat het goed.

Schiet, slik, weg, knuffel.

Vergeet ik haar een pilletje te geven dan komt ze bij me zitten en kijkt me  met een doordringende blik aan.

Ik heb nog nooit een kat gehad die enthousiast werd van pillen slikken.

Maar blijkbaar heeft ze door dat het goed voor haar is.

Paasbrood

Af en toe maak ik een brood met kerst.

Je kunt de recepten vinden bij de tags rechts naast dit blog.

Nu vond ik het wel leuk om eens voor de pasen wat te maken.

Men neme:

Bruinbroodmix met pitten en zaden

Bigarreaux 

Amandelen

Rozijnen

Cranberries

Spijs

Boter

Water.

Volg de aanwijzingen op het pak.

Voeg na de eerste rijzing de bigarreaux, amandelen rozijnen en cranberries toe.

Zoveel als je er in wilt.

Na de tweede rijzing vouw je het deeg goed om de spijs heen.

En legt het ondersteboven in de broodvorm.

(Die ik een paar dagen geleden bij de kringloop op de kop tikte)

Na 35 minuten in de oven heb je een heerlijk brood.

Het eerste rondje

Eindelijk was het weer dan goed genoeg om een eindje te gaan fietsen.

De eerste keer dit jaar.

Omdat ik vanwege een net afgelopen week begonnen zwaardere balans oefening bij de fysifit barste van de spierpijn in bil en beenspieren wilde ik niet gelijk heel ver.

Dus werd het het vertrouwde Giethemerkerkbrugje.

De Regge is al weer flink gezakt, maar op de bovenste foto kun je nog goed zien hoe nat de weilanden hier overal zijn.

De grond is zo door en door verzadigd dat het gewoon niet weg kan.

Het was er druk, niet alleen met wandelaars en fietsers, maar ook met een hele horde piepkleine welpjes of hoe ze tegenwoordig ook heten.

Naast de brug was een kabelbaan over de Regge gespannen.

Al die kleintjes werden één voor één in een harnas gehangen en naar de overkant geroetsjt.

Dapper hoor, ik zou dat vroeger niet gedurfd hebben.

Ik kon ze natuurlijk niet op de foto zetten, vanwege de wet op de privacy, dus dan maar een foto van de kabel.

De verwachte regen bleef weg, dus bleef ik zitten tot het wat kouder werd.

Op de terugweg maakte ik natuurlijk nog even een stop op de brug over de Vecht.

Het is de meest chaotische plek van Ommen, waar het vele verkeer achter je vast loopt.

Maar voor je is het uitzicht altijd weer anders en altijd mooi.

De Vecht is ook weer enorm gedaald.

De terrassen van het hotel links zijn weer boven water.

En het wandelpad met de lange bank onder het oude raadhuis rechts zijn ook weer droog en schoongeveegd.

Thuis zat Lolo niet op me te wachten.

Ze reageerde niet op mijn roepen.

Ik vond haar uiteindelijk boven, diep in slaap op haar bedje.

Het gaat goed met haar.

Ze reageert goed op de medicijnen gelukkig.

Plast en drinkt al een stuk minder.

En eet nog steeds goed.

En pas vanavond kwam de bui.

Soms is het zo simpel

 

Mijn sanseverias, die ik jaren geleden al eens gesplitst had, groeide uit hun potten, dus werd het tijd voor opnieuw splitsen of een grotere pot.

Een paar jaar geleden kreeg ik via de weggeefhoek een paar potten.

Ik had ze voor op het terras willen gebruiken, maar het kwam er niet van.

Eentje had al scheurtjes en brak een paar maanden geleden spontaan in stukken toen ik er wat opgezet had.

De pot die overbleef had gaten in de bodem, zoals het een terraspot betaamd, dus er moest een schaal onder komen.

Onderschalen in dat formaat zijn best prijzig.

Dus zocht ik naar een andere oplossing.

Het enorme pizzabord dat nog in de kast stond leek me toch niet zo geschikt.

Mijn blauwe wasmand was na 15 jaar kapot gegaan en ik had al zo'n zelfde in het geel gekregen ter vervanging, ook via de weggeefhoek.

De bodem  van de oude was nog goed, dus knipte ik die eruit met een allesknipper.

Hij past precies en het staat nog leuk ook.

De twee bossen sanseverias passen  met gemak allebei in de pot en zo kunnen ze weer jaren uitbreiden.

Als je creativiteit blokkeert

Laatst kwam ik er achter dat mijn creativiteit al tien jaar steeds verder afgebrokkeld is.

Ik volgde indertijd nog workshops bij Annette Jeukens, Joke Hardenbol en Hannie de Beer.

Maar op een dag kwam er niets meer.

Dus maakte ik een noodsprong naar alle mogelijke CALs en KALs, waar ik de dingen net even anders deed.

Op z'n Marliens.

En dat werd in de bijbehorende facebookgroepen niet erg gewaardeerd.

Je moest de opdracht klakkeloos na maken volgens de meesten.

Het was best leuk en ik heb een paar mooie dingen gemaakt.

Sjaals, kussens, randjes, spreien.

Na mijn verhuizing kreeg ik het een tijdje druk met andere dingen.

Inburgeren, liefde, sterfgevallen,  pandemie, ziekte, invaliditeit.

Ik tekende bij vlagen, weefde en haakte bij gebrek aan inspiratie honderden vierkantjes en er kwam een vest uit mijn handen dat gigantisch bleef uitrekken.

Na Annes dood en mijn ziekte voelde ik behoefte om te ruimen, dat schijnt bij het rouwproces te horen.

En bij het door mijn handen gaan van al die materialen, al die halffabrikaten, al die afgemaakte dingen die overbodig op zolder lagen, gingen alle ideeën die ik er ooit mee had ook weer door mijn hoofd.

Hoe creatief was mijn brein ooit.

Ik kreeg het er steeds benauwder van.

Ik verkocht materialen en gaf heel veel weg.

Was blij als ik iemand vond die er wel wat mee ging doen.

Er is nog heel veel over.

Meer dan genoeg om mee aan de slag te gaan, maar elke keer als ik een idee krijg dan raak ik in paniek.

en slaat de boel weer op slot.

En ik krijg creatieve ideeen van alles wat ik zie.

Zelfs er over schrijven of praten gaat me moeilijk af.

Want dan gaat de boel compleet op slot.

Op internet is er verbazingwekkend veel over te lezen.

Eentje had zelfs wel 45 tips verzameld, waar ik dus ook echt nix mee kon.

Vaak gaat het dan toch over beroepsmatige creatieve processen of hoe je je gezin creatief kunt runnen. 

Soms herken ik ook wel wat.

Mijn calvinistische opvoeding bv spreekt diep van binnen nog steeds nadrukkelijk over nuttig en zinvol.

Ik vind mensen die zich daardoor niet laten weerhouden en jaarlijks zakjes of doosjes vullen met handwerkjes die dan voor het nageslacht op zolder opgeborgen worden, zooooo knap.

Die vrijheid, om gewoon te genieten van het maken, zonder dat het een doel anders dan dat heeft. 

Daar kan ik echt jaloers op zijn.

Maar ondertussen is daar dus nog steeds dat veel te sterke kokhals gevoel, dat ik maar niet kwijt raak. 

Soms denk ik wel eens: zou het helpen als ik alles weg deed en in een leeg huis zou gaan zitten?

In drie dagen

In drie dagen tijd heb ik een compleet andere kat in huis.

Een kat die, na de eerste strubbelingen,  vandaag opeens probleemloos haar pilletje slikte.

Ze vroeg er vanavond ook nog uit zichzelf om, toen ik het bijna vergat.

En ging zelfs al klaar zitten toen ik het pilletje uit de verpakking drukte.

Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt.

Vanmiddag was ze zelfs aan het spelen als een jonge meid, dat had ze al bijna een jaar niet meer gedaan.

En knuffelig dat ze is.

Ze plast en drinkt al een stuk minder, 

En eet nog steeds goed.

Ze keek de eerste dagen echt raar toen ze de dieetbrokjes niet meer kreeg.

Maar geniet nu dubbel van haar lievelingsbrokken.

In het verleden werd ze daar dik van.

Nu is ze zo dun dat ze wel weer wat mag aankomen.

De grote zak voer is opgehaald door iemand van de dierenopvang.

Daar zijn ze er erg blij mee.

Lente in de tuin

Wat is het somber vandaag, maar wat een heerlijke temperatuur.

Na het rigoreus verwijderen van een invasie aan gras en het vele dode spul van vorig jaar zag de tuin er angstaanjagend kaal uit.

Gelukkig begin er weer het eea op te komen.

Hopelijk dijen de diverse bodembedekkers nog flink uit.

Maar ik heb ook nog een hoop zaden liggen om de gaten op te vullen tzt.

Daar is het nog een beetje te vroeg voor.

Ik heb een heerlijke invasie van blauwe druifjes, ze hebben zich tot mijn verbazing zelfs in de achtertuin verspreid.

De achtertuin moet nog veel aan gebeuren.

We hebben afgesproken dat tuinman snoeit en ik wied omdat ik dit plekje lekker wild wil houden en hij bang is dat ie te veel weg haalt omdat ie van schone strakke tuinen houdt.

Vorige week heeft ie de klimophaag bij de schuur ook gefatsoeneerd.

Hij ziet er nu niet uit omdat er wat slechte stukken in zitten 

Maar hij is wel mooi recht nu, want wat was ie na mijn mislukte pogingen van vorig jaar schots en scheef geworden.

Met een paar maanden is dat hopelijk weer dicht gegroeid.

We hebben vanmiddag nog lekker een poosje  in de achtertuin gezeten, tot de regen ons naar binnen joeg.

Je kunt aan Lolo's koppie goed zien hoe ze daarvan geniet.

Kostbaar meisje

 

Vanmiddag waren we even bij de dierenarts.

Bloedonderzoek want ze plast enorm veel.

En ze is flink afgevallen.

Lolo gedroeg zich keurig.

Al was het best spannend hoor als ze bloed uit je hals tappen.

Dikke 200€ lichter stapten we na tien minuten de deur weer uit.

We waren nog maar kort thuis toen de telefoon al ging.

Gelukkig geen nierfalen, geen suikerziekte en andere problemen.

Maar haar schildklier werkt veel te snel, waardoor de lever op één punt ook wat te hard moet werken.

Dus krijgt ze pilletjes voor de schildklier en wordt haar dieet wat aangepast.

 Bofkont, de brokken die ze het minst lekker vind gaan van het menu.

De pilletjes krijgt ze tot aan haar dood en ik heb er het volste vertrouwen in dat ze 20 wordt.

Ook kreeg ik nu bevestiging van wat ik al een tijd vermoedde.

Haar gezichtsvermogen gaat wat achteruit.

Vorig jaar liep ze steeds 'snacht te gillen.

Men dacht toen aan dementie.

Maar ik plaatste boven een nachtlampje in het stopcontact op de voorzolder en het gillen hield op.

Al met al is ze nog steeds een sterke stoere meid voor haar leeftijd.

Het kostbaarste wat ik heb.

Het was niet leuk

 Ik heb geaarzeld om hier over te schrijven, omdat ik zoveel goede herinneringen heb opgebouwd met de Uitbus.

De sfeer is vrijwel altijd goed.

Er zit weleens een zeurkous tussen, maar dat laat je dan van je afglijden, want iedereen wil gewoon een leuke dag.

Maar ik kan vandaag geen blij genieten verhaal vertellen.

En dat heeft absoluut niets te maken met dit geweldige initiatief of met de super aardige chauffeur of met het uitje van vandaag.

Maar ik ben altijd eerlijk in mijn verslagjes en dit heeft ook een plekje nodig.

Van wege mijn pijnlijke knie kan ik niet op alle plaatsen in de bus zitten, en dat is nooit een probleem geweest tot nu toe.

Er zijn een paar plaatsen waar ik het been goed kan strekken en niemand doet daar moeilijk over.

Vandaag was ik de eerste die opgehaald werd.

Ik had al gehoord dat er iemand mee ging die heel graag voorin wilde zitten, dus ik wilde wel op een andere plek gaan zitten.

Ik hoef echt niet altijd voorin.

Maar de chauffeur zei: "kom maar voorin zitten, dan wisselen we bij de stop wel van plaats".

Afijn, zo gezegd zo gedaan.

Al gauw werd de bus voller.

En toen begon er achterin iemand met zeer luide stem te klagen.

Deze dame heeft altijd luidkeels kritiek, maar meestal glijd dat wel langs me af.

Maar deze keer bleek ik het middelpunt.

Dat het altijd dezelfde zijn die voorin zitten en dat een ander ook wel eens wil.

Ze bleef er de hele weg over doorzeuren, met een stem als een scheepsbel.

We dronken wat in Klazinaveen en na een sanitaire stop zeg ik vriendelijk tegen die vrouw: "u mag nu voorin zitten hoor".

En ik krijg me toch een gesnauw over me heen.

Bij de bus blijf ik netjes wachten tot iedereen ingestapt is.

Afwachtend hoe het opgelost zal worden.

En terwijl ik buiten sta te praten met de enige mannelijke passagier horen we toch een kabaal in die bus.

Was die vrouw de hele bus tegen me aan het opstoken.

En dat bleef onderweg maar doorgaan.

Tot ik na een tijdje keurig luid en duidelijk te verstaan gaf dat ze nu eens op moest houden.

Dat ik helemaal niet altijd het beste plekje hoefde en ook echt lang niet altijd daar zat.

Dat al voor ze instapte afgesproken was dat haar vriendin het volgende stuk voorin zou zitten.

Toen hield ze eindelijk haar mond.

Maar voor mij was de dag volkomen verpest.

Ik zat te trillen op m'n stoel.

En bracht de rest van de weg in shock door.

Aangekomen bij Gasterij Natuurlijk Smeerling bij Onstwedde in Groningen, wachte ik gelaten af tot de dame in kwestie ging zitten en koos verstandig een stoel aan het andere eind van de tafel.

Er werd ons een heerlijke ouderwetse maaltijd van streekproducten aangeboden, maar mijn arm bleef zo trillen dat ik niet eens in staat was om zelf op te scheppen.

Gelukkig bleek al gauw dat niet iedereen zich had laten opjutten en zo werd het langzaam weer wat rustiger in mijn lijf en hoofd en kon ik toch nog een beetje van het heerlijke eten genieten.

Op de terugweg werden we getrakteerd op een mooie rondrit door Drenthe.

Bij het uitstappen wenste ze me met een stralende glimlach wel thuis.😲