Tuinbewoners

Volgens mijn buurman heb ik echte bejaardenplanten in mijn tuin.

 Dat is best mogelijk, maar het ziet er wel vrolijk uit.

Ik heb erg veel steen in mij tuin.
Daar was ik eerst niet zo blij mee.
Maar de realiteit is dat ik een grote bewerkelijke tuin niet meer kan behappen.
En met een bonte voortuin,een groene zijtuin, en een mooi plantenvak in de achtertuin hou ik nog genoeg over.
Dit gedeelte was vroeger een moestuin.
Later zijn er middenin grindtegels en een wasmolen in geplant.
De wasmolen gaat naar een andere plek en die tegels gaan er tzt absoluut uit.
Dan heb ik een mooi vlak om  met groen te vullen.
Dat gebeurt overigens ook al uit zichzelf.
Overal schieten plantenstekken omhoog, die er vermoedelijk vroeger al gestaan hebben.

Van het meeste heb ik geen idee wat het is.
Ik heb ook het gevoel dat er nog wat uit de moestuin tussendoor piept.

En dan zijn er nog de tuinbewoners.

Toen ik mijn eerste huis met tuintje kreeg, kwam de eerste al gauw spontaan op mijn pad.

Afgeprijst en daar zou het wel bij blijven dacht ik.

Maar schets mijn verbazing, dat ik, net na m'n volgende verhuizing, er al weer één tegen kwam.

En alweer afgeprijst.

Ze hebben inmiddels wel een kwastje verf nodig.

En ja hoor direct na mijn laatste verhuizing loop ik er weer tegen één aan.
En weer afgeprijst.
En heeeeeel erg leuk.

En die laatste twee, tja, die woonden hier al.

Het verhaal gaat dat ik als twee jarige, toen ik in de Gieteling (personeelswinkel van de Hoogovens) een uitstalling van tuinkabouters zag, de hele winkel bij elkaar gekrijst heb, omdat ik een Pauwes wilde (Paulus de boskabouter).

Uiteindelijk heeft mijn vader uit pure wanhoop het  kleinste kaboutertje gekocht.
Die heeft zo'n 35 jaar in de tuin van mijn ouderlijk huis gewoond en toen ie met pensioen ging mocht ie bij mij in de vensterbank komen wonen.
En daar woont ie nog steeds.

Maar de tuin vol kabouters zetten is nooit mijn intentie geweest. 😂😂😂

Gramsbergen lichtstad

De afgelopen jaren ging  ik meerdere keren op vakantie in Gramsbergen.

Maar ik was er nooit in augustus.

En dan hebben ze de leukste week van het jaar.

Dus toen ik uitgenodigd werd om de lichtjes te gaan bekijken, hoefde ik geen moment te aarzelen om ja te zeggen.

Ik had een voorstelling van verlichte straten, huizen, lichtfiguren in de tuinen of zo.

Maar het bleek heel anders.

De straten waren niet alleen verlicht, elke straat had een eigen thema, dat werd uitgebeeld met schilderijen, figuren, taferelen en soms ook door mensen.

We kronkelden eindeloos lang door de straatjes van het stadje en zagen oneindig veel moois, waar ongelofelijk veel werk in zat.

Maar zoals je ziet, valt dat in het donker door de autoruit van een rijdende auto niet te fotograferen, al is het resultaat wel spectaculair.

In een stilstaande auto lukt het ietsjepietsje beter.
Maar eigenlijk moet je dit gewoon in het echt zien.

Thuis lagen Lolo en Piep heerlijk relaxed op ons te wachten.

Over beelden en meubels

Donderdag bezocht ik met AO de beeldentuin in Witharen.

Naast de keramische werken van Thea Dijkema is er een gevarieerd aanbod van diverse kunstenaars te bewonderen.

Maar de tuin zelf is ook al een juweeltje op zich.

Er is ook een tentoonstelling geinspireerd op de kolonie van weldadigheid Ommerschans, waar in vroeger tijden vele arme mensen in barre omstandigheden tewerkgesteld werden.

Ook het werk van meubelmaker Louis van Vilsteren, over wie ik al eens eerder schreef was er te zien.

We raakte met hem in gesprek over mijn naaikastje, waarvan hij er uiteindelijk tien gemaakt blijkt te hebben.

Het eerste, dat hij voor zijn vrouw maakte, is helaas een paar jaar geleden gesneuveld, toen er een kast omviel, waar het op stond.

Ik kocht de tweede.

Hij vond het erg leuk om te horen dat ik hem nog steeds heb.

Ze bloeit

Nu heb ik al jaren sanseverias, maar bloemen heb ik nog nooit gehad.

Straatje om

Het werd tijd dat ik eens de omgeving achter mijn huis ging verkennen.

 Ik woon op nog geen kilometer afstand  vanhet bos.

 Maar omdat ik het bos nog niet ken en geen navigatie of kaart bij me had, leek het me verstandiger het zandpad er langs te nemen.

Ik genoot van de stilte.

Het landschap was zeer afwisselend.

En er was veel te zien.

Toen ik twee uur later op mijn wenkbrauwen thuis kwam, bleek ik maar 4km gelopen te hebben.

Maar wel een schitterende 4km

Alle foto's

Paperclip

Er wordt gebeld en als ik open doe staan er drie jongetjes voor de deur.
Of ik een paperclip wil ruilen?
En ik moet gelijk denken aan de drie kleine meisjes die in mijn vorige woonplaats elke zomer langs kwamen met een verfrommeld theezakje in een zweterig handje geklemd.
Tot ze op een zomer niet meer kwamen.
Ze waren groot geworden.
De meisjes hadden hele verhalen tegen me.
De jongens zijn een stuk zwijgzamer, ze keuren mijn aangeboden ruilobject met ernstige blikken goed.

Lege dozen

Als de stapel lege dozen veel groter is dan het aantal volle, dan gaat het de goede kant op.

Staphorst

Vandaag ging ik met AO een dagje naar Staphorst.
Na een rit door het mooie Reestdal bezochten we eerst de markt en een tentoonstelling van brommers en landbouwmachines.
En daarna liepen we naar het museum voor de modeshow.
Ik heb iets met klederdrachten, heb ooit zelfs een blauwe maandag kostuumgeschiedenis gestudeerd, dus ik was helemaal in mijn element.

De fotos zijn met toestemming gemaakt en geplaatst.

Na de modeshow bezochten we nog het museum, waar niet gefotografeerd mocht worden.

Bij veel huizen in staphorst zie je helder groene luiken en een opvallend blauwe rand onder de vensters en aan de voet.
Op deze foto zijn de kleuren helaas wat donkerder.
Als je door het dorp loopt knalt het echt.
Het blauw zou helpen om vliegen te weren.

Op de terugweg hadden we van het bekijken van al dat moois toch wel wat trek gekregen.
Dus streken we neer op een terrasje.

AO trakteerde me nog op een fraaie rit door Reestdal en Vechtdal.
De prachtige omgeving was niet op de foto vast te leggen.
Te wijds, op een foto gaat de schoonheid verloren.
Maar met het avondzonnetje lukte het wel.

Fotoalbum Staphorst

Randjes

Zo, achterstand weer ingehaald.

Knutselen met plakplastic

Mijn vitrinekasten werden na jaren van hergebruik een beetje aftands.
Ik heb er zelfs over gedacht om ze niet meer mee te verhuizen.
Maar uiteindelijk zijn ze toch weer mee gegaan.
Aan de blutsjes in de glasplaatjes kan ik weinig doen, behalve ze zo leggen dat het zo min mogelijk opvalt.
Elke verhuizing is er toch wel weer een hoekje dat een tikje heeft gehad.

De onder en bovenbakken waren voorzien van plakplastic dat echt z'n mooiste tijd had gehad.
Nu ben ik nooit zo'n fan van plakplastic, maar je kunt nou eenmaal geen ijzer met handen breken en van hardboard echt hout maken.
En toen ik in de plaatselijke doe-het-zelf winkel deze vrolijke versie zag liggen was ik toch verkocht.

Het leek zo simpel, maar uiteindelijk kostte het me toch een paar uur zweten.
Ik wilde natuurlijk de overgangen tussen de stroken zo mooi mogelijk laten verlopen.
En omdat ik het laatste rolletje had, kon ik het me niet veroorloven om een fout te maken.
Maar het is gelukt en ik ben er erg blij mee.
Het voelt alsof ik nieuwe kasten heb.

Let niet op de inhoud.
Dat staat nog even lukraak.
Ik heb eerst alles uitgepakt zodat er weer wat dozen de kamer uit konden.

Hanzefestival

Gisteren bezocht ik met AO het hanzefestival.
AO was meer dan een half leven geleden m'n penvriendje.
Maar zoals het meestal met penvriendjes gaat verloren we elkaar uit het oog.
Een paar maanden geleden liepen we elkaar volkomen toevallig op facebook tegen het lijf.
En nog toevalliger kreeg ik een maand later een huis in z'n vroegere woonplaats aangeboden.
Zo werd de vriendschap 26 jaar later totaal onverwacht weer opgepakt.

Gisteren was het weer gelukkig een beetje menselijker dus togen we naar de Bissingh, die deze week in het kader van het hanzefestival stond.

Na een wandeling over de markt lunchten we, geheel in mijn stijl, op een bankje met krentenbollen en chocolademelk.

En, oh wonder, toen ging het regenen.

Welliswaar een motregentje, maar er viel echt water uit de lucht.

Dus liepen we naar de rommelmarkt bij de kerk vlakbij.

Waar ik dit hylarische boek op de kop tikte.

Een man naast me schoot ongenadig in de lach toen ik de titel hard op voor las.

100 dingen waar je ook geen man voor nodig hebt.

Het boek eindigd trouwens met uit te leggen wat je moet doen als je er wel één nodig hebt. 😂😂😂

Thuis gekomen deden we nog wat klusjes waar je niet per see een man voor nodig hebt, maar waarvoor vier handen toch wel erg handig  zijn.

En we rondde de dag af met een boeren patat op het terras van de snackbar om de hoek.

Fotos