Schaamte

 

Plaatje van Freepik

Een jaar geleden stond er bij een supermarkt een kleine man bescheiden te bedelen.

Voor de show één daklozenkrantje onder de arm.

Een koffiebekertje met een paar muntjes erin in zijn handen geklemd.

Mensen liepen er langs en een enkeling deed er een muntje bij.

Ik voel me op zo'n moment erg ongemakkelijk.

Flashback aan de C1000 in mijn vorige woonplaats, waar een erg opdringerige man dag in dag uit je zo ongeveer de weg versperde en met die krant onder je neus bleef zwaaien.

De man hield me zijn bekertje voor en ik mompelde dat ik hem wat zou geven als ik weer naar buiten kwam.

In de winkel maalde er vanalles door m'n hoofd: "Wat dit, wat dat, wat als het opging aan drugs? Zal ik hem in plaats daarvan een brood geven?".

"Ach wat"; dacht ik bij de kassa: "het is kerst. Laat ie er mee doen wat ie wil".

En ik vouwde het briefje van vijf, dat ik als wisselgeld kreeg klein op.

Buiten stopte ik het in zijn bekertje.

En ik heb nog nooit zo'n dankbaarheid in iemands ogen gezien.

Ik ging met een hoofd vol schaamte naar huis.

Was zo van slag, van die onuitsprekelijke diepe dankbaarheid voor dat lullige briefje van vijf, dat ik er dagen slecht van geslapen heb.

Ik voelde me een slecht egoïstisch mens vol vooroordelen.

Ik heb er het afgelopen jaar met niemand over gepraat en ik heb de kleine bescheiden bedelaar ook nooit meer  teruggezien.

Maar nog regelmatig is ie in mijn gedachten.

Ik hoop dat hij een beter leven heeft nu.