Jaren geleden had je in Engeland een groep die "the Zimmers" heette.
De gemiddelde leeftijd van de leden lag achter in de tachtig, maar de energie spatte er vanaf.
De eerste leadzanger was 90.
Dit is hun eerste hit, maar je moet echt even op YouTube kijken voor meer, oa van de Sex Pistols.
En hun eerste optreden bij de X-factor is hylarisch.
Een zimmer is een rollator.
En laat ik nu momenteel van dat ding veel nut hebben.
Ooit gekocht om mijn vakantiebagage makkelijk mee te kunnen nemen.
Maar nu dan tijdelijk echt nodig.
Met een rollator moet je leren lopen.
Je krijgt de bijna niet onderdrukken neiging om er op te gaan hangen.
De eerste dagen kwam ik dan ook met enige kramp in de armen thuis.
Het is even zoeken naar de juiste houding, zeker als je lang bent.
Maar gisteren ontdekte ik dat een stukkie dichter bij het ding lopen er voor zorgt dat je keurig rechtop blijft en niet gaat hangen.
Elke dag als ik de deur uit stap denk ik dat ik nu wel fit genoeg ben om zonder te gaan.
Maar dat is nog echt niet zo.
Wel is de afstand die ik alweer vrij makkelijk loop elke dag een stukje verder.
Sinds zaterdag loop ik een heel blokje van 400m.
Ik ben nog niet zo ver om een iets groter blokje te nemen, maar het komt steeds dichterbij.
Mijn been ziet er steeds beter uit.
Een mooi zacht, nog wel rood huidje komt onder de schilfers uit.
Wel zit er in een stuk zo groot als m'n hand geen gevoel meer.
Dat is nog een gevolg van de val die ik in november maakte.
Als dit binnen een half jaar niet verbetert komt het nooit meer terug.
Als er ook maar enige verbetering te merken is, dan duurt volledig genezen een jaar.
De randen prikken, dus ik heb stille hoop.
En anders moet ik het er mee doen.
Er zijn ergere dingen.
