Verrassing

 

Stond er gisteren opeens iemand met een cadeautje van Kleenex voor de deur.

Nou ja opeens?

Ik wist wel dat ik er één gewonnen had, maar niet wanneer het zou komen.

Een antihooikoortspakket.

Helaas is een deel van de plantjes zieltogend.

Zo'n reis in een busje is natuurlijk niet ideaal voor ze.

Die heb ik gisteren gebubbeld.

Misschien kan ik er nog wat van redden.

Maar het idee is leuk toch.

En er is nog genoeg over.

Met de hittegolf op komst hou ik ze nog maar even binnen.

Daarna ga ik wel kijken of ik er een mooi plekje buiten voor kan creëren.

Misschien met de Maggi minimoestuinbak die ik vorig jaar won, maar nog niet in gebruik heb genomen.

Giethoorn

 De uit-bus rijdt sinds april weer, maar ik had tot nu toe nog niet de puf om mee te gaan.

Vorige week kwam er een berichtje dat er op een paar uitjes nog een plaatsje vrij was.

Één daarvan was een rondvaart door Giethoorn afgelopen vrijdag.

En dat leek me wel een geschikt uitje voor een dame zonder puf.

Lekker in een bootje het water op.

Maar ik viste letterlijk net op een minuutje achter het net.

Dus kwam ik op de reservelijst.

Laat ik nu donderdag een belletje krijgen dat er iemand ziek geworden is.

Dus kon ik toch nog mee.

De bus zat  vol met gezellige oudere dames en één heer (de chauffeur)

We dronken onderweg nog een kopje koffie bij de Barones in Dalfsen.

En lunchte bij 't Zwaantje in Giethoorn.

Ik at een pannenkoek met warme kersen en slagroom, die ik vergat te fotograferen.

En toen werd het tijd om de boot op te gaan die voor de deur lag.

Ik mocht naast de schipper op de brede treeplank zitten, omdat ik volgens hem daarvandaan betere foto's kon maken.

En eerlijk gezegd was ik daar erg blij mee.

Want in het zitgedeelte waren de bankjes nogal gammel en ik zat pijnlijk klem tussen bankje en tafeltje.

Nu zat ik heerlijk een stuk hoger voluit op een stevige brede zitting.

Maar nog was het lastig fotos maken.

De huizen en tuinen zijn een stuk hoger en dicht aan het water en de boot schommelt natuurlijk, maar er zijn er toch nog een paar gelukt.

Volgens de schipper was het erg rustig.

De Chinezen, die normaal 50% van de bezoekers uitmaken, blijven nog weg.

Maar ik vond het nog knap druk.

De hoofdkanalen waren gevuld met gehuurde bootjes met onhandige bestuurders, dus het botste nogal eens.

Ik vond het tochtje over het meer het fijnste.

Lekker de ruimte en genieten van de prachtige wolkenpartijen.

Op een eiland staat een jeugdherberg die alleen bereikbaar is per boot.

En even verderop had de ijsverkoper het druk op zijn ijsbootje midden op het water.

Al gauw voeren we de bebouwde kom weer in.

Op de terugweg streken we nog neer op het terras van de VP in Zwartsluis, waar een aanhalig katje ons enthousiast verwelkomde.

Ik dronk er mijn eerste bananen milkshake sinds jaren.

En toen ging het weer op huis aan.

Al ben ik een dag later nog totaal gevloerd, ik ben blij dat ik gegaan ben.

Er was ook het verdriet om die ene die er niet meer bij is, maar ook dat mag er zijn.

Het was een gezellige dag, zonder onvertogen woord, met een gezellige groep mensen.

Rouwen in de kantlijn

 

Laatst vertelde iemand me dat ze mensen had leren kennen die hetzelfde meegemaakt hadden als zij.

Ze was daar erg blij mee, voelde zich bij hen herkend en dat begreep ik volkomen.

Toen ik een paar jaar geleden van mijn moeders overlijden hoorde, kreeg ik veel vergelijkbare verhalen te horen.

En zelfs bij het overlijden van Piepelotje kreeg ik veel bijval

Dat gaf het gevoel er niet alleen in te staan.

Na Annes dood is dat anders.

Er was geen afscheid, geen collectieve rouw, ik had en heb geen plek in het geheel.

Ik mocht naar de condoleance, maar kon er door de beperkende coronamaatregelen en de gezondheidsproblemen niet naar toe.

En wat had ik daar dan in mijn eentje eenzaam bij zijn lichaam moeten staan.

Pas maanden later hoorde ik dat er wel degelijk een afscheidsdienst geweest is, waarin ik zelfs genoemd ben, dat ie gelukkig met mij geweest is.

Dat doet pijn.

Ik kreeg wel veel vriendelijke reacties, dat echt wel.

Maar ook onbegrip, het was immers al uit, dus wat valt er te rouwen dan?

Er zijn zelfs mensen die er maar vanuit gaan dat ik nu al nauwelijks meer aan hem denk.

Naarmate de tijd vordert merk ik dat ik de herkenning mis.

Dus ging ik op onderzoek uit.

Maar er is weinig over te vinden.

Zo kwam ik het wel het woord schaduwweduwen tegen.

Een term gebruikt wordt voor maitresses, voor de andere vrouw, die geen plaats krijgt in de rouw.

Welliswaar een andere omstandigheid, maar toch zo herkenbaar.

Ik las over exen, die vanwege de gezamelijke kinderen aanwezig mochten zijn bij het afscheid, maar geen plaats hadden in het geheel, behalve om de kinderen te troosten.

Voor hun verdriet was geen ruimte.

En over exen die niet welkom waren.

Maar niets over exen zonder gezamelijke kinderen, waar dus de band geheel verbroken is.

Die zijn onzichtbaar, maar rouwen net zo goed.

Ik las dat het niet erkennen van iemands rouw funest is voor een rouwende.

De rouw in de kantlijn kan net zo diep, of zelfs dieper zijn dan in het middelpunt.

Temeer door het alleen staan daarin.

Ex zijn betekent niet automatisch dat je niet meer van iemand houdt.

En de dood maakt geen einde aan de liefde.

En zelfs als er geen liefde meer zou zijn, dan is er de rouw om wat er onomkeerbaar niet meer is.

Een heldere uiteenzetting vond ik in dit artikel over geen recht op verdriet.

Bijkomen in de achtertuin

 

Vandaag was ik moeier dan moe en dus genoten Lolo en ondergetekende vanmiddag van de bonte woestenij in mijn achtertuintje.

De pluimhortensia linksboven heb ik dit jaar niet kunnen snoeien, maar hij zit gigantisch vol op uitbarsten staande bloementrossen.

Zo hoog, dat mijn buurvrouw glunderend vertelde dat ze zo blij is dat ze er van mee kan genieten.

Het schattige blauwe bloemetje rechtsonder is nieuw aan komen waaien en mag blijven.

De roos was een grote verrassing.

Wat een prachtige kleur.

Haar gele zusje bloeide weken geleden al.

Ik kocht ze een paar jaar geleden bij de Aldi, maar ze deden niet veel.

De stokrozen van zaad dat ik van MrsHteB kreeg, zijn eindelijk goed op dreef.

Ook al zo'n mooie kleur.

En rechtsonder ook al een cadeautje.

Ik kreeg twee jaar geleden een heel stel hybiscusstekken.

Deelde ze met Anne, maar ze gingen bij ons allebei allemaal dood.

Deze stond vergeten in een donker hoekje van de border en laat ie het nu toch wel doen.

Over een duifje dat verdwaalde

 Soms lopen dingen anders dan je zou willen.

Gisteren zat er bij m'n buurvrouw een duif in de tuin die wonderlijk mak leek.

Hij tippelde rond onze voeten, verdween af en toe in de bijkeuken.

Maar vloog nooit op.

Toen ik zag dat een vleugel ietwat omlaag hing, heb ik een oproepje op een Facebookgroep voor zoekgeraakte dieren gezet.

Binnen tien minuten kwam er een aardige dame de duif ophalen.

Ze had zelf sierduiven en ving ook wel gestrande  wedstrijdduiven op.

Het diertje bleek erg vermagerd en volkomen uitgeput.

Ook had hij vermoedelijk een breuk in z'n vleugel.

Daarom was hij dus zo heel erg mak.

Al gauw kreeg ik bericht dat ze de eigenaar gesproken had.

Die wilde het arme beestje niet meer terug (want waardeloos).

Dus mocht hij bij de vriendelijke dame blijven.

Hij at en dronk goed en die avond zou ze, als ie wat bijgekomen was, zijn vleugel vastzetten.

De kans was er dat ie nooit meer zou kunnen vliegen, maar hij was welkom bij haar andere duiven.

De duif was een paar dagen geleden vertrokken uit België en had 300km verderop in de buurt van Eindhoven terecht moeten komen.

Waarschijnlijk heeft slecht weer hem ver uit de koers gedreven.

En is hij, uitgeput als hij was, hier tegen een openstaand raam gevlogen en zo in de tuin van m'n buurvrouw gekukeld.

Gisteravond leek het er op dat we hem net op tijd gered hadden, maar vanmorgen lag hij dood in zijn hok.

Het heeft helaas niet zo mogen zijn.

Buddy en Maatje kijken kunst

 Vorige week gingen we op bezoek bij Eef, over wie ik al vaker schreef.

Hij heeft zijn tentoonstelling opnieuw ingericht.

Dat kun je hier op zijn vele filmpjes en foto's zien. 

Deze week bezochten we de beeldentuin in Witharen, waar het, naast veel werk van diverse kunstenaars, ook genieten is van de fraai aangelegde tuin en het weidse uitzicht.

In de tuin zijn overal zitjes, dus het was voor mij ook goed te doen.