Half jaar in vogelvlucht

 

Augustus 2019 heel wat indrukken opgedaan.

Daarna werd het wat rustiger.

2020 zal nog beknopter zijn, want we mochten bijna niets he.

Mijn tablet heeft wat moeite met al dat wit.

Met een daglichtlamp krijg ik het ietsje beter.

Mijn potloden komen van de kringloop.

Sommige bevatten wat weinig pigment.

Maar het belangrijkste is dat ik bezig ben.

Zo mooi verwilderd

Van de week kwam er iemand aan de deur, die haar bewondering uit sprak voor mijn "mooie verwilderde" tuin.

Nu hou ik wel van spontane tuinen, maar vind de mijne momenteel wel heel erg wild.

Door al die regen van de laatste tijd, kwam er weinig van tuinieren.

Dus ben ik vandaag weer een dikke 1,5 uur aan het paardenbloemtrekken geweest.

Dat gaat gelukkig een stuk makkelijker nu ze wat groter zijn.

Gelukkig slaan alle gekregen plantjes van de laatste tijd goed aan.

Alleen de hortensia heeft een behoorlijke dreun van de late vorst gehad.

Maar ook die vormt onderin al veel nieuw blad, dus dat zal wel goed komen.

En dan de  buxus, tja, ik ga toch maar eens op zoek naar een "mannetje" of "vrouwtje" om hem te verwijderen.

Want dit wordt echt nix meer.

Speciaal voor Anja een foto van het mozaïek toegevoegd.

Langs de Vecht

 

Wandelen langs de Vecht blijft altijd mooi.

Maar waarom de gemeente nou toch dit bankje er met de rug naar toe heeft gezet?

Opruiming

 

Rotzooi in je huis, rotzooi in je hoofd.

En andersom.

Dus ben ik maar weer aan het ruimen geslagen.

Dat helpt zeggen ze.

Ik zie het niet zitten om elke keer naar het postkantoor te moeten.

Dus ben ik afhankelijk van ophalers.

Maar dat lukt de laatste dagen prima.

Ik zet telkens iets te koop en iets te geef.

Op Marktplaats of Facebook.

En als iets weg is zet ik er weer iets nieuws op.

En dat loopt wonderwel.

Sinds zondag ben ik 32,50 en een doos bonbons rijker en drie dozen spullen, een tuinkast en een plantenstandaard armer.

Maar ooooh wat verzameld een creatief mens toch veel om zich heen.

Tekenen

 Weer vier maanden een plekje gegeven.

Dagboektekeningen

De eerste vier maanden van 2019 in een notendop.

 

Tekendagboek

 

In mijn vorige leven hield ik een tijdje een tekendagboek bij.
Na mijn verhuizing kwam het er al gauw niet meer van.

Toch wil ik proberen de goede herinneringen van de afgelopen drie jaar samen te vatten in beeld.

Ook als dat nu soms verdriet op roept.

Het is belangrijk om het goede dat er was niet te vergeten.

Broertje dood aan gordijnen maken

 Vandaag moest ik tot twee keer toe door de stortregen fietsen.
Vroeger had ik van die handige zelfgemaakte beenkappen met elastiek onder en bovenaan, die ik over  broekspijpen heen trok.
Maar die zijn in de loop der tijd zoek geraakt en ik ben nooit meer ergens een goed soepel stuk waterdicht textiel tegen gekomen.
Dus mijn spijkerbroek was tot aan mijn knieën drijfnat.

Ook werd ik nog bijna van m'n sokken gereden door een auto die te kort door de bocht ging.

Thuis maar gauw iets warms en comfortabels aangetrokken.

Het lijkt wel herfst.

Ik heb vanmiddag mijn eerste gordijn opgehangen.

Hij moet nog gezoomd, maar heb het vast met veiligheidsspelden vast gezet.

En natuurlijk schoot bovenaan de eerste haak los, nadat ik de trap weer opgeborgen had.

Ze zijn me verkocht als verduisteringsgordijnen, maar dat zijn ze duidelijk niet.

Gelukkig heb ik er nog luxaflex achter.

Ze zijn moeilijk te fotograferen zo voor het raam, maar de kleuren zijn zoals op onderstaande foto:

Deze gordijnen had ik oorspronkelijk gekocht voor de huiskamer, maar vorig najaar kwam ik de blauwe van foto 3 tegen.

En die zijn wel verduisterend, dat is voor een raam op het zuiden toch wel heel fijn.

Ook die zijn nog met veiligheidsspelden gezoomd hahaha.

En de vrolijke geruite maken mijn rommelige hobby/eetkamer gezelliger.

Voor het tweede gordijn moet ik de halve kamer leeghalen om erbij te kunnen.

De gordijnen waren zo lang dat ik genoeg stof over houd om dubbele gordijntjes voor de raampjes in de bijkeuken te maken,  waar 's zomers de zon halfverwege de middag tot laat in de avond vol op staat. 

Tussen de buien door

 

Toen ik vanmorgen de voordeur opende stond er een zak vol planten op de stoep.

Gekregen op een weggeefhoek en bezorgt door iemand die hier in de buurt werkt.

Dus toen het even droog werd ben ik ze gauw in de voortuin gaan zetten.

Ik weet niet meer wat de bovenste twee zijn, maar de één geeft gele bloemen en de ander witte.

Met de lelies en de prikneus ben ik ook erg blij.

Die had ik in mijn vorige tuin ook, maar kon ze niet meenemen.

De tuin begin met al die nattigheid al behoorlijk uit te lopen.

Om duistere reden wordt ie dit jaar overspoeld met honderden paardenbloemen.

Vorig jaar hadden de slaapmutsjes de overhand.

En daarvoor de bosviooltjes.

En helaas is de buxusrups ook gearriveerd.

Daar kan ik wel om janken.

15m haag aangevreten.

Twee pollen gras krijg ik maar niet weg, dus heb ik besloten dat het siergras is.

Weggaan

"Weggaan is iets anders

dan het huis uitsluipen

zacht de deur dichttrekken

achter je bestaan en niet

terugkeren. Je blijft

iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als

een soort van blijven. Niemand

wacht want je bent er nog.

Niemand neemt afscheid

want je gaat niet weg."

 (Kopland)

Ooit, heeeeeeeeel lang geleden, las ik dit gedicht op een reclamebord op perron 8 van station Haarlem.

Het intrigeerde me en ik schreef het op in een boekje dat ik altijd bij me had en waarin ik gedichten en uitspraken verzamelde.

Vandaag kwam ik op Facebook dit gedicht weer tegen.

Iemand plakte het onder een vraag die ik stelde.

En dat bleek toevallig ook nog een oud dorpsgenoot uit het dorp van mijn jeugd te zijn.

Het intrigeert me nog steeds.

En ik kom er nog steeds niet helemaal uit.

Blokje om

 Vorige week ben ik begonnen met 20 weken wandel challenge in het Ommerbos.

Wandelen met oefeningen.

Omdat het deze week vanwege Hemelvaart niet doorging, stelde ik een eigen wandeling voor.

En 1 deelneemster wilde wel met me mee.

We liepen een mooi zonnig rondje en dronken onderweg een lekker kopje kruidenthee op het terras bij de Theeschenkerij in Arriën.

Dingen voor elkaar krijgen

 

Nu de Toet uit de achtertuin weg is, is de tuin opeens weer erg groot.

Dus versleepte ik gisteren met kunst en vliegwerk de  grote erg zware tuinbank, die ik vorig jaar kreeg, naar z'n nieuwe plek.

Omdat de oprit schuin afloopt heb ik hem op klinkers gezet.

Dan komt ie bij regen niet met z'n poten in het water te staan en gaat ie hopelijk langer mee.

Zaterdag zette ik al een oproepje op de weggeefhoek of iemand het oud ijzer, dat al veel te lang in de tuin stond, wilde ophalen.

Het was niet zo heel veel, maar probeer maar eens om met een parasol zonder doek vol rammelende balijnen en nog zo het eea op de fiets op pad te gaan om het weg te brengen.

En gelukkig wilde iemand het zondag al weghalen.

Nu zoek ik nog een oplossing om deze knoest en nog wat grof tuinafval weg te krijgen.

En een paar kapotte (tuin) stoelen die er ook al een eeuwigheid staan.

Vanmorgen ging ik een begin maken met het snoeien van struiken in de achtertuin.

Mijn nieuwe veel grotere kliko was al gauw vol en gelukkig was de Rova nog net niet geweest dus kon ik hem nog aan de straat zetten.

De regen deed me naar binnen vluchten en het bleef maar somber en nat.

Dus ging ik na de zoveelste ongeconcentreerde mindfullness oefening op zoek naar een ander karweitje.

Al zeker een jaar geleden kocht ik deze megavrolijke gordijnen op marktplaats.

Ik zou ze alleen een stuk korter moeten maken, maar bij aankomst bleek de ruit niet op dezelfde hoogte te zitten.

Dus moet ik ze helemaal opnieuw maken.

En daar had ik toen echt geen zin in, dus verdwenen ze ergens in een hoek van de hobbykamer.

Ik vond gisteren nog blauw gordijnband, en dacht bij nameten toch echt dat het meer dan genoeg was.

Maar ja mijn hoofd wil niet echt nu.

Na opspelden kwam ik een halve meter te kort.

Dus besloot ik te roeien met de riemen die ik heb en zette geel band achter het tweede gordijn.

Aan de achterkant wonen geen mensen, zou mijn vader gezegd hebben.

Nu nog moed vinden om die enorme lappen onder de naaimachine door te halen.

Puinruimen.

Vandaag mijn miskoop van het jaar 2020 met veel verlies verkocht.
Dag Toet, het ga je goed.

Op naar het volgende probleem, van de vele die nog opgelost moeten worden.

Ik dacht dat verhuizen het allervermoeiendste was, maar het kan dus nog erger.

Voorbij is de droom

 Intens verdrietig omdat mijn relatie voorbij is.

All the roses