Een paar maanden geleden kreeg ik een reclame van Google om een fotoboek te maken.
Ik wilde graag een tastbare herinnering aan de, tot nu toe, gelukkigste periode in mijn leven.
Dus ging ik in mijn Google-Albums op zoek naar fotos.
Dat had nogal wat om het lijf, want mijn fototoestel heeft een tijdje kuren gehad, waardoor fotos op verkeerde data opgeslagen zijn.
En Google gaf niet de optie om ze uit de mapjes te vissen.
Dus zocht ik duizenden fotos af.
En na een paar weken was het boekje naar mijn zin.
Het werd wel erg duur, ook met korting.
Maar soms mag dat.
Ik wilde zo graag een tastbare herinnering.
Dat is toch anders dan fotos on-line.
Alleen verloor ik toen, zoals je weet, mijn portemonnee.
Dus ik kon niet bestellen.
Toen ik een maand later aan bestellen toe kwam, bleek pas dat je een creditkaart nodig had voor je eerste bestelling.
Wat had ik de smoor in.
Zo hard gewerkt en dan dit.
Ik ken ook niemand met creditcard, en een smeekbede bij Google leverde natuurlijk ook niets op.
Even liet ik de moed finaal zakken.
De gedachte aan weer die duizende fotos langsscrollen, brrr.
Maar twee weken terug liep ik tegen een reclame van Albelli aan.
En laat nu Albelli wel fotos uit mapjes van Google te kunnen uploaden.
En je kunt er gewoon met iDEAL betalen.
En er was ook nog iets meer grafisch mogelijk.
En het was ook nog een stuk goedkoper.
Afijn ik blij, opnieuw en veel sneller, een boekje samengesteld.
En toen.......
Ging het opnieuw mis.
Een van de fotos was niet goed gepakt en kon om duistere redenen niet afgedrukt worden.
Via een (voor mij) ingewikkelde procedure, moest ik die foto opnieuw plaatsen en dan kon ik met een speciale code het boekje opnieuw bestellen.
Twee dagen aan het etteren geweest, met behulp van een zeer vriendelijke behulpzame medewerker.
En toen was ff de moed finaal weg.
Ik liet het een paar dagen liggen.
En zondag kreeg ik opeens door waar het mis ging.
Het woord dat voor de code stond hoorde bij de code en dat had ik niet begrepen.
En floepa, daar ging mijn bestelling.
Vandaag lag mijn herinneringsboekje in de bus.
En ja, echte fotos raken je toch dieper dan op een beeldscherm.
Annes lievelingskleur was blauw, dus koos ik voor de kaft ook blauw.
De steen staat op de laatste pagina.
De tekst komt uit zijn favoriete nummer van Ede Staal:
De steen beschreef ik ten tijde van de eerste lock down, toen men hier een oproep deed voor stenen met een toepasselijke tekst om een herinneringsmonument mee te maken.
De teksten op de ingebrachte stenen zijn inmiddels weggevaagd, maar dat veranderd niets aan de intentie.
En de steen heeft nu voor altijd een dubbele betekenis.
