Bijna zevenenhalve meter

Mijn slaapkamer is enorm.
Met 3,40m niet uitzonderlijk breed.
Maar met 7,30m lengte en het hoogste punt op zo'n 4m lijkt het wel een balzaal.
Hij is zelfs langer dan mijn huiskamer.
De eerste week werd ik echt verbijsterd wakker 's ochtends.

Ik heb er nu voor gekozen om hem op te delen.
Sinds kort staan mijn linnenkasten dan ook weer, net als in mijn vorige huis, overdwars.
Maar het grote verschil is dat ik daarachter nu gewoon een kamer extra heb.
Tegen de rug van mijn linnenkasten staan nog 3 gekregen kasten.
Er is genoeg plaats voor de commode.
Al mijn schilderijen staan veilig tegen het lage muurtje opgeslagen.
Zelfs mijn keyboard krijgt er een plekje.
En dan is er nog voldoende ruimte over om mijn was er op te hangen als het buiten te nat of te koud is.

 Piep en Lolo vinden het ook een succes.
Ze spelen er graag verstoppertje.

Het slaapgedeelte oogt door de grote hoogte toch nog heel ruim.
Dus ik kan nog steeds enigszins verbijsterd wakker worden.

En toen was het weer groen

Na de lange droogte en hitte was er niet veel over van mijn voortuin.
Maar langzaam aan hersteld ie zich weer.
Vandaag heb ik me maar eens gestort op het verwijderen van dorre planten en onkruid.

 Hier en daar lijkt het nog wat kaal, maar daar komt al de belofte voor komend voorjaar tevoorschijn piepen. (Oa hele bossen blauwe druifjes)

De slaapmutsjes hebben zich door de hele tuin verspreid en gelukkig hebben we nog geen nachtvorst te verwachten.

 Ook de blauwtinten zijn weer vertegenwoordigd oa  kattenkruid en komkommerkruid.

Doorgeschoten rabarber doet het goed in m'n smalle zijtuintje.
Net als de fuchsia.

Mijn achtertuin is minder spontaan, maar wat er staat is prachtig.

Ik ben mijn voorgangers echt dankbaar.

De reuze afrikanen zijn van de buren, maar ik mag er van meegenieten.

En ik ben verliefd op de herfstanemonen.

Wil je alle fotos groot zien dan kun je ze in mijn tuinalbum vinden.

Rondje Arriën

Gisteren besloot ik naar Arriën te wandelen, een klein dorpje in het buitengebied.

Onderweg kwam ik veel dieren tegen, die soms erg nieuwsgierig waren.

Zo werd ik aandachtig bekeken door een paard en zeer achterdochtig door een paar geiten.

Als je Arriën binnen stapt waan je je terug in de tijd.

Alleen de autos op de in de avondspits best wel drukke doorgaande weg verstoren dat beeld.

Onderweg moest ik ook aan Christine denken die zulke mooie fotos van paddenstoelen op haar blog plaatst.

Maar het meest genoot ik van de prachtige wolkenpartijen.

Alle fotos zijn weer te vinden in mijn ommentje album.
(Even doorscrollen tot voorbij de ezeltjes en de kerk)

Het zou droog blijven tussen 2 en 4

Dus fietste ik na de laatste regenbui naar de bazaar van de plaatselijke muziekvereniging.
Ik kwam alleen terecht bij de verkeerde vereniging.
Tja, eh, twee muziekverenigingen in dezelfde straat, dat had ik niet kunnen verzinnen.

De bazaar was piepklein, maar het was wel gezellig.
Ik deed mee met een spelletje, kocht wat lootjes in de hoop een weekendje weg te winnen.
En vond twee lampenkapjes voor 2€, om de gesneuvelde kapjes van mijn bedlampjes te vervangen.
Best wel klassiek voor mijn doen, maar ze passen prima bij de blauwe vloerbedekking en okergele gordijnen van de vorige bewoners in m'n slaapkamer.

Toen ik weer wilde vertrekken kwam de regen bij bakken naar beneden.
En het was nog lang geen vier uur.
Na een tijdje werd het dan toch wat minder, net even droog genoeg om naar de naastgelegen supermarkt te sjezen voor de wekelijkse boodschappen.
En toen ik naar buiten kwam stortte het alweer.
En hoe dichter ik bij huis kwam hoe harder het viel.
Daar kan geen regencape tegenop.

Uit de oude doos

Vorige week kreeg ik 2 boekenkasten van iemand, dus ik kon weer verder gaan met uitpakken.

Daarbij kwam ik in de fotodoos deze plaatjes tegen.

Dit zijn mijn betovergrootouders van moeders moeders kant:
Christiaan Frederik Arnold en Alida Vrijdag,
getrouwd in Haarlem op 5-8-1857.
De foto is gemaakt ter ere van hun 50 jarig huwelijksfeest.

 Van deze foto weet ik alleen dat het een nicht en neef uit dezelfde tijd waren.

En dit is een overgrootvader van me , maar ik weet helaas niet welke.

Mijn eerste spaarlamp

Toen ik ruim 28 jaar geleden mijn eerste eigen voordeur kreeg kwam mijn vader er mee aanzetten.
Een heuse spaarlamp.
Van Philips natuurlijk, want mijn vader was een voorstander van het spekken van de Nederlandse economie.
Als iets niet in Nederland gemaakt werd dan was Europees een goede tweede, zoals zijn hele serie Simca 1100's die maar 2 á 3 jaar meegingen omdat ze door de zoute zeelucht aan de kust al snel doorrotten.
Een uitzondering vormde z'n fotocamera, de Olympus Trip, want een goeie Europese camera was er niet.
Hij was er zo enthousiast over dat op een gegeven moment de hele familie er één had.

Vanmorgen was ie dan eindelijk ter ziele.
Het was een onhandig groot ding die eerste spaarlamp, maar er was toch altijd wel een lamp in huis waar ie in paste.
18 ouderwetse guldens kostte hij indertijd.
Een gigantisch bedrag.
Maar dat heeft ie met 28 jaar trouwe dienst wel dik opgebracht.
Zo lang gaan de lampen van tegenwoordig niet meer mee.

Ezeltjesdag

Even buiten Ommen, aan de overkant van de Vecht, ligt landgoed het Laar.

Je kunt er heerlijk wandelen.

Nog niet zo lang geleden is de kinderboerderij verhuist naar de rand van het landgoed.

Op een prachtige plek, waar vroeger alleen een hertenkamp was, woont nu een verscheidenheid aan dieren.

Vandaag was het ezeltjesdag.

De kinderboerderij heeft twee ezeltjes, maar op ezeltjesdag komt de ezelboer met zijn ezeltjes langs.

En dan kun je met de ezeltjes wandelen.

Ik heb een tijdje met de vrijwilligers zitten praten aan een van de picknicktafels.
Toen de helft van hen opstond begon de picknicktafel te kantelen en viel ik in slow motion op de grond.
Het ging zo traag dat ik me niet eens bezeerd heb.

Op de terugweg genoot ik nog een poosje van het prachtige uitzicht op de grote bank op de brug.
We hebben hier werkelijk prachtige wolken luchten.

Kaffe Fassett

Misschien nog wel duurder dan mijn favoriete Laurel Burch is Kaffe Fassett.
Ik heb nog steeds geen idee hoe ik zijn naam uit moet spreken.
Maar zijn stoffen zijn zeer fraai.
Mijn verzameling is nog heel klein.
Zo één keer in het jaar loop ik tegen een betaalbaar stapeltje stroken aan.
Ik heb er nu 26.
Maar ooit wordt het een strokenquilt.
Als mijn Laurel af is.

Met de boeken is het nog veel erger.
De prijzen die daarvoor gevraagd worden rijzen echt de pan uit.
Dus was ik er als de kippen bij toen ik dit boek voor een relatief prikkie op de kop kon tikken.

Inburgeren

Langzaam aan wordt m'n huis steeds bewoonbaarder en ongelofelijk snel voelt het als thuis.

Er komt dus ruimte voor volgende stappen.

Naast de eetcafés en het handwerkgroepje wordt het tijd voor meer nieuwe dingen.

Het zoeken daarnaar begon vorige week ongepland toen er een kies doorbrak en ik naarstig op zoek moest naar een tandarts.

Wat vanwege wachtlijsten nog een heel gedoe was.

Uiteindelijk heeft m'n zorgverzekeraar bemiddeld.

En toen ik toch bezig was regelde ik gelijk ook maar huisarts, apotheek en Dierenarts.

Deze week kwam er een tweede handwerkgroepje bij.

In mijn eigen buurt, 's avonds, om de week en nu eens niet met bejaarden.

Ook werd het tijd om op zoek te gaan naar beweging.

Daar ben ik nog niet helemaal uit.

Het is hier allemaal een stuk duurder dan in mijn vorige woonplaats.

Het betaalbaarste is de sportschool bij mij om de hoek, maar in het verleden ben ik totaal afgeknapt op die manier van sporten.

Deze week heb ik een proefles internationaal volksdansen en een proefles aqufitness gehad.

De aquafitness viel erg tegen.

Tien jaar lang had ik 3 kwartier les en mocht in totaal 2 uur het zwembad gebruiken.

Hier is het maar 25 minuten en in totaal 3 kwartier.

Maar volksdansen vind ik tot mijn verbazing erg leuk.

Al gingen mijn voeten de meeste tijd alle kanten op behalve de goede.
Ik mag vier keer gratis mee doen.
Dan hoef ik pas te beslissen.
Lastig hoor, want kies ik voor iets leuks, dan blijft er weinig over voor meer beweging.
Kies ik voor meer beweging dan is er weinig leuks aan.

Ik heb wat contacten voor vrijwilligerswerk, maar daar is nog niets concreets uit gekomen.
Ik ren er ook nog niet heel hard achter aan.
Er komt al zo veel nieuws op mijn pad.
Maar ik houd het wel warm.

Ook ben ik inmiddels lid van de huurdersvereniging en de buurtvereniging.
En die laatste had vanavond de jaarlijkse buurtbarbeque.
Het was megagezellig.
Heb met veel buren gepraat.
En veel gelachen.
En lekker gegeten.

In de kast

Ik kreeg een klacht dat de inhoud van mijn nieuwe kast niet goed zichtbaar was op de fotos.
Nu lijkt het misschien wel alsof ik altijd alles deel, maar dat is niet zo hoor.
Ook ik heb mijn grenzen.
Maar voor mijn verzameling zonder financiële waarde (voor inbrekers 😉) wil ik wel een uitzondering maken.

Deze gebruiksvoorwerpen werden voor de oorlog door meubelmakers gemaakt uit restmateriaal als er even geen werk was.
Blijkbaar alleen boven de rivieren, want ik ben ze in het zuiden des lands nooit tegen gekomen.
En vlak na mijn verhuizing vond ik er, na zeker 12 jaar niets, in de kringloop weer eentje bij voor 1€.

Ps, achteraf blijkt de herkomst aan de andere kant van de wereld te liggen:

2020/10/de-fabriek

Gott schuf die Zeit

Mijn tweede Ommentje voerde me een stukje het bos in.

Niet heel diep, zodat ik ook nog mooie stukjes park in mijn wijk mee kon pikken.

Er stonden aardig wat paddenstoelen langs het pad.
Vraag me niet wat het zijn, daarvoor moet je bij mijn tuinkabouters zijn.

Als ik even op een bankje zit te genieten zie ik door de bomen iets vreemds op een hek.

Met de camera zoom ik er op in en zie dit kunstwerkje.

Een mol heeft zijn kop gestoten tegen het asfalt.
Zo te zien had ie een harde kop 😂😂😂.

Dit prachtige uitzicht zal over enige tijd vol bedrijven staan.

Kunst.

Ze gingen er gauw vandoor toen ze me zagen.

Bijna thuis.

Heel erg bijna thuis.

Thuis, waar gelukkig in mijn voortuin ook weer het eea in bloei komt.

4,5km in anderhalf uur, geen mijlpaal, maar wel anderhalf uur genieten.

Von Eile hat Er nichts gesagt.

Soms gaat het een beetje anders

Toen ik verhuisde konden er wat kasten niet mee, omdat ze of te hoog voor mijn nieuwe huis waren, zoals mijn mooie lundiameubel, of te gammel, zoals mijn lappenkast.

Ik zocht dus een andere kast voor mijn lappen, of een keukenkast met deuren en dan zouden mijn toch wel erg slordig ogende open keukenkastjes naar boven gaan voor de lappen.

Gister zag ik dan eindelijk een mooie kast op marktplaats voor een paar tientjes.
Ik zet ouderwets gordijntjes achter het glas dacht ik nog, dan kan er een hoop in opgeborgen..
Maar bij thuiskomst stond ie toch wel heeeeeeel erg mooi in de kamer.
En mijn verzameling houtdraaiwerkjes staat er toch wel heeeeeeel erg fraai in.

Afijn nu heb ik dus een nieuwe kast in de huiskamer, moet de meidenkast naar de keuken en de keukenkastjes naar boven.
En heb ik waarschijnlijk nog steeds kastruimte te kort.
Maar wat is ie mooi.