maandag 28 september 2020

Sprookjesboswandeling

 Op Google Earth zag ik dat er bij het mooie dorpje Vilsteren vlakbij de Vecht in het bos een meertje ligt.

Dat was gisteren een mooi excuus om weer eens die kant op te gaan.

Het bos bleek doorkruist te worden door smalle kronkelige paadjes.

Nergens was bewegwijzering, dus we dwaalden wat rond op zoek naar het meertje.

Ondertussen genietend van de sfeervolle omgeving en de vele paddenstoelen.


Tot onze verrassing kwamen we, toen we een heuvel op liepen bij een mysterieus huisje.


In het huisje vonden we een boekje.


Daarin werd verteld over een monnik die hier ooit gewoond zou hebben. 

Een kluizenaar die zich verborg voor de protestanten.


Al jaren werden er in dit gebied schriftjes neer gelegd door  ene "Henk de wandelaar" met het verzoek om er iets in te schrijven.

Was het schriftje vol, dan verdween het op een dag en lag er weer een lege.

Wie deze mysterieuze wandelaar was weet niemand.

Op een dag werden er geen schriftjes meer gevonden en niemand weet wat er van de wandelaar geworden is.

De beheerders van het landgoed besloten daarom om zijn missie voort te zetten en dus liggen er op meerdere plekken nog steeds schriften, waar iedereen wat in mag schrijven.


Vanaf de kluizenaarshut liep een steile trap omlaag.


Beneden aangekomen liepen we onder manshoge rododendrons een dromerige route heuvel af heuvel op.


En uiteindelijk vonden we toch nog het meertje waar we op zoek naar waren.


Het was er heel stil en heel erg mooi.


Onderweg hebben we ook nog een boompje gered, dat dreigde om te vallen.
Gelukkig is ie overeind gebleven.





Het ware verhaal van de kluizenaarshut lees je hier

En alle fotos vind je hier



vrijdag 25 september 2020

Stoere meid


Intussen zijn we drie weken verder en mijn oude dametje gedraagt zich alsof er niets aan de hand is.
Van de spuiten die ze drie weken geleden kreeg knapte ze in rap tempo op.
De pilletjes die ze in lage dosis krijgt doen het wonderlijk goed.
Ze staat veel steviger op haar pootjes, springt weer overal op.


Ze bedelt om eten.


Geniet van het uitzicht en het zonnetje in het zolderraam.


Knuffelt nog graag
 en af en toe speelt ze even alsof ze nog een jonge meid is.
Ze is gauw moe, haar vachtje is rommelig 
en bij tijd en wijle klinkt ze als een kettingrookster.
Maar ze heeft er nog duidelijk zin in.

Stilletjes hoop ik dat ze op een dag in haar slaap inslaapt
 en dat ik deze keer niet de moeilijke beslissing
 hoef te nemen voor haar.

 

maandag 21 september 2020

Stuw de Haandrik

 




Na een down to earth spiritueel dagje , waar we ons oa een kaartje lieten leggen en meededen met een workshop Tai Chi Tao, goede gesprekken hadden en gewoon lekker een hele tijd in het zonnetje gezeten hebben, trakteerde Anne me op een rondritje door het prachtige landschap, waar we nog één van de 6 stuwen in de Vecht bezochten en een ijsje bij 't Hooge Holt aten.



Ik ben inmiddels bij 5 van de 6 stuwen geweest.
Het stuw bij de Haandrik is op zich niet de spectaculairste, maar de plek is wel mooi en ook apart
Niet alleen kruisen de Vecht en het kanaal Almelo-Haandrik elkaar daar vlakbij. Ook het spoor doorkruist deze plek, waardoor een boerderij op een gek stukje overgebleven land klem kwam te zitten.
Wel een byzonder plekje om te wonen.




maandag 14 september 2020

Google Earth en zo

 Het werkte niet op mijn oude tablet, dus had ik het er af gegooid, maar kortgeleden heb ik het weer op m'n nieuwe toegevoegd.

Leuk om plekken waar ik lang niet geweest ben nog eens te zien.

Maar ook om plekjes in de omgeving te ontdekken waar je anders ongemerkt aan voorbij gaat.



Zo ontdekte ik zaterdag een meertje dat zelfs mijn vriendje nog niet kende, terwijl hij er meerdere keren vlak langs bleek te zijn gefietst.

Maar met 100m kan iets in een bos volkomen onzichtbaar zijn.

De Haarplas ligt niet zo ver van de Oldemeyer, waar we dit voorjaar al eens wandelden.

Door een dicht bos dwaalden we op goed geluk ( en een keertje de weg vragen) richting het meertje.


Midden op het bruggetje genoten we op het bankje onder de overkapping van het uitzicht.


We hebben weer werkelijk een prachtig plekje ontdekt.



We namen een andere weg terug.


En kwamen iets verder uit dan de bedoeling was.
(Nee echt niet verdwaald hoor, he Anne?)






Het wandelen gaat me niet lekker af momenteel.
M'n benen willen wel, maar mijn adem krijg ik niet goed op z'n plek.
Toch was het al m'n vierde wandeling in een week.
Heb zelfs gewandeld met één van m'n oude wandelmaatjes uit mijn vorige woonplaats, die vorige week hier in de buurt op vakantie was en die ik al 3 jaar niet meer gezien had.
Netjes op 1,5 meter liepen we een rondje.
Helaas ging het regenen en werd het maar een kleintje.
We hebben de rest van de middag ouderwets gezellig bijgepraat.
Ze was mijn eerste visite dit jaar.




woensdag 2 september 2020

Update Piepelotje


Piep wordt niet meer beter.

In overleg met de dierenarts worden er geen verdere (belastende) onderzoeken meer gedaan.

Haar hartje wordt zwakker.

Omdat Piep op dit moment zelf nog duidelijk aangeeft dat ze nog even verder wil, blijft ze met medicijnen nog even bij ons.

Dat kan enkele weken zijn of zelfs nog langer als de medicijnen haar meer lucht geven.

Als ze zelf aangeeft dat het genoeg is geweest, gaat ze Koetjeboe en Toosje opzoeken.

dinsdag 1 september 2020

Het bankje

 Regelmatig rijden wij, net buiten de bebouwde kom, langs een bankje dat met een ketting aan een boom vastgezet is.

Het is duidelijk geen bankje van de gemeente en het staat niet voor een huis.

Ik heb er nog nooit iemand op zien zitten.

En zoiets wekt mijn nieuwsgierigheid.

Zondag besloot ik een blokje om te fietsen en zo kwam ik bij het bankje terecht.

En ik ontdekte dit:


Wat lief he.



Ik heb een hele tijd op het bankje zitten genieten van hun mooie tuin, voor ik weer verder fietste.